(4e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,5)
Joffrey Baratheon gaat trouwen. Er zijn veel gasten met niet
allemaal nobele doelen. De bruiloft gaat niet volgens plan en Tyrion Lannister
krijgt de zwarte Piet toebedeeld.
Daenerys Targaryen rukt op met haar leger elite krijgers (de
‘Unsullied’), bevrijdt slaven onderweg, maakt kennis met Daario Naharis
(Michiel Huisman!) en is even onverbiddelijk als rechtvaardig in haar optreden,
ook al betreft het haar naasten.
‘The Wildlings’ vinden hun weg naar ‘The Wall’, alwaar de ‘Sworn
Brothers of the Night's Watch’ hun mannetje zullen staan om dit volk met zelfs
wat reuzen (!) aan de juiste kant van de muur te houden.
Dit zijn zo de drie voornaamste verhaallijnen in het vierde
seizoen, dat met nog vele andere verhaallijnen en talloze personages zorgt voor
grote afwisseling, maar ook traagheid, weinig plotontwikkeling en soms verlies
je het overzicht en treedt er verwarring op, van wie wie is, wie welke familie
aanhangt en welke familie waar thuis hoort. Dat komt voor een deel omdat de
Starks zo verspreid zijn en sommige plots wat minder aandacht of uitdieping
krijgen. Ik neem aan dat de plot uiteindelijk toewerkt naar een hereniging van
die familie (of wie daarvan over zijn) plus de inname van de troon, hoewel je
in deze serie nooit zeker bent of men het überhaupt gaat overleven.
Op zich maakt het allemaal niet zo veel uit, want het zijn
heerlijke werelden en verhalen om in te duiken, vol fascinerende, goed
uitgeschreven karakters en memorabele scènes, wat dan meestal toch de gevechten
zijn. Denk aan het gevecht tegen de skeletten waar Ray Harryhausen trots op zou
zijn, het duel tussen Oberyn Martell en een reusachtige krijger en natuurlijk
het mega brute gevecht tussen Sandor 'The Hound' Clegane en Brienne of Tarth.
Maar misschien het mooiste gevecht is dat van die kleine grote man Tyrion
Lannister, die het niet kan laten zijn zegje te doen tijdens zijn rechtszaak.
Zijn bloed kookt en zijn woorden zijn als bliksemstralen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten