Kleine meisjes worden groot. We zien het kleine meisje dat op een oude homevideo een liedje zingt, en het resultaat van jaren later, het heden zullen we maar zeggen, als ze een boulimische callgirl is geworden die haar leven overdrachtelijk aan de duivel geeft. Waar het fout is gegaan, wie zal het zeggen, want dat krijgen we niet te zien. Wat je wel ziet is een potpourri van geluid en beeld, vol vervormde stemmen, close-ups, onscherpe beelden, onstabiel shots, kleur en zwart-wit, met een industrial noise score en bloed, bloot, marteling en vooral veel kots. Geen verhaal en nauwelijks dialoog. Het enige doel lijkt choqueren.
Er zijn meer vrouwen in de film, die allemaal het lijdend voorwerp zijn van (een) seriemoordenaar(s), die in grafisch detail ogen uitpulken met een schroevendraaier, het vel van een gezicht halen of een gehele arm verwijderen. Het zouden (heb ik gelezen) echter de waanbeelden van de hoofdpersoon (Angela) zijn, iets dat ik er niet uit had gehaald. Het lijken eerder de videodagboeken van een geschifte idioot die zijn daden heeft vastgelegd.
Die idioot richt de camera vervolgens op zichzelf om wat staaltjes goor kotsen uit te voeren.
Ik haal drie zaken uit de film. Kunst, horror en vomit gore.
Het kunstzinnige aspect zit er in, maar er wordt veel te makkelijk gebruik gemaakt van voor de hand liggende dingen. Alsof uit het handboek ‘hoe artistiek te filmen’ de inhoudsopgave is gebruikt, in een blender is gestopt waarna het resultaat over de kijker wordt uitgestort. Datzelfde geldt voor de beeldtaal en de (met vervormde stem) geuite zinnen als “I’m not here”, “I would do anything for you”en “I don’t care that I’m a missing person; I don’t want to be found”, waaruit eenzaamheid van de vrouw(en) moet blijken. Het grootste obstakel is echter als de camera halverwege de film op de mannen wordt gericht. Nu wordt het simpelweg exploitatieve gore, die los staat van de boodschap en hallucinerende werking die de film tot nu toe toch wel had.
De horror is grafisch in beeld gebracht. Als onderdeel van het eerste deel van de film te begrijpen, maar – zoals gezegd – in het tweede deel gaat het over de top en lijkt het meer op een workshop special effects gecombineerd met effectief kotsen. Het staat te veel op zichzelf om indruk te maken.
Daarmee komen we bij de vomit gore. De term zegt genoeg. In de film heeft het een extra functie omdat het om een vrouw met boulimia gaat. Er wordt heel wat weg gekotst. Het is iets waar ik nu niet echt op zit te wachten. Het is vooral onsmakelijk. Als het wel je fetish is kun je beter aan je trekken komen in porno gerelateerde films waarin dit veel extremer te zien is.
Uiteindelijk is dit wel een hardcore film die niet voor tere zieltjes is bedoeld. Zelfs geharde zieltjes zullen moeite hebben met de film, maar dat ligt vooral aan het feit dat er geen verband lijkt te zijn tussen de afzonderlijke aspecten die op zichzelf eendimensionaal zijn, omdat het een eindeloze herhaling van zetten is en er geen plot in te ontdekken valt, waardoor het choquerende karakter al gauw een saaie bedoening wordt. En dat is jammer. Want de maker wil er meer mee zeggen dan er direct uit te halen valt. Helaas denk ik niet dat het in de volgende twee delen van de trilogie nog duidelijk of beter zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten