Onlangs stuitte ik op een YouTube kanaal
van een jongen uit Australië die zijn liefde voor (genre)film kenbaar maakt via
mondelinge recensies, opgenomen met een webcam. Zijn top tien van ‘most disturbing films’
was een andere lijst dan van de meeste anderen die vergelijkbare lijstjes op
het videokanaal zetten. Waar de meesten August
Underground, ReGOREgitated Sacrifice,
Niku Daruma, Guinea Pig, Philosophy Of A Knife en meer van dat soort zaken
oprakelen kwam de man ‘down under’ met films als Martyrs, Snowtown, Angst, Tony en Kidnapped
(Secuestrados). Films die op een heel ander en wat mij (en hem)
betreft, veel dieper (psychologisch) niveau zeer verontrustend zijn. Het bleek
dat hij al een lange lijst van videopresentaties op YouTube had staan en ik ben
meteen met een inhaalslag bezig van kijken naar zijn adviezen en geadviseerde
films. De Canadese film Les 7 Jours Du Talion is er zo eentje.
Je moet denk ik zelf kinderen hebben om het gevoel te kennen
dat je kunt krijgen als je (jonge) kind niet op tijd thuis is. Ik zelf maakte
me al snel zorgen, misschien omdat ik een pessimist ben. Je hinkt constant op
twee gedachten. De ene zorgt voor plausibele excuses waarom het te laat is, de
andere voor afschuwelijke taferelen van wat er gebeurd kan zijn. Gelukkig was
het de enkele keer dat het me overkwam altijd het eerste. Zo niet voor de vader
en moeder van Jasmine Hamel, het achtjarige meisje dat naar school loopt, maar
daar nooit aan komt. Door vele omstandigheden (de basis voor toekomstige
schuldgevoelens) komen de ouders er pas laat achter, waarna de zoektocht
begint. Bruno (vader) gaat met de politie in de buurt zoeken terwijl Sylvie (moeder)
thuis zit te wachten bij de telefoon, zachtjes heen en weer wiegend op een
stoel. In een afgrijselijke scène wordt het kind gevonden. Ze is verkracht en
vermoord. De aanblik van haar ontzielde lichaam is verwoestend.
We zien de dagen die volgen. De ouders die lijden, in een
stilte die meer dan genoeg zegt. Een gedurfde zet van de filmmaker, om dit
verdriet niet uitbundig te tonen. Maar het werkt en heeft zelfs zijn reden,
voor later in de film. De moordenaar wordt al gauw opgepakt en Bruno begint met
een weldoordacht plan om deze man de straf te geven die hij volgens hem
verdient.
Wat volgt zijn de zeven dagen van vergelding. Bruno ontvoert
de moordenaar en begint hem te martelen. Pijn en vernedering. Het geweld is hard,
koel, efficiënt uitgevoerd (Bruno is arts) en meedogenloos, waardoor moeilijk
te verteren als kijker. Je voelt compassie voor de vader, maar niet voor zijn
daden. De politie probeert hem ondertussen te vinden, met een rechercheur die zelf
ook een last uit het verleden bij zich draagt. “Waarom zouden we moeite doen om
een kinderverkrachter (Lemaire) te redden”?, vraagt een collega van hem. “Het
is niet Lemaire die ik wil redden”, antwoordt hij.
Het gaat in deze film niet om de zeven dagen van martelen.
Daar zie je niet eens zo veel van, al is wat je ziet meer dan genoeg. Het gaat
om de (schuld)gevoelens, gedachten, de vragen die ontstaan, het zoeken naar
antwoorden, goedkeuring, begrip, bevestiging… Het gaat om het proces van
verandering waar Bruno door heen gaat en de kijker met hem.
De loodzware teloorgang is even koud makend als hartverscheurend.
Dit is zo’n film die nog ver na de geluidloze aftiteling na blijft galmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten