Waar vind je nog een half uur live vertier voor maar zes
euro? Nou hier, in Paradiso, bij Foxes die het laatste optreden van haar tour doet.
Louisa Rose Allen is slechts 22 jaar, debuteerde vorig jaar met haar single Youth en bracht dit
jaar een EP genaamd Warrior uit. Verser
dan dit tref je het bijna niet.
Eerst word je getroffen door haar stem. Die staat als een
huis, krachtig, met een vleugje dramatiek. Dan ga je letten op de muziek, die
elektronische klanken met stevige beats combineert. Dan volgen de songs, die
melodieus en catchy zijn (White Coats), maar
ingevuld worden met geluid dat minder hitlijst gevoelig is. Af en toe blijft er
een wat scherper randje zitten, zoals in het b-kantje van de single,
waar de donkere klanken en beats mijn interesse wat extra aanwakkeren. Genoeg
in ieder geval om haar eens live te gaan bekijken.
Kwart over tien betreedt Louisa met twee evenzo jonge
jongens (synth en drums) het podium in het misschien halfvolle zaaltje. Ik zie
hun setlist liggen. Zeven nummers liggen in het verschiet. Vier er van zijn
verkrijgbaar, drie dus niet. Geheel in het zwart gekleed neemt ze plaats achter
haar met kleine lichtjes versierde microfoon. De voetjes gehuld in stoere
zwarte laarzen staan keurig naast elkaar, zoals bijna het gehele concert het
geval zal zijn. Ze kent slechts drie poses, waarbij ze haar armen naar voren of
opzij uitstrekt om iets onzichtbaars te grijpen. Haar zang overtuigt. Het drama
wordt hier een daar nog iets aangezet. De fijnere elektronische geluiden gaan
een beetje verloren in overrompelende bas(drum) geluiden. Een kleine groep
meiden voorin kan de opgewonden gilletjes niet voor zich houden, wat het
gezicht van de frontvrouw een paar keer doet openbreken uit concentratie met
een glimlach. Je voelt de spanning van deze drie jonge mensen om het goed te
doen. Het gaat ook best goed, hoewel niet alle nummers even interessant zijn
(zoals Night Owls). Pas bij
het laatste nummer Youth is de ergste
spanning voorbij, gaat de zware leren jas uit, komt de microfoon van de
standaard en gaat ze wat meer los. Na een half uur is het voorbij, maar ze komt
nog even de zaal in om zich over te geven aan de ‘group hug’ met de giechelende
springmeisjes, waarvan ze er zelf eigenlijk ook nog eentje is.
Het zit er dik in dat deze kleine dame met de juiste
instelling en misschien wat hulp (voorprogramma bij Imogen Heap of Florence And
The Machine of gastvocalen bij een hippe DJ-track) al snel vollere zalen gaat
trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten