Na de redelijk spannende en in ieder geval onderhoudende tv-serie
Bellicher, mocht Daan Schuurman nog eens aantreden in zijn (titel)rol in een
filmversie. Peter de Baan, die al eens een aflevering van de serie had gedaan,
nam de regie in handen. Productiemaatschappij is Pupkin film, die ook al zo
goed aan de weg timmert met de serie Van
God Los. Deze serie had dan weer één van de mooiste leader muziekjes
gemaakt door Paleis van Boem, die Bellicher: CEL ook weer van zeer fraaie
muziek voorziet.
Het verhaal dan. Na een korte schets van Michael Bellicher’s
privéleven (gescheiden, ex gaat met hun kinderen en nieuwe man voorgoed naar
Amerika) komt hij al gauw terecht in een vreemdsoortig web, waarin hij wordt
opgepakt door de politie, die hem beticht van een zeer ernstig delict, dat hij
zeker niet heeft gepleegd. Het lijkt wel of iemand met zijn identiteit aan de
haal is gegaan, waarna de eerst nog verwonderde, maar al gauw verbeten
Bellicher op zoek gaat naar de dader(s). Het web blijkt groter en meer
omvattend dan verwacht.
Schuurmans rent constant voor zijn leven, zowel criminelen
als de AIVD kruisen zijn pad, hij pikt onderweg twee handige hulpjes op en
probeert ondertussen ook nog een goede vader te zijn. Over multitasken
gesproken. Met Daan zit het wel goed. Zijn reacties zijn over het algemeen natuurlijk
en menselijk. Hij vecht om te overleven, maar is geen actieheld en laat het letterlijke
vechten aan zijn handige hulpje over. Precies iemand waar we ons mee kunnen
vereenzelvigen dus. De hulpjes overtuigen minder, omdat zowel Richard (gered
door Michael na een aanslag) als Guusje (advocate) geen eigen verhaal of
diepgang hebben, maar puur in dienst staan van Bellicher en zijn acties. Het
zelfde geldt voor alle kwaaie en minder kwaaie pieren van wie de drijfveren
vaak in het midden worden gelaten. Doordat het verhaal te dicht aan de
hoofdpersoon blijft kleven, komt de uiteindelijke nationale dreiging ook niet
echt over.
Het verhaal zit in grote lijnen wel goed in elkaar, het zijn
de kleinere dingen waar het af en toe mis gaat. Zoals wanneer Michael en
Richard in een auto zitten en hun achtervolgers zo goed als kwijt zijn, als
Richard roept dat ze op moeten splitsen, waarna Michael de auto verlaat, en al
rennend alsnog boeven achter zich aan krijgt. Wat volgt is een aardige scène op
een Hollandse locatie (tomatenkwekerij), maar die had beter ingeluid kunnen
worden. Ook vervelend is de veel te makkelijke manier waarop Richard, Guusje en
Michael elkaar steeds weer vinden en hoe Bellicher in hemelsnaam precies weet
vanaf welke plek de boeven willen ontsnappen. Het zijn zaken die de vaart van
de film goed doen, maar de geloofwaardigheid zeker niet. Andere grote doorn in
het oog is een cruciale scène, waarin Bellicher thuis via een spiegel naar
iemand kijkt en zo blijft kijken als er iets verschrikkelijks gebeurt. Visueel
misschien een leuk plaatje, maar redelijk belachelijk qua realiteit.
Als speelfilm blijft Bellicher:
CEL toch een beetje in de polderklei steken. De toevallige ellende die de
hoofdpersoon overkomt dient een groter belang, dat door gebrek aan tijd niet
goed uit de verf komt. De vier delen van de tv-serie gaven daar beter de ruimte
voor.
(en ik dus niet)
In het voorjaar van 2012 zag ik een oproep op het internet
dat Pupkin op zoek was naar figuranten voor de speelfilm Bellicher II: CEL (wat toen nog de officiële titel was). Ik heb mij
aangemeld, foto ingestuurd en kreeg te horen dat er zeker wat voor me in het
verschiet lag. Na wat heen en weer gemail (en gebel) kreeg ik te horen dat ik
op zondag 10 juni bij een kerk in de Prinses Irenestraat te Amsterdam moest
zijn. Ik kreeg een persoonlijke brief met daarin informatie over de locatie,
kleding, catering, quitclaim (was bijgesloten) en de scène die zou worden
opgenomen. Over de scène stond het volgende: “Zondag gaan we de hele middag
draaien in een controlekamer tijdens de Herdenkingsdienst van Wolbert Allaart
(Marc Klein Essink). Jullie (2) zijn AIVD mannen die de monitoren in de gaten
houden. Er is een belangrijke politicus overleden. Kerk is zwaar bewaakt en
streng gecontroleerd. Niemand komt zonder ID binnen. Tijdens de herdenkingsdienst
gebeuren er heel veel acties achter elkaar. Het wordt heel spannend… einde
film. Op de set worden de scènes doorgenomen en krijgen jullie aanwijzingen van
de opnameleider. Luister goed naar hem, zodat de opnames snel en goed gaan!”
Het leek me altijd al leuk om eens een dagje op de set van een
speelfilm rond te lopen en al helemaal om daarin een piep klein rolletje in te
spelen, ergens op de achtergrond. Nu heb ik ooit eerder meegedaan aan opnames
voor een trailer en ik was me bewust van het feit dat het voornamelijk wachten,
wachten en nog eens wachten is; en dat je maar moet afwachten of je überhaupt
ooit in beeld komt, c.q. blijft. Maar met deze brief in handen leek het
werkelijkheid te gaan worden. Het zou daarnaast een leuk verhaal voor mijn blog
op kunnen leveren. Het liep toch even anders…
Ik werd een dag van tevoren gebeld door degene die zich met
de figuranten bezig hield. Helaas ging de shoot niet door die bewuste zondag,
maar niet getreurd, het zou op een andere dag plaats gaan vinden. Ook daar
kreeg ik bericht over. Alweer een zondag, zelfde plaats en tijd. De
zondagochtend van de opnames word ik gebeld. De opnames in Den Haag lopen uit
en de shoot van die middag zullen ze niet gaan halen. Excuses. Je hoort van
ons.
Niet dus. Ik heb de aangewezen persoon in de loop van de
week nog twee keer gemaild, om te vragen of het nog door zou gaan en op welke
dag, maar mijn mails konden niet rekenen op een antwoord.
Ik weet genoeg van het filmproces om te weten dat sommige
dingen niet volgens schema gaan. Dat stoort me ook niet. Wat ik niet netjes
vind is dat ik helemaal niets meer hoorde en dat er niet werd gereageerd op
mijn mails.
Jammer maar helaas dus, al heb ik er alsnog een klein
verhaaltje uitgeperst, over net niet die ene man in dat zwarte pak van de AIVD.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten