Yann (Guillaume Canet) is een kok die onder zijn niveau
werkt op een school omdat er nergens anders een goede baan te vinden is. De
zoveelste afwijzing krijgt hij in het restaurant waar Nadia (Leïla Bekhti) als
serveerster werkt. Ze vallen voor elkaar, krijgen een relatie en vormen een
gezinnetje waar Nadia’s zoontje ook deel van uit maakt. Bij toeval stuiten ze
op een leegstaand gebouw waardoor hun dromen over een eigen restaurant vlucht
krijgen. Met veel moeite krijgen ze de deal rond en begint niet alleen de
verbouwing, maar ook een lange lijst van tegenvallers die hun relatie danig
onder druk zet.
Wat een mooie film. Het is overtuigend in beeld gebracht hoe
de zeer aannemelijke tegenvallers hun effect hebben op Yann, Nadia en zoontje
Slimane, die zowel als individuen alsook onderling veranderen door de
omstandigheden. Je leeft enorm mee met Yann, die zijn ideaal niet waar lijkt te
kunnen maken, terwijl duidelijk wordt dat het een totaal plausibele droom is
die hij heeft. Van opgeven kan dus geen sprake zijn, maar tot welke prijs? Er
volgen nog andere desillusies die het bestaan van de drie nog veel meer op de
proef stellen, terwijl je ze zó het geluk gunt.
Une Vie Meilleure
laat het leven niet op poëtische, maar op menselijke wijze zien, waarbij mensen
fouten maken, lelijk doen, verantwoordelijkheid nemen of ontduiken, hoop behouden,
door zetten, falen. Met drie prachtige
rollen om alles gestalte te geven.
Je zou dit kunnen zien als een soort ‘light’ versie van het
werk van de gebroeders Dardenne , omdat in hun films er meestal weinig sporen
van hoop en dromen te vinden zijn en de grauwe ellende er meestal hardere
slagen uitdeelt. De tegenslag in Une Vie
Meilleure is er niet zozeer minder om, maar er zit een algemeen gevoel van
goedheid en liefde in het trio verankerd, dat het ondraaglijke dragelijk maakt.
In ieder geval voor de kijker dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten