Ik zie deze film (geheel toevallig op 14 juli) eigenlijk één
dag te vroeg, want One Day laat vanaf
de universitaire diploma uitreiking van Emma (Anne Hathaway) en Dexter (Jim
Sturgess) op 15 juli 1998 elke keer deze dag uit het leven zien, maar dan een
jaar later. Een leuk gegeven dat me besloot deze film te gaan kijken.
De twee belanden na de uitreiking bij elkaar in bed, maar
door hun karakters – onhandige en onzekere Emma versus de iets te veel met
zichzelf begane Dexter – gebeurt er verder niets. Er is wel degelijk
aantrekkingskracht, maar ze besluiten dat het vriendschap moet zijn. Niets mis
mee…
Door de jaren heen zien we waar ze op 15 juli dan mee bezig
zijn, hoe ze in hun leven staan, wat ze hebben bereikt en vooral, hoe ze in
verhouding tot elkaar staan. Hoe leuk dit gegeven ook is, aan de invulling er
van schort het, want nergens wordt je het verhaal ingetrokken. Je mist
spitsvondige dialogen, situaties die er toe doen. Het is het wat suffige,
dagelijkse leven waarin zelfs de vriendschap niet echt goed tot uiting komt,
omdat de twee grotendeels langs elkaar heen leven. Beiden maken ook niet zo
veel van hun leven, alsof er iets ontbreekt. Als kijker denk je ondertussen:
wordt verdorie een stel en maak er wat moois van! Of dat gaat gebeuren laat ik
in het midden, maar naar het einde toe gebeurt er na lange tijd eindelijk iets onverwachts,
wat echter ook niet de impact heeft die het zou moeten hebben, maar waardoor je
als kijker nog meer dan voorheen met een leeg gevoel achter blijft. Een gevoel dat
niet leeg had moeten zijn, maar vol van welke andere emotie dan ook. De instrumenten
waren aanwezig, maar de juiste toon werd niet gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten