Een remake van La Casa Muda die
dan weer gebaseerd was op echte gebeurtenissen. Voor diegenen die het origineel
niet hebben gezien toch even de opsomming. Vader en dochter zijn bezig in het
prachtig gesitueerde maar afgelegen huis waar ze vroeger in hebben gewoond.
Opruimen, inpakken, opknappen en verkopen is het plan. In dit donkere (geen elektriciteit)
en benauwde (dichtgetimmerde ramen en deuren om ongewenst gajus buiten te
houden) huis met veel te veel kamers hoort Sarah tijdens haar bezigheden geklop
op de deur, terwijl er niemand staat en geschuifel op de eerste etage, die ze
dan samen met haar vader maar eens gaat uitchecken. Ach, je kent het wel, de
geruststellende opmerking van vaders dat oude huizen geluid maken als het loos
alarm lijkt. Als er even later echter een veel luidere bonk te horen is en
vaderlief niet reageert begint Sarah zich niet alleen ongerust te maken, maar
de spanning die zich al gauw omzet in angst raast door haar lijf als blijkt dat
er iemand anders in het huis is.
De film is (zogenaamd) in één take geschoten en (hoegenaamd)
in ‘real time’. Elisabeth Olsen, die ook al indruk maakte in Martha
Marcy May Marlene, weet met haar breekbare onschuld een palet van
emoties op zeer overtuigende wijze over te brengen. De camera volgt haar op de
huid. De minimale plot is iets doordachter dan dat van het origineel. Het
camerawerk is intens en speels tegelijk, de muziek goed gedoseerd. De film wil
je in een angstgreep houden, maar dit lukt niet goed, omdat er te weinig
gebeurt en het gevaar (een kraker? een hobo with a shotgun?) zich eigenlijk
nauwelijks bedreigend opstelt. Silent House
gaat zich steeds meer voortslepen als de gimmick uitgewerkt is en zich
zelfs tegen de film gaat keren: toch niet weer die hele trap af in ‘real time’?
De angst die we dan eventueel voelen wordt overgebracht door Olsen. Een klus waar
ze aardig in slaagt en waar de film het dan ook van moet hebben. De clou aan
het iets te barokke einde, zet uiteindelijk de zaken in een ander, doch een beetje
uitgekauwd daglicht.
De film op zich is zozo. Voegt het iets toe aan het
origineel? Niet echt. Heb ik genoten van het spel van Olsen? You bet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten