De Wereld Draait Door en het beroemde minuutje om je als
bandje live in de kijker te spelen. Doordeweekdagelijks komen artiesten voorbij
in alle soorten en maten. Slechts af en toe veer ik op, als ik iets hoor dat
mijn muzikale hart weet te beroeren. Zo kwamen daar ineens de dames van Bells
Of Youth voorbij met een stukje uit She Said / He Said.
Pittig, pakkend, fris en met een mooie samenzang. Een minuutje dat bleef
hangen.
Bertolf, die ik al sinds jaren volg, heeft een nieuwe plaat
uitgebracht onder de naam Color Reporters, waarover straks meer. Als ik zie dat
de band in Haarlem speelt is de knoop extra snel doorgehakt als blijkt dat
Bells Of Youth het voorprogramma doet. Twee vliegen…
Het is stil. Goed, we zijn één van de eersten, maar een
volle bak zal het niet worden. Verre van. De meeste mensen die ik zie kennen
elkaar en zijn duidelijk voor Bells Of Youth gekomen. Familie, vrienden en wat
al niet meer, vermoed ik. De dertig, hooguit veertig man vullen nog geen kwart
van de vloer als de gretige meiden van het voorprogramma het podium opkomen. Ze
hebben net hun debuut album uit en spelen een klein half uur geanimeerd, vol
jeugdige passie en overtuiging. Ik ben blij verrast dat het DWDD minuutje geen
loos alarm was en ben onder de indruk van de muziek, een soort vrolijke
indiefolk, die in ieder geval aanstekelijk werkt. Maar boven alles is wat dit
bandje apart maakt het feit dat alle vijf de dames over zeer goede zangstemmen
beschikken en deze los van elkaar in afwisselende hoofdrollen en in harmonie
met elkaar inzetten om alles naar een hoger plan te tillen. De manier waarop ze
in de samenzang een zeer krachtige muur van geluid voortbrengen die nog
rijkgeschakeerd is ook, vervult me met een gevoel van bewondering. Afgezien van
het liedje dat ik nu in zijn geheel mag horen, She Said / He Said, ken ik niets. Ze spelen o.a. (naar mij later
blijkt) het ingetogen Ode, het poppy klinkende Snow
en een hoop andere liedjes, waarbij ik blij ben dat er inderdaad een indie randje
aan de folk zit, wat het voor mij wat interessanter maakt. Leuk is dat je kunt
horen dat er echt verschil zit tussen de verschillende stemmen (Marcia
Savelkoul heeft bijvoorbeeld een wat ruigere rock stem) en dat ze allemaal
samen toch perfect bij elkaar passen. Het publiek zingt tussen twee nummers
door zelf nog even voor Hellen Vissers die gisteren jarig was en ik laat mij aan
het einde van het optreden verleiden tot het kopen van hun cd. Ben wel benieuwd
of die me lang zal blijven boeien.
Na een zeer snelle wissel begint
Color Reporters hun optreden direct vol gas met hun eerste single Crack The Code. Het klinkt niet helemaal
lekker moet ik zeggen. Het geluid staat niet goed afgesteld en binnen de band
moet ook wat worden ge-fine-tuned. Bertolf heet ons welkom met de mooie
opmerking “fijn dat jullie er wél zijn”, waarmee hij op humoristische wijze
zowel vriendelijk naar ons toe is, alsook zijn teleurstelling laat
doorschemeren over de tegenvallende opkomst. “Kom vooral wat meer naar voren, want
dat is voor ons ook wat leuker”, voegt hij er aan toe. Hij vertelt vervolgens dat
hij voor zijn derde album steeds meer liedjes schreef met bandlid Bas Wilberink,
die ook meer inbreng kreeg qua stem, maar dat die liedjes niet echt op een ‘Bertolf’
album pasten. Vandaar een nieuwe bandnaam, die trouwens zijn oorsprong kent in
een liedje van Elliott Smith, waarvan Bas een groot fan is. Dat nummer genaamd Bled
White spelen ze ook even later. Naast hier (Mary) en daar (Cut Me Loose) een oud nummer van Bertolf
zelf vooral nummers van het debuutalbum dat voor het gemak ook gewoon Color
Reporters heet. Gelukkig is ondertussen het geluid een stuk beter en klinkt de
samenzang tussen Bertolf en Bas als een geoliede nachtegaal. Twee totaal
verschillende klankkleuren die elkaar ondersteunen, aanvullen en het geluid van
de band grotendeels bepalen. Een mooi voorbeeld hiervan is het nummer End Of
Seas dat ze ten gehore brengen. De stem van Bertolf heb ik in het
verleden al genoeg bejubeld, maar het is mooi om te zien hoe zijn geluid
wordt verrijkt door Bas, die iets Amerikaanser klinkt, soms zelfs een beetje
dat jengelende Bee Gee-achtige laat horen. Dat Amerikaanse geluid klinkt door
in het album dat hier en daar wat ‘middle of the road’ is, maar genoeg mooie
liedjes bevat om van te genieten. Toch betrap ik me er op dat als Cut Me Loose wordt gespeeld ik toch net
even iets enthousiaster word, maar het kan zijn dat ik het nieuwe album nog wat
vaker moet beluisteren. De catchy nieuwe single Sing For Massachusetts wordt gespeeld, evenals Dutch Summer met een zomerse kerstgeluid (!) en Better Luck Next Life over de leugen dat
als je maar hard genoeg werkt succes het resultaat zal zijn. Voordat het
laatste nummer van de set wordt gespeeld, stelt Bertolf voor dat ze het
toneelstukje van weg gaan en terugkomen voor een toegift overslaan, dat dit dus
niet het laatste nummer is, waarna ze als niet toegift er nog twee nummers aan
vast plakken. Als eerste is dat Spend The Balance, waarbij het einde (zeker live) smeekt om een crescendo
dat helaas wat achterwege blijft en als laatste Even The Bad Ends Badly (vrij
naar Harry Mulisch), waarin visioenen van The Soggy Bottom Boys
voorbij komen, wat overigens min of meer de bedoeling is.
En zo komt er een einde aan een
intiem avondje vol vocale verleiding, dat toch zeker meer betalende bezoekers
had verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten