The Colony

‘Hell has frozen over’ heeft iemand op een muur gespoten. De aarde is dan de hel, want na mislukte weerexperimenten is de aarde een ijsplaneet geworden, waar nog maar enkele mensen hun toevlucht hebben kunnen nemen in ondergrondse kolonies. Aldaar worden strikte regels nageleefd om te overleven. Bij ziekte ga je in quarantaine en als je binnen enkele dagen niet beter wordt, de kogel of de ‘highway’, zijnde uitzichtloos de barre ijsvlaktes op.

Het rommelt binnen kolonie vijf. Briggs (Laurence Fishburne) heeft de leiding, maar Mason (Bill Paxton) ziet het allemaal wat anders en vindt dat er veel striktere regels moeten worden toegepast. Tot een escalatie komt het niet echt want ze ontvangen een noodoproep van een andere kolonie en Briggs besluit er heen te gaan om hulp te bieden met twee anderen.

Een barre tocht van twee dagen is er voor nodig om de andere kolonie te bereiken waarin we de drie mannen nauwelijks beter leren kennen, waarna ze er achter komen wat er met kolonie zeven (geloof ik) is gebeurd. En dat is vreselijk. Dus rennen met die hap. Maar ja, vreselijk komt dan achter ze aan en dan is hun eigen kamp ook net meer veilig. Dat gebeurt vrij snel, waardoor de machtsovername door Mason ook weinig zin heeft en het eigenlijk gewoon rennen voor je leven wordt.

‘Vreselijk’ wordt verder niet verklaard. We moeten het maar accepteren als kijker, ook al hebben we er vragen over, van hoe en waarom. Het doet een beetje denken aan 30 Days Of Night, maar dan een heel stuk slechter, saaier en heel erg CGI. Een script waarin de enige functie van een kind is dat hij even laat zien dat hij kan zakkenrollen, omdat dat later van pas kan komen voor het verloop van het verhaal geeft de krakkemikkigheid er van goed weer. Verder is het verhaal idee wat tweedehands, hebben de personages weinig diepgang, hoewel er tijd genoeg was om ze uit te diepen en is de dreiging erg simplistisch.

Dit is een ware ‘direct to DVD’, een snee brood op de plank in huize Fishburne en een ‘waste of time’ voor de kijker.