Citadel

Drie flats steken als onheilspellende reuzen boven de wijk uit. Een wijk die wordt gerenoveerd en al bijna leeg is, op wat bejaarden en druggebruikers na. Het is een gevaarlijke buurt geworden, waar kinderen verdwijnen en ‘hoodiegans’ de dienst uitmaken. Na een tragisch voorval in één van de flats, waarbij zijn vriendin en de hoodiegans betrokken waren, moet Tommy de zorg voor zijn pasgeboren kind helemaal alleen op zich nemen. Hij is in behandeling voor de angstaanvallen die hij sinds het voorval heeft. Het geschreeuw van de baby, het ge-terroriseer van de hoodiegans, de verlaten gebouwen, het uitvallen van de elektriciteit en de winterse kou maken het niet gemakkelijker voor Tommy, die wanhopig probeert zijn angst te overwinnen en weg te komen uit de wijk.

Tommy’s angstaanvallen in de desolate en spookachtige buurt zijn hoogst benauwend. Je wordt echt in zijn wereld getrokken.  Maar het geeft meteen te denken in hoeverre die wereld wel echt is. Het is duidelijk dat er vreselijke dingen gebeuren, maar de angsten van Tommy lijken de zaken in een ander perspectief te zetten. Lijdt hij aan waanideeën? De hulp van een gestoorde priester doet vermoeden dat het allemaal waar is wat hij ziet. Maar de hulp van een zuster uit het ziekenhuis laat een geheel ander licht op de zaak schijnen.

Er zijn meer films waarin gezichtsloze hoodiegans mensen terroriseren met nare gevolgen. Zoals in Ils of F. Waar in die films het gevaar reëel is, zit in Citadel een extra laag, waar die realiteit een schimmig iets is.

Tommy moet een gevecht aan gaan met zijn belagers, waarbij het onduidelijk is of het zijn eigen demonen zijn of echte personen. Het maakt zijn angst en strijd niet minder invoelbaar, wat grotendeels te danken is aan het indrukwekkende spel van Aneurin Barnard als de hoofdpersoon. Daarbij toont de film lef om bepaalde zaken onbeantwoord te laten.