The Thermals - Patronaat (kleine zaal) Haarlem, 18 juli 2013

Mijn dochter was tien jaar toen ze voor het eerst mee ging naar een concert. Dat was Tracy Bonham in het bovenzaaltje van Paradiso. Bij mijn zoon heeft het wat langer geduurd voordat hij zin had om mee te gaan – ik had het al bijna opgegeven - maar tot mijn verbazing zei hij dat hij wel mee wilde naar The Thermals. Hij vindt de muziek van Wavves leuk en dit zit een beetje in hetzelfde straatje. Ik heb de band al een paar keer gezien en het is meestal lekker kort en krachtig, dus leuk als primeur voor hem. Beide kinderen hebben overigens een andere smaak wat muziek betreft, dus het is ook niet zo gek dat ze zo kieskeurig zijn als ik ze mee vraag.

Vorige keer heb ik in Patronaat (kleine zaal) Tim Christensen gezien. Toen stonden we op het balkon dat een mooi uitzicht op het podium geeft, dat niet zo ver weg is, want het zaaltje is klein. Deze keer hetzelfde recept.

Van het voorprogramma had ik nog nooit gehoord. Young Rival bestaat uit drie man en ze komen uit Canada. Vanaf het eerste nummer ben ik blij verrast en de blijheid neemt toe naarmate de rest van de nummers ook heel erg leuk is. Ze grasduinen in de zestiger jaren maar zeker ook The Strokes (Nothing You Know Well) komen terug in hun veelal opgewekte nummers en feilloze samenzang die zich moeiteloos in je brein nestelen om er niet meer uit te gaan. Luister maar eens naar hun single Two Reasons (met leuke clip!) en je zult het de rest van de dag meezingen. Het komt niet vaak voor dat een voorprogramma aanzet tot het verder beluisteren van de muziek, maar dat heb ik de dag erna gedaan en ben daarin zeker niet teleurgesteld! Wat voorbeelden van hun optreden in Haarlem: Let It Go,  Authentic en een cover van een nummer van The Deadly Snakes uit Canada getiteld I Can’t Sleep At Night.

Na dit leuke optreden mogen The Thermals hun werk doen en dat doen ze zoals gewoonlijk goed, grondig en bondig. Met een aantal nummers dat nauwelijks op een A4-tje past omdat de gemiddelde song niet meer dan 3 minuten duurt storten ze vol overgave een dwarsdoorsnede van hun verschillende albums over ons heen, waarbij het heerlijke laatste album Desperate Ground natuurlijk ook vertegenwoordigd is met songs als Where I Stand (opener concert) en Born To Kill (waarin Hutch Harris zich weer eens van zijn cynische kant laat horen). Het is een fijne set die de toeschouwers in het niet uitverkochte zaaltje naar het einde toe zeker nog aan het dansen krijgt, als er dan alleen nog maar snelle hoogtepunten worden gespeeld, zoals A Pillar Of Salt, Here’s Your Future, Overgrown, Overblown en de toegift The Sword By My Side en No Culture Icons. En die songs worden dan vaak nog sneller gespeeld dan de in de studio opgenomen versie! Wat dat betreft hebben Hutch, Kathy en Westin nog niets van hun enthousiasme en gedrevenheid verloren. Gelukkig maar.