Vile

Hoewel martelporno allang niet meer de trend is in horrorland, zou je Vile daar aardig onder kunnen categoriseren. Een groepje van negen mensen is ontvoerd en heeft twee slangetjes in de nek geïmplanteerd gekregen met twee flesjes er aan. In het ene flesje zit gif en het andere dient er voor om een bepaalde stof die je lichaam maakt als je pijn hebt op te vangen. De groep zit gevangen in een huis en heeft via een televisie gehoord van een enge vrouw met een slecht gebit dat ze 22 uur hebben om hun flesjes te vullen. En geen geintjes, anders legen de andere flesjes hun gif en ben je er sowieso geweest.

Het draait er dus om hoe de negen mensen elkaar zoveel mogelijk pijn gaan doen om aan de gestelde hoeveelheid van het stofje te komen. Dus ja, we zien nijptangen, strijkbouten, kokend water, hamer en spijker, een handboor, een grill en vele andere handige werktuigen voorbij komen. Maar interessanter is de onderlinge wisselwerking tussen de mensen en de ware aard die boven komt. Er zijn helden en bitches en angsthazen en iedereen moet zijn steentje bijdragen, hoewel men daar heel verschillend mee om gaat dus, wat deze film nu net dat beetje meerwaarde geeft. Voeg daar aan toe dat de regisseur af en toe ook juist niet de marteling laat zien, maar het geluid weg laat, beelden vertraagt, inzoemt op het gezicht van iemand die er niet meer tegen kan, kortom, binnen het afgezaagde (pun intended) genre iets andere dingen probeert die best goed werken. Daarbij zitten er genoeg ontwikkelingen naar het einde toe die je eigenlijk niet meer verwacht en kent de film een bitterzoet einde, waarbij de tragiek van dit alles echt wel voelbaar is.

Onverwacht (zie score IMDb) een genrefilm die zeer te genieten is, voor zover je daar van kunt spreken binnen dit soort.

The Colony

‘Hell has frozen over’ heeft iemand op een muur gespoten. De aarde is dan de hel, want na mislukte weerexperimenten is de aarde een ijsplaneet geworden, waar nog maar enkele mensen hun toevlucht hebben kunnen nemen in ondergrondse kolonies. Aldaar worden strikte regels nageleefd om te overleven. Bij ziekte ga je in quarantaine en als je binnen enkele dagen niet beter wordt, de kogel of de ‘highway’, zijnde uitzichtloos de barre ijsvlaktes op.

Het rommelt binnen kolonie vijf. Briggs (Laurence Fishburne) heeft de leiding, maar Mason (Bill Paxton) ziet het allemaal wat anders en vindt dat er veel striktere regels moeten worden toegepast. Tot een escalatie komt het niet echt want ze ontvangen een noodoproep van een andere kolonie en Briggs besluit er heen te gaan om hulp te bieden met twee anderen.

Een barre tocht van twee dagen is er voor nodig om de andere kolonie te bereiken waarin we de drie mannen nauwelijks beter leren kennen, waarna ze er achter komen wat er met kolonie zeven (geloof ik) is gebeurd. En dat is vreselijk. Dus rennen met die hap. Maar ja, vreselijk komt dan achter ze aan en dan is hun eigen kamp ook net meer veilig. Dat gebeurt vrij snel, waardoor de machtsovername door Mason ook weinig zin heeft en het eigenlijk gewoon rennen voor je leven wordt.

‘Vreselijk’ wordt verder niet verklaard. We moeten het maar accepteren als kijker, ook al hebben we er vragen over, van hoe en waarom. Het doet een beetje denken aan 30 Days Of Night, maar dan een heel stuk slechter, saaier en heel erg CGI. Een script waarin de enige functie van een kind is dat hij even laat zien dat hij kan zakkenrollen, omdat dat later van pas kan komen voor het verloop van het verhaal geeft de krakkemikkigheid er van goed weer. Verder is het verhaal idee wat tweedehands, hebben de personages weinig diepgang, hoewel er tijd genoeg was om ze uit te diepen en is de dreiging erg simplistisch.

Dit is een ware ‘direct to DVD’, een snee brood op de plank in huize Fishburne en een ‘waste of time’ voor de kijker. 

The Smashing Pumpkins - Paradiso Amsterdam, 26 juli 2013

Ik word oud. In 1992 zag ik de band voor het eerst in Paradiso. Toen ik de eerste tonen van Gish had gehoord was ik meteen verkocht. Het concert was tijdens de herfsttour van dat album, maar ik weet dat ze Silverfuck al speelden dat pas op Siamese Dream zou verschijnen. Dit was mijn favoriete band van die tijd en ik heb ze sindsdien nog dertien keer gezien, waarvan de laatste keer in 2008 was. Ik was eigenlijk al veel te lang meegegaan met de band, want na Mellon Collie And The Infinite Sadness ging het eigenlijk bergafwaarts met Billy en consorten. Maar een band die zoveel voor je betekent, laat je niet zo maar los. Dus lang ben ik blijven hangen, hopend op mooie dingen. Hoe moeilijk ook, ik moest er een streep onder zetten en met grote moeite kocht ik geen kaartjes voor het concert dat de band in 2011 in de HMH gaf. En dan komt twee jaar later de aankondiging dat ze weer in Paradiso spelen. ‘Ze’, zijnde Billy als enig origineel bandlid en drie anderen. Ik kan het niet laten. Laat de cirkel maar rond worden. Ik koop een kaartje.

Ik word oud. Het voorprogramma bestaat uit drie jongens die (bijna) mijn zonen hadden kunnen zijn. Ze vormen de band Beware Of Darkness en brengen vol overgave vuig klinkende rock ‘n’ roll. Alleen de overdreven L.A.-bravoure en scherpe sneerstem van de zanger staat me niet aan.

Billy wordt oud. Hij vraagt zich af hoe vaak hij al hier op het podium van Paradiso heeft gestaan en krijgt het antwoord van een extern geheugen in de vorm van een fan op leeftijd die zijn hand de lucht in steekt en vier vingers laat zien. Billy gaat verder met vertellen dat dit waarschijnlijk wel de laatste keer zal zijn. Begrijp hem niet verkeerd, hij houdt er van om te rocken, maar hij is ook al 46, zegt ie, en het wordt tijd om lekker in de tuin te gaan rommelen.

Ik word oud. Waarom zit ik hier? Nostalgische redenen? Op zoek naar een vleugje van de gloriedagen van weleer? Tussen voor mij onbeminde nummers door hoor ik Rocket, Tonight Tonight, een mooie versie van Thirty Three en bij Bullet With Butterfly Wings krijgt de zaal het voor het eerst even echt te pakken en komen er daadwerkelijk wat kriebels naar boven, hoe diep die ook zaten. Ooit stond ik te springen in 1993, in Vredenburg. Uit mijn plaat ging ik. Nu bezie ik alles vanaf mijn veilige stoeltje op het balkon.

Paradiso wordt oud. Juist als het dan eindelijk los gaat, is er een grote kerel van de zaalbeveiliging die het wild dansende publiek in gaat om de mensen tot bedaren te manen!!!??? Het is vechten tegen de bierkaai, want zelfs een meisje met een donkere bril en een blindenstok (I kid you not!) laat zich er niet van weerhouden om op en neer te springen.

Billy wordt oud. Er worden tekstvellen voor hem opgehangen. De ROCKGOD van weleer heeft een dikke pens boven zijn gitaar steken en als hij zich omdraait zie ik dat zijn broek wat is afgezakt waardoor een heuse bouwvakkersbilnaad is te bespeuren.

Ik word oud. Naar het einde toe voelde ik dat het er nog was, wat we ooit deelden, Billy en ik. Het gevoel van RAWK dat hij wist te creëren en mij in vuur en vlam zette. Het komt in enkele nummers naar voren, zoals in Zero en Cherub Rock. Maar dan is het gedaan en wil ik naar huis. Zo snel mogelijk. Ik loop het gebouw uit en ter hoogte van de City bioscoop komt de zanger van het voorprogramma me tegemoet lopen. Het mannetje is anderhalve kop kleiner dan ik, heeft een laag gesneden shirt aan waar zijn borsthaar bovenuit woekert, graait met zijn hand in een Wok To Walk doos en praat met de blonde deerne aan zijn zijde. Zijn grote scheur is hem van dienst.

Over tien jaar loop ik door een buitenwijk van Chicago. Ik zie hem opeens staan in zijn tuintje, als een Nosferatu met groene vingers, voorzichtig een zwarte roos bijknippend. Ik observeer hem van een afstand. Zijn kromme rug kan hij niet meer rechten en na een laatste knip van de snoeischaar stiefelt hij gebocheld zijn huisje in. Ik zie dat er een naambordje bij de roos staat en kan me niet bedwingen om dichterbij te komen om het te lezen. In sierlijke letters staat er ‘Jimmy’ te lezen…

The Wolverine

Kleine Japanse meisjes die reetschoppen in Amerikaanse films: heerlijk! Ik noem een paar dwarsstraten. 

Miho uit Sin City. 

Gogo Yubari uit Kill Bill Vol. 1. 

En nu is daar Yukio uit The Wolverine. 

Maar dat is niet het enige Japanse tintje aan deze tweede film over de man met de klauwen, want vrijwel de hele film speelt zich af in Japan, waar Logan naar toe wordt gebracht om een laatste eer te bewijzen aan een man die hij ooit van dood heeft gered. Een levensgevaarlijke mutant, een mooie kleindochter, gerommel in de familie en de Yakuza die zich er in mengt. Genoeg ingrediënten voor Logan om te doen wat hij niet kan laten (opkomen voor mooie vrouwen en gerechtigheid laten zegevieren), wat dan wordt bemoeilijkt als de gevaarlijke mutant er voor zorgt dat hij niet meer zo gemakkelijk heelt als voorheen. De kwestie van onsterfelijkheid speelt een rol en Logan mag blij zijn dat hij Yukio als side-kick(ass) heeft. Het draait allemaal om macht en geld en de situatie zorgt er voor dat het teruggetrokken bestaan dat Logan leefde van de baan wordt geveegd omdat hij uiteindelijk zijn ware aard niet kan ontkennen. Hij is immers The Wolverine!

Het Japanse tintje doet de film zeker geen kwaad, er is genoeg actie gecombineerd met rustigere stukken, waarbij het jammer is dat het vraagstuk van (on)sterfelijkheid het beestmens niet méér aanzet tot nadenken over deze kwestie. Het verlies van krachten overkomt hem, hij vecht er tegen en doet wat een Wham t-shirt in de jaren ’80 hem adviseert: ‘choose life’!

In het superheldenuniversum stijgt deze film echter niet boven de middelmaat uit. Dat komt voornamelijk omdat Logan/The Wolverine toch vrij simpel in elkaar steekt. Op zich geen probleem, maar de (redelijk hersenloze) knokpartijen zijn niet bijzonder memorabel. Dan begin je contemplatie en bezinning te missen, waarbij een dieper soort van dreiging een rol kan gaan spelen. Daarom is de wisselwerking ook zo leuk tussen Wolverine en andere mutanten in de X-men films. Gelukkig krijgen we een kleine sneak peak aan het einde van deze film, waarin Logan oog in oog komt met Professor Xavier en Eric Lensherr (Magneto). De spanning die je daar voelt is meteen van een geheel andere, diepere orde. Op naar X-Men: Days Of Future Past! 

Behind The Candelabra

Dat een aantal Amerikaanse tv zenders het afgelopen jaar goed heeft gescoord met hun series moge duidelijk zijn. Er wordt veel geld verdiend in de business en dat zien we terug op het scherm. Daarnaast worden er films door de zenders geproduceerd, waarvoor soms – net als bij de series – bekende regisseurs worden gevraagd. De eer was aan Steven Soderbergh om een film te maken over Liberace. The original ‘bling ring’ man! De flamboyante pianist/entertainer die in de jaren 50, 60 en 70 één van de best betaalde artiesten op deze planeet was.

Het verhaal spitst zich toe op de periode waarin Liberace (Michael Douglas) en Scott Thorson (Matt Damon) een relatie hadden. De late jaren zeventig, begin jaren tachtig.

Scott is een hondentrainer die via een vriend in contact komt met Liberace. Scott is onder de indruk van het fenomeen, maar ook van de man zelf, die zich op zijn beurt veilig en vertrouwd voelt bij Scott en hem aanbiedt voor hem te komen werken. Er ontstaat een relatie (ook seksueel) die dieper gaat dan verwacht (no pun intended), terwijl er naar de buitenwereld toe wordt ontkent dat Liberace homo is. Het is een liefdevolle relatie die echter toch mis gaat door seks, drugs en jaloezie.

Matt Damon (in glitterstring en met verbouwd hoofd) en zeker ook Michael Douglas (in handdoek zonder haarstukje) hebben hun persoonlijke ijdelheid totaal opzij gezet om deze twee personages gestalte te geven, waarbij Douglas een Oscar-waardige vertolking neerzet als geile, oude, eenzame, liefhebbende, homoseksuele entertainer. Hij wil een “father, lover, brother, best friend” zijn voor de behoeftige Scott, die door omstandigheden nooit een eigen familie heeft gehad. Het kijkje in het leven van deze twee mannen is zo fascinerend, dat je voor lief neemt dat je weinig krijgt te horen over waarom ze zijn wie ze zijn.

Het knappe van de film is dat er boven alle glitter & glamour uit een ontroerende vertelling rijst over twee mensen die heel erg veel van elkaar houden. De fantastische vertolkingen liggen hieraan ten grondslag. 

The Final

The bullies & the bullied. Op een Amerikaanse school waar alle clichés over pesten nog even fijntjes voorbij komen hebben de lijdende voorwerpen er genoeg van en zinnen op wraak. De aankondiging van een gekostumeerd feest lokt de kwelgeesten naar een plek waar het groepje underdogs voorgoed af wil rekenen met de jarenlange tirannie van de pestkoppen.

Helaas wordt er door de onderdrukten zó lang over alle trauma’s geouwehoerd dat men vergeet dat dit een griezelfilm is waarin er zo veel mogelijk slachtoffers gemaakt moeten worden. Je moet het toch ergens van hebben, nietwaar? Het komt in ieder geval niet van het (belachelijk) slechte acteerwerk, of de sporadische martelingen waarbij geen druppel bloed valt. They just bore you to death with their lame talk! Voeg daarbij enkele acties die nergens op slaan, zoals het neersteken van iemand uit de eigen groep, het opeens inschakelen van wilde lichten en muziek tijdens een martelopdracht en een idioot die banjo speelt. Ik bedoel: W.T.F.????

Misschien is dit spannend voor twaalf jarigen, maar iedereen vanaf zestien jaar mag dit wanproduct rustig laten liggen.

The Bling Ring (TV film)

Nee, dit is dus niet de nieuwe film van Sofia Coppola, maar een TV film uit 2011 die wel hetzelfde onderwerp heeft. Met de film van Coppola in het vooruitzicht vond ik het wel leuk om deze eens te bekijken en de films later te vergelijken.

Een kennis van me uit Zwitserland komt vaak zijn verjaardag vieren in Nederland, omdat zijn familie hier vandaan komt en omdat zijn verjaardag samen valt met het Amsterdam Dance Event (ADE), waar hij dan met een groepje vrienden naar toe gaat. En dat doet hij in stijl. De laatste keer huurden ze een limousine en werden ze voor de deur van The Sand afgezet, waar het wachtende publiek meteen dacht dat David Guetta zelf was gearriveerd. Ze huren ook vaak een eigen VIP-ruimte, waar ze dan als koningen worden behandeld. Het kost wel wat, maar dan heb je ook iets. Het is iets dat de meeste Nederlanders er niet voor over hebben. Doe maar gewoon… en ‘ons ben zunig’.

“It’s all about being the most important person in the world” zegt één van de hoofdrolspelers in The Bling Ring. Het gevoel dat je in het middelpunt staat, iedereen je bewondert, is natuurlijk een mooi iets, maar tegen welke prijs wil je dit bereiken?

Zack Garvey is een jongen die op zijn nieuwe school de aandacht trekt van Natalie, die sowieso altijd al het bitchy middelpunt is, maar dit op grotere schaal wil zijn. Zack kan haar daarbij helpen, want zijn vader werkt voor een filmstudio en kent de beste roddels over de sterren. Waar ze naar toe gaan, welke geheime feestjes er zijn… De mooie Natalie palmt Zack in en met zijn kennis en haar even slinkse als dubieuze methodes lopen ze al gauw tussen de sterren rond.

Bij toeval komen ze op een avond bij het huis van Paris Hilton, waar een afterparty zou zijn. Er is echter niemand thuis, maar de deur is open en Zack en Natalie gaan naar binnen, plunderen de kledingkasten, leggen alles vast op foto en film en beginnen een lucratieve handel in het doorverkopen van de kleding.

Het duo groeit al snel uit tot een kleine groep als enkele vriendinnen zich er bij aansluiten en ze huizen van ‘the rich and famous’ afstruinen met hun ‘shopping club’, zoals ze het zelf noemen. De politie is ondertussen bezig met een onderzoek naar de criminelen en de pers noemt de groep al snel ‘The Bling Ring’. Natalie heeft haar doel bereikt: “It’s exactly what we wanted: we’re famous!”

De politie zit ondertussen niet stil en de opzettelijke nonchalance waarmee de groep de visuele bewijzen van hun capriolen op facebook en twitter zet maakt het de wet een stuk gemakkelijker om ze op te sporen. Zack krijgt een reality check, maar Natalie laat het er niet bij zitten…

Je zou de film kunnen zien als een waarneming van de jonge moderne mens, die via sociale media zoveel mogelijk ‘geliked’ wil worden (zonder door te hebben wat de consequenties kunnen zijn). Gebaseerd op echte gebeurtenissen komt deze versie van het verhaal echter over als één grote soap. Van het onderwerp tot het acteerwerk. De leeghoofdigheid van de personages vindt zich als het ware terug in de gekozen vorm. De vorm is dan misschien passend, maar het maakt de film er niet interessanter door. Als het hersenloze vermaak van de ‘bling ring’ op gelijke wijze wordt bekeken is er echter niets aan de hand en heb je anderhalf uur prima vermaak.

Maar ik ben dus wel benieuwd naar wat Coppola met ditzelfde onderwerp heeft gedaan.

Whispering, Indistinct pt. 4

Dit keer in een tv-serie die ik volg. De spannende Franse politieserie Braquo over vier politieagenten die zich niet echt aan de regels houden om de boeven te pakken, maar alles voor elkaar over hebben eindigt in seizoen twee met een knal. Vlak voor deze knal loopt Théo Vachewski nog even naar zijn maat Eddy Caplan en fluistert hem iets in het oor. Wat het geweest is zullen we nooit weten, want het is… ‘indistinct’.

Une Vie Meilleure

Yann (Guillaume Canet) is een kok die onder zijn niveau werkt op een school omdat er nergens anders een goede baan te vinden is. De zoveelste afwijzing krijgt hij in het restaurant waar Nadia (Leïla Bekhti) als serveerster werkt. Ze vallen voor elkaar, krijgen een relatie en vormen een gezinnetje waar Nadia’s zoontje ook deel van uit maakt. Bij toeval stuiten ze op een leegstaand gebouw waardoor hun dromen over een eigen restaurant vlucht krijgen. Met veel moeite krijgen ze de deal rond en begint niet alleen de verbouwing, maar ook een lange lijst van tegenvallers die hun relatie danig onder druk zet.

Wat een mooie film. Het is overtuigend in beeld gebracht hoe de zeer aannemelijke tegenvallers hun effect hebben op Yann, Nadia en zoontje Slimane, die zowel als individuen alsook onderling veranderen door de omstandigheden. Je leeft enorm mee met Yann, die zijn ideaal niet waar lijkt te kunnen maken, terwijl duidelijk wordt dat het een totaal plausibele droom is die hij heeft. Van opgeven kan dus geen sprake zijn, maar tot welke prijs? Er volgen nog andere desillusies die het bestaan van de drie nog veel meer op de proef stellen, terwijl je ze zó het geluk gunt.

Une Vie Meilleure laat het leven niet op poëtische, maar op menselijke wijze zien, waarbij mensen fouten maken, lelijk doen, verantwoordelijkheid nemen of ontduiken, hoop behouden, door zetten,  falen. Met drie prachtige rollen om alles gestalte te geven.

Je zou dit kunnen zien als een soort ‘light’ versie van het werk van de gebroeders Dardenne , omdat in hun films er meestal weinig sporen van hoop en dromen te vinden zijn en de grauwe ellende er meestal hardere slagen uitdeelt. De tegenslag in Une Vie Meilleure is er niet zozeer minder om, maar er zit een algemeen gevoel van goedheid en liefde in het trio verankerd, dat het ondraaglijke dragelijk maakt. In ieder geval voor de kijker dan.

The Thermals - Patronaat (kleine zaal) Haarlem, 18 juli 2013

Mijn dochter was tien jaar toen ze voor het eerst mee ging naar een concert. Dat was Tracy Bonham in het bovenzaaltje van Paradiso. Bij mijn zoon heeft het wat langer geduurd voordat hij zin had om mee te gaan – ik had het al bijna opgegeven - maar tot mijn verbazing zei hij dat hij wel mee wilde naar The Thermals. Hij vindt de muziek van Wavves leuk en dit zit een beetje in hetzelfde straatje. Ik heb de band al een paar keer gezien en het is meestal lekker kort en krachtig, dus leuk als primeur voor hem. Beide kinderen hebben overigens een andere smaak wat muziek betreft, dus het is ook niet zo gek dat ze zo kieskeurig zijn als ik ze mee vraag.

Vorige keer heb ik in Patronaat (kleine zaal) Tim Christensen gezien. Toen stonden we op het balkon dat een mooi uitzicht op het podium geeft, dat niet zo ver weg is, want het zaaltje is klein. Deze keer hetzelfde recept.

Van het voorprogramma had ik nog nooit gehoord. Young Rival bestaat uit drie man en ze komen uit Canada. Vanaf het eerste nummer ben ik blij verrast en de blijheid neemt toe naarmate de rest van de nummers ook heel erg leuk is. Ze grasduinen in de zestiger jaren maar zeker ook The Strokes (Nothing You Know Well) komen terug in hun veelal opgewekte nummers en feilloze samenzang die zich moeiteloos in je brein nestelen om er niet meer uit te gaan. Luister maar eens naar hun single Two Reasons (met leuke clip!) en je zult het de rest van de dag meezingen. Het komt niet vaak voor dat een voorprogramma aanzet tot het verder beluisteren van de muziek, maar dat heb ik de dag erna gedaan en ben daarin zeker niet teleurgesteld! Wat voorbeelden van hun optreden in Haarlem: Let It Go,  Authentic en een cover van een nummer van The Deadly Snakes uit Canada getiteld I Can’t Sleep At Night.

Na dit leuke optreden mogen The Thermals hun werk doen en dat doen ze zoals gewoonlijk goed, grondig en bondig. Met een aantal nummers dat nauwelijks op een A4-tje past omdat de gemiddelde song niet meer dan 3 minuten duurt storten ze vol overgave een dwarsdoorsnede van hun verschillende albums over ons heen, waarbij het heerlijke laatste album Desperate Ground natuurlijk ook vertegenwoordigd is met songs als Where I Stand (opener concert) en Born To Kill (waarin Hutch Harris zich weer eens van zijn cynische kant laat horen). Het is een fijne set die de toeschouwers in het niet uitverkochte zaaltje naar het einde toe zeker nog aan het dansen krijgt, als er dan alleen nog maar snelle hoogtepunten worden gespeeld, zoals A Pillar Of Salt, Here’s Your Future, Overgrown, Overblown en de toegift The Sword By My Side en No Culture Icons. En die songs worden dan vaak nog sneller gespeeld dan de in de studio opgenomen versie! Wat dat betreft hebben Hutch, Kathy en Westin nog niets van hun enthousiasme en gedrevenheid verloren. Gelukkig maar.

The Loneliest Planet

Nica (Hani Furstenberg) en Alex (Gael Garcia Bernal) trekken rond met hun rugzak door het Kaukasus gebergte. Het mooie, speelse, lieve, verliefde stel neemt een gids in de hand om ze door de bergen te loodsen. Ze lopen veel door het niet al te interessante landschap, praten zo nu en dan, leggen een kampvuurtje aan en slapen in hun tentjes. Als er onderweg iets ergs gebeurt, slaat de stemming om als een blad aan de boom.

Hani en Gael spelen de rollen zeer naturel en geloofwaardig. De gids is op zijn manier uiterst vermakelijk. Maar de film is echt veel te langdradig. Aan het eind heb je echt het idee dat je de eindeloze wandelroutes zelf hebt gelopen, en daar had je toch echt geen zin in. Regisseur Julia Loktev wil voornamelijk een stemming overbrengen en dat lukt uitstekend. Maar er zijn eigenlijk maar twee stemmingen te tellen, eentje vóór en eentje na de gebeurtenis. Dan hou je toch wat weinig over, behalve de ellenlange overzichtsscènes, waarin we de drie in de verre verte links het beeld in zien lopen en vijf minuten later rechts het beeld weer uit, of omgekeerd. Daarbij komt het vervelende voorval op zichzelf ook nog wat ongeloofwaardig over en denk je vervolgens: communiceer toch met elkaar!! Misschien zit daarin de crux: het communiceren tussen Nica en Alex gaat voornamelijk fysiek, woordeloos. Als je verliefd bent kun je eindeloos van elkaar genieten zonder dat er woorden nodig zijn, maar als het tegen zit is het toch wel handig om iets uit te praten, wat dus niet gebeurt. Beide situaties bieden de kijker te weinig om bijna twee uur lang de aandacht vast te kunnen houden.

One Day

Ik zie deze film (geheel toevallig op 14 juli) eigenlijk één dag te vroeg, want One Day laat vanaf de universitaire diploma uitreiking van Emma (Anne Hathaway) en Dexter (Jim Sturgess) op 15 juli 1998 elke keer deze dag uit het leven zien, maar dan een jaar later. Een leuk gegeven dat me besloot deze film te gaan kijken.

De twee belanden na de uitreiking bij elkaar in bed, maar door hun karakters – onhandige en onzekere Emma versus de iets te veel met zichzelf begane Dexter – gebeurt er verder niets. Er is wel degelijk aantrekkingskracht, maar ze besluiten dat het vriendschap moet zijn. Niets mis mee…

Door de jaren heen zien we waar ze op 15 juli dan mee bezig zijn, hoe ze in hun leven staan, wat ze hebben bereikt en vooral, hoe ze in verhouding tot elkaar staan. Hoe leuk dit gegeven ook is, aan de invulling er van schort het, want nergens wordt je het verhaal ingetrokken. Je mist spitsvondige dialogen, situaties die er toe doen. Het is het wat suffige, dagelijkse leven waarin zelfs de vriendschap niet echt goed tot uiting komt, omdat de twee grotendeels langs elkaar heen leven. Beiden maken ook niet zo veel van hun leven, alsof er iets ontbreekt. Als kijker denk je ondertussen: wordt verdorie een stel en maak er wat moois van! Of dat gaat gebeuren laat ik in het midden, maar naar het einde toe gebeurt er na lange tijd eindelijk iets onverwachts, wat echter ook niet de impact heeft die het zou moeten hebben, maar waardoor je als kijker nog meer dan voorheen met een leeg gevoel achter blijft. Een gevoel dat niet leeg had moeten zijn, maar vol van welke andere emotie dan ook. De instrumenten waren aanwezig, maar de juiste toon werd niet gevonden.

The Purge

In de nabije toekomst (in Amerika, where else…) is er geen criminaliteit of geweld meer in de samenleving. Sinds Amerika aan de rand van de afgrond stond heeft men de jaarlijkse zogenaamde ‘purge night’ ingesteld. In die nacht geldt er - onder bepaalde restricties - maar één regel: “any and all crime, including murder will be legal for 12 continuous hours”. Tijdens die 12 uur kan iedereen zijn ziel reinigen van de haat die er het afgelopen jaar is ingeslopen. De rijken sluiten zich op in hun uitstekend beveiligde woningen, de armen en zwakkeren moeten het meestal ontgelden. Daar komen natuurlijk ethische vragen over, maar aangezien de instelling van ‘the purge’ het land heeft gered, de economie enorm floreert en de rijken de macht hebben is er geen noodzaak om dit zuiveringsproces een halt toe te roepen.

James Sandin (Ethan Hawke) heeft goed geboerd de afgelopen jaren. Hij heeft zowat een hele buurt van zijn beveiligingssystemen voorzien en woont nu zelf ook tussen deze welgestelden, met vrouw (Lena Headey) en twee kinderen. Vol zelfvertrouwen laat hij de luiken van zijn huis zakken en zet hij zijn alarmsysteem op ‘armed’. Maar niets is opgewassen tegen het gevaar dat hem en zijn gezin van diverse onverwachte kanten zal besluipen.  

Als je het wat bizarre uitgangspunt voor lief neemt begint de film best goed. “Have a safe night”, wenst men elkaar toe als het aftellen is begonnen. Het doet denken aan de film The Hunger Games die met dezelfde knikkers een iets ander spel speelt en waar men elkaar “may the odds be ever in your favor” toewenst. The Purge zit dichter bij de realiteit in de zin van dat alles normaal is, behalve die nacht. De rampspoed treft de familie op slinkse wijze en verschillende manieren, waarbij loyaliteit, vertrouwen en moraliteit een grote rol gaan spelen in het halve etmaal waarin deze waarden juist op losse schroeven staan. Het wordt natuurlijk vechten voor je leven en de meest zinnige beslissingen zijn niet altijd juiste, moreel gezien. Welke beslissing James ook zal nemen in het duivelse dilemma waar hij mee te maken krijgt, het zorgt hoe dan ook voor fatale gevolgen. 

Maar als die beslissing dan eenmaal is genomen, verplaatst de psychische druk zich naar een fysieke en verliest de film zijn bijzondere positie door te veel op het laatste nippertje reddingen, de grootse ‘verrassing’ die je al van verre aan ziet komen en een opzichtige moraal die veel te keurig binnen de lijntjes blijft.

Straw Dogs this ain’t…

Filmposters en DVD-hoezen

Aangezien ik al genoeg tijd kwijt ben aan het schrijven van normale filmrecensies, schrijf ik niet zo veel over aanverwante zaken. Toch wil ik je mijn vondsten betreffende filmposters en dvd-hoesjes niet onthouden.

Een flinke tijd terug alweer ben ik op zoek gegaan naar een programma waarbij je je dvd collectie mooi in kunt boeken. Via verschillende sites en evenzovele opties kwam ik terecht bij het fantastische programma EMDB. Eric’s Movie Database is een simpel programma waarmee je op een overzichtelijke en snelle manier je DVD’s kunt inboeken. Door een link met de overbekende filmsite IMDb krijg je al heel veel standaard informatie over de film in beeld en kun je het geheel vervolmaken door aanvullende informatie in te geven. Het visuele resultaat is een soort boekenkast waar je je films in ziet staan. Maar je kunt ook gewoon een overzichtslijst kiezen en sorteren op verschillende manieren. Beschikbaar in verschillende talen (waaronder Nederlands), gratis (ja, GRATIS!) en het wordt nog altijd verbeterd (updates). Het is mij zó goed bevallen dat ik een bedragje heb overgemaakt, waarmee ik mijn versie persoonlijk kon maken (eigen naam i.p.v. Eric).

Het enige nadeel voor een Pietje Precies zoals ik, is dat ik niet tevreden ben met de afbeelding van de DVD/Blu-ray hoes die het systeem er standaard bij zoekt. Dat is namelijk nooit precies het hoesje dat ik in bezit heb en dat ik in die ‘kast’ wil hebben. Dus per item zoek ik er de juiste afbeelding bij. Met het zoeken naar afbeeldingen ben ik een aantal opvallende zaken tegen gekomen die ik graag met je wil delen.

Om maar gelijk met een mooie reeks te beginnen: ik kwam zeer veel verschillende versies van de hoes van Battle In Heaven (Batalla En El Cielo) van Carlos Reygadas tegen.

De Duitse versie laat niets te raden over.

De Nederlandse versie pakt het iets subtieler aan, met de tekstbalk over het lichaam, maar je ziet nog duidelijk de borsten en in ieder geval één tepel.

Voor de Spaanstalige markt is er zowel een met als een zonder censuur.

  

Dan komen we in Engeland, waar distributeur Tartan de film in verschillende versies uitgeeft. Geen idee waarom en welke versie voor welke markt is bedoeld. Ik weet dat ze zowel de Engelse als Amerikaanse markt bedienen.  De eerste laat de borsten gewoon bloot zien. De tweede verbergt de borsten onder de titel van de film en derde heeft wel een heel inventieve oplossing om te censureren: het meisje heeft opeens heel lang haar! In vergelijk met de Duitse en Nederlandse versie zie je trouwens wel meer van haar buik (navel en tattoo).

    

Ook leuk is het verschil in hoesjes van Existenz van David Cronenberg. Waar de Engelstalige markt het beeld krijgt zoals het hoort te zijn…

…denken de Fransen daar heel anders over!

De remake van The Hills Have Eyes van Alexandre Aja laat wat dat betreft ook twee verschillen in dreiging zien. Waar bij de eerste de absolute terror vanaf spat…

…laat de tweede zien dat het toch wel mee valt.

En hoe zit het ondertussen bij The Killer van John Woo. Was die nou rechtshandig…

…of linkshandig? Och, maakt niet zoveel uit, want meester Woo liet zijn helden met twee pistolen tegelijk schieten, dus een kniesoor die daar op let.

Dan eentje waarbij de censuur juist lijkt te zijn toegepast voor de lol, om kopers te kietelen. Want in dit tweeluik zie je dat bij de rechter de opzichtige stickers niet alleen over een deel van de cleavage, maar ook over het woord ‘lesbian’ zijn geplakt. Het lijkt een aardige grap voor de Lesbian Vampire Killers van Phil Claydon, maar de werkelijkheid is te triest voor woorden.

Hollands glorie dan. De Lift van Dick Maas. Niet zo heel bijzonder deze verschillen, waarbij er weer met spiegelbeeld is gewerkt. Maar gewoon omdat het zo leuk klinkt in een andere taal. ‘L’Ascenseur: Prenez Les Escaliers!’ of nog mooier: ‘Fahrstuhl Des Grauens’.

   

Om in de horror modus te blijven, er bestaan ‘reversible’ covers. Ik was laatst in Duitsland waar ik tegen Claustrofobia van Bobby Boermans aanliep. Veel horrorfilms hebben daar het zogenaamde FSK 18 label. Op Claustrofobia zit dus ook zo’n label, maar ik kwam er achter dat veel van die hoezen tegenwoordig omkeerbaar zijn. Op de andere kant staat dan precies dezelfde afbeelding, maar zonder dat verdammte rote label.

 

Het zelfde geldt voor Rabies van Aharon Keshales en Navot Papushado.

 

In Duitsland is er trouwens nog wel degelijk censuur en kun je bedrogen uitkomen als je een griezelfilm koopt. Mijn versie van Katiebird was bijvoorbeeld niet ongeschonden op het schijfje terecht gekomen.

Een heftigere versie van ‘reversible’ covers kun je vinden bij Aftermath , de gruwelijke korte film van Nacho Verdà. De publieksvriendelijke kant laat een tekening zien van een chirurg en een dode vrouw…

…de gorehound versie laat een realistische versie van een opengesneden lijk van een man zien. Geen afbeelding voor gevoelige zieltjes.

Dan heb je nog een hoop gerommel met leeftijdsindicatie. Het komt meermaals voor dat hoezen voor dezelfde film in hetzelfde land met verschillende leeftijdsaanduidingen komen, of dat de hoes een andere indicatie geeft dan de DVD zelf. Hier een aantal op een rijtje, waarbij sommige hoezen van elkaar verschillen (heruitgaves), eentje precies hetzelfde is op de indicatie na (!) en bij de Franse arthouse film de meningen wel erg uiteen lopen voor welke leeftijd het nu geschikt is.   

  

 

 

 

Dan twee stuks die heel toevallig van toepassing zijn op de laatste twee filmrecensies die ik heb geschreven, waardoor ik het ook wel tijd vond om dit artikel eens te schrijven.

Allereerst World War Z van Marc Forster. Gewoon een kwestie van niet kunnen kiezen. Zat Brad Pitt nu in een vliegtuig…

…of stond hij op een wolkenkrabber?

Het toetje is dan Tower Block van James Nunn en Ronnie Thompson. In mijn recensie van deze film refereerde ik aan de tagline die op de DVD-hoes staat: ’15 Tenants. One Sniper. No Escape’. Duidelijk zou je denken…

…maar er zijn toch mensen die de tel duidelijk zijn kwijtgeraakt!

Ik hou mijn ogen open voor dit soort grappige verschillen en als ik er genoeg heb opgespaard komt er misschien wel een deel twee.