The Awakening

Londen, 1921. “Mrs. Emerson, are you prepared”? Dat is ze, als ze plaats neemt in een séance die een andere wending krijgt dan verwacht. De uitkomst is niet voor iedereen even plezant.  

Florence Cathcart onderzoekt geestverschijningen. Ze kan die altijd afdoen als onzin, omdat geesten niet bestaan en ze door haar intellect en scherpzinnigheid alle trucjes die worden toegepast om te doen geloven dat ze wel bestaan al kent. Ze wordt gevraagd door een leraar om een verschijning te onderzoeken. Jaren geleden is er op zijn school een kind vermoord en die schijnt nu rond te spoken, met alweer een dood kind tot gevolg. Florence accepteert de uitnodiging en begeeft zich naar het  waanzinnig grote landgoed met dito landhuis dat dienst doet als kostschool. Ze brengt haar apparaten in stelling om de (nep)geest op het spoor te komen. De jacht kan beginnen.  

Een ouderwets spookverhaal ontvouwt zich. “It is the living you must watch out for, not the dead”, vertrouwt de klusjesman Florence toe. Het is een advies (dat ik al eerder heb gehoord) dat ze niet nodig heeft, want haar ratio zegeviert al snel als deze vrouwelijke Sherlock Holmes enkele geheimen weet te onthullen die veel verklaren. Haar eigen geheim/obsessie en het feit dat niet àlles is verklaard geeft ruimte aan bovennatuurlijke verschijnselen. Of zijn het waanbeelden?

Als de dienstmeid met een jongetje een potje aan het kaarten is, zegt ze tegen hem: “it takes time, that’s why it’s called patience”. Het is een moment waarop de film zelfreflectie toont en de kijker het gras voor de voeten wegmaait. Geduld moeten we hebben. Maar dat wordt aardig op de proef gesteld, voornamelijk omdat er niet veel gebeurt, en wat er wel gebeurt niet echt zinderend is en vrij clichématig (rode bal die de trap afrolt vanuit het niets!). Daarnaast zijn er weinig schrikmomenten maar is er ook geen sluimerende spanning, simpelweg omdat de ‘geest’ niet echt kwaadwillend lijkt.

Het genieten moet dan komen van het spel van Rebecca Hall als Florence, die me voor het eerst opviel in Vicky Cristina Barcelona en de laatste tijd goed aan de weg timmert, met haar rol in de serie Parade’s End en Lay The Favorite (vanaf 15 november in de bioscoop). Daarnaast is er na lang, lang wachten de grote uitsmijter die alles laat samen komen en verklaart. Het maakt wat goed, maar lang niet alles en niet genoeg om er een echt goede film van te maken.