Daar staat de bastaardzoon van Elvis. Vetkuif, kraag omhoog,
één mouw opgestroopt, gitaar in de aanslag en een staalcoole blik die alleen
wordt onderbroken als er een wenkbrauw de lucht in gaat om te flirten met een
leuk meisje uit het publiek. Maar als de muziek begint schrikken de jonge
meisjes zich een hoedje, want er wordt direct stevig van leer getrokken.
Robot was het eerste
nummer van Palio Superspeed Donkey waar ik bewust mee kennis maakte, toen dit
voorbij kwam in een uitzending van Noorderslag op tv. Ik was er meteen door
gegrepen en kwam er achter dat ik al een ander nummer van ze kende, zonder dat
ik wist dat het van hun was. Voor de commercial van KPN (Hi) werd namelijk het
nummer That’s What I’m Not gebruikt.
Verder onderzoek bracht aan het licht dat ze een EP (Wateramp) hebben
uitgebracht en later heruitgebracht. Met de hoekige, snelle en frisse garagepop
hadden ze al snel een Arctic Monkeys label aan hun broek hangen. Een kleine
toer door Nederland begon op 8 februari in het bovenzaaltje van Paradiso en het
eindigt er vanavond ook. Beide keren is het uitverkocht.
In afwachting van de band zie ik iets opvallends. Het
publiek bestaat namelijk bijna alleen uit mensen van onder de twintig en boven
de veertig. Zouden er veel papa’s en mama’s bij zijn? Dat groepje daar lijkt
wel een handvol leraren. Degene onder de twintig zijn vooral meisjes, waarbij
het leuk is om te zien dat vriendinnen er vaak hetzelfde uitzien. Zelfde
haardracht, schoenen, shirtje… Ze giechelen
heel wat af ondertussen een beetje schichtig en onwennig om zich heen kijkend.
Langzaam maar zeker stroomt het vlak voor het podium vol met deze jonge deernes,
die er helemaal klaar voor zijn om zich te laten inpakken door de ook al zo
jonge jongens van de band, met een zenuwachtige jubelstemming voorafgaand aan
een schoolfeestje tot gevolg.
Stevig dus, dat begin. Over het algemeen zijn de meeste
nummers vrij snel, stevig en niet al te ingewikkeld. De ideale garagepop dus,
hoewel ze af en toe lonken met vrolijke lichtvoetigheid, zoals in het eerder
genoemde Robot met die fijne samenzang,
of gewoon onbeschaamd een Pixies rip-off doen met het nummer Fishes. Met slechts een EP onder de arm
is het repertoire bescheiden en duurt het concert een uurtje. Dat uurtje laat
een gemakkelijk spelende band zien, vol energie, die gemixte signalen geeft wat
betreft hun uitstraling. Aan de ene kant zanger/gitarist Sam, die met zijn
coole houding tegen arrogantie en desinteresse aanschuurt (misschien geveinsde
aspecten die er wel onlosmakelijk mee verbonden zijn) en aan de andere kant
gitarist Willem die met een rode blos op zijn wangen overloopt van enthousiasme
en iedereen van zijn kapper tot de geluidsman een plekje in het spotlicht gunt.
Laten we hopen dat deze tegenstelling een positieve uitwerking blijft houden op
dit gretige bandje, dat overigens ook aandacht verdiend in de categorie van twintig
tot veertig jarigen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten