Tracks

Robyn Davidson wil in 1975 een tocht van 1700 mijl dwars door de Australische woestijn maken, van Alice Springs naar de Indische Oceaan. In haar eentje! Ze is klaar met de stad, met de negativiteit van haar leeftijdgenoten, ze voelt zich aangetrokken door de woestijn en is geïnspireerd door haar vader die ooit de Kalahari doorkruiste. Maar ze wil vooral op haar zelf zijn. Wegens een gebrek aan geld, ziet ze zich genoodzaakt een deal te sluiten met het blad National Geographic, die een fotograaf zal sturen om de tocht bij tijd en wijlen vast te leggen. Zie hier de basis voor de film Tracks, gebaseerd op het gelijknamige boek van Robyn Davidson die deze tocht echt maakte.

Daar gaat ze… Met vier kamelen en een andere trouwe viervoeter. In het begin stuit de ‘camel lady’ op parkbeheerders en hun regeltjes, toeristen en steeds weer die praatzieke fotograaf, die volgens contract alles vast moet leggen. “Parasite, go away”, mompelt ze binnensmonds, als hij weer voor haar neus staat. Het lijkt wel een contract met de duivel die een droom mogelijk maakt, maar deze constant loopt te verstoren. Maar na verloop van tijd wordt die duivel echter een vriend, die haar privacy respecteert en werkelijk om haar geeft.

Het is een slimme truc van de makers om het publiek langzaam te laten wennen aan het idee van eenzaamheid. In het begin is daar namelijk weinig van te merken. En hoewel de indruk van het afnemen van menselijk contact toeneemt naarmate de film vordert, gaat het voornamelijk toch om de interacties met andere mensen. De meest interessante daarvan is die met een onverstaanbare aboriginal, die een deel van de reis meeloopt en haar dingen leert over de natuur.

Hoewel je niet urenlang naar een vrouw die met haar kamelen door de woestijn loopt kunt kijken, had ik toch liever minder mensen en meer van die eenzaamheid gezien. De tijd die ze (in beeld) alleen doorbrengt is nu zeer beperkt en dat gaat ook tegen haar eigen opzet in. Een opzet om alleen te zijn, op jezelf. Wat dit voor iemand betekent, wat dat met je doet, of je jezelf tegen komt, hoe je dit beleefd, wat de diepere betekenis nu voor haar is, daar komen we helaas niet achter. Maar misschien moeten we er niet meer in zoeken, of van verwachten. Ze gaf het tenslotte zelf in haar standaard antwoord op de vraag waarom ze tocht wil maken al aan: “why not”.