“On January
14, 2007, 14 year old Megan Stewart disappeared. Three weeks later, her best
friend Amy Herman also vanished. This film was assembled using cell phone
transmissions, computer files, home videos and public news reports”.
Met deze statement begint deze ‘based on actual events’
film. Wat er gaat gebeuren is dus geen verrassing. De weg er naar toe moet
indruk zien te maken.
Megan en Amy zijn BFF. Megan is het populaire meisje, dat
drink, blowt en seks heeft. Haar ouders zijn gescheiden, conversaties met haar
moeder (die ze ‘bitch’ noemt) gaan op schreeuw niveau, ze gebruikt constant
woorden die op ‘uck’eindigen en blijkt ook nog misbruikt te zijn. Amy is haar
tegenpool. De gevoelige maagd, die niets van bovenstaande doet. Haar vader klopt
netjes op haar deur voordat hij binnen komt, noemt haar ‘princess’ en geeft
haar een knuffel. Megan is hot, Amy is cute. Toch is hun vriendschap
onvoorwaardelijk en steunen ze elkaar door dik en dun. Ze voelen zich ook
allebei losers, op hun eigen manier, en vinden steun bij elkaar.
Op een gegeven moment komt Megan in contact met ene Josh,
a.k.a. ‘surferdude’, zoals hij zich op het web presenteert. Zijn webcam is
stuk, dus in de conversaties met Megan ziet hij haar wel en zij hem niet. Megan
had via een vriendin wel een foto van hem gezien. Een coole blonde boy. Na
verschillende conversaties via het web spreken ze af elkaar te ontmoeten. Vanaf
die afspraak wordt Megan vermist. Drie weken later wacht Amy hetzelfde lot.
De gesprekken via mobieltjes, webcam (veelal split screen) en
video geven een inzicht in het dagelijkse leven van de meisjes. Misschien wat
ongenuanceerd af en toe, maar toch. De vorm staat en de inhoud is veruit het
sterkst in de gesprekken die Megan met Josh heeft. Op zeer vernuftige wijze
weet Josh precies de juiste dingen te zeggen waardoor Megan hem gaat
vertrouwen. Waar het een beetje mis gaat is bij het einde van de film. Hierin
zien we wat er is gebeurd met de twee meisjes. Op de een of andere manier komt
de gruwelijkheid van wat je ziet niet optimaal binnen op het moment dat je het
ziet. Misschien ligt het aan de aandacht die wordt gevestigd op een detail
(bloed op hand), wat overbodig is en goedkoop. Of dat het toch wat makkelijker is
om te acteren dat je een alledaags jong meisje bent dan een meisje in
doodsangst. Misschien duurt het laatste aaneengesloten shot te lang en doet het
afbreuk aan de impact die het zou moeten hebben. Het zou ook kunnen dat de
overgang tussen het laatste deel en wat er aan vooraf ging te groot is,
waardoor je op afstand blijft.
Waar de film echter wel goed in slaagt is dat het verhaal
door blijft spoken in je hoofd. De gebeurtenissen kristalliseren zich uit tot
de kern, die regelrecht afschuwelijk is. Je hoopt dat juist hierdoor de
boodschap die inherent is aan de film wel over gaat komen en een waarschuwing
is voor zowel ouders als kinderen. De gevaren van de sociale media, de
sensitiviteit in combinatie met naïviteit van sommige jongeren; aandacht,
toezicht en verantwoordelijkheid van ouders.
Het ligt voor de hand, maar er wordt maar al te vaak niet
bij stil gestaan…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten