Descent

Maya (Rosario Dawson) is een zeventienjarige studente die de pijn van haar mislukte relatie nog aan het verwerken is en daardoor niet echt open staat voor de avances van Jared tijdens een feestje. Jared is echter een aanhouder en weet toch haar interesse te wekken. Langzaam maar zeker wint hij haar vertrouwen (waarom ziet ze niet dat dit een engerd is als elke kijker dat ziet?) wat uiteindelijk leidt tot een afspraak en ‘date rape’.

Het leven voor en na een bepaald punt. Alles om je heen is hetzelfde maar jij bent veranderd. Wat doet zoiets met je, hoe kun je het verwerken, kun je het verwerken? Wat zoek je om de pijn te verzachten? Blijft het een open wond die je aanzet tot verdere zelfdestructie?

De psychologische reis die Maya doormaakt is verdeeld in hoofdstukken met de namen van jaargetijden. Het zijn de verschillende fases van emotionele respons. Ze duikt eerst in het nachtleven, de clubs, drank, drugs en vreemde types. Ze zoekt een mate van verdoving, ze wil oplossen in een anonieme omgeving. Er wordt geruime tijd besteed aan dit hoofdstuk, dat eigenlijk niet zo veel heeft te zeggen. Dan volgt een korte focus op de studie, afstuderen, werk… De terugkeer in het alledaagse. Vervolgens is er een nieuwe confrontatie met Jared en de daaropvolgende uitvoering van wraak, wat het een rape/revenge film maakt.

De verkrachting is haast claustrofobisch gefilmd. Je ziet alleen de gezichten van Maya en Jared, gekleurd in vage, rood-zwarte tinten. Verhullend, niet overdreven lang maar zeer pijnlijk, ook door het taalgebruik van de verkrachter. De wraak wordt tegenovergesteld aangepakt. Weinig verhullend en extreem lang. Het lijkt wel alsof dit een antwoord is op de beruchte scène uit Irrévèrsible. Maar aan die film kan Descent bij lange na niet tippen om heel veel redenen, waarvan ik de belangrijkste zal benoemen.

De reis. De emotionele reis die Maya maakt, maak je als kijker eigenlijk met haar mee. Het probleem is dat Maya aan het einde van die reis op een totaal andere plek is dan de kijker, waardoor haar (re)actie niet geloofwaardig overkomt en ook niet voelt als de verlossing en genoegdoening waar we op zaten te wachten. Juist door de andere benadering (hulde!) dan andere rape/revenge films ligt de nadruk op de psychologische ontwikkeling die het slachtoffer doormaakt. In die ontwikkeling wordt nergens duidelijk dat Maya’s pad leidt naar wraak, waardoor de uitvoering daarvan als een zwakte overkomt. Dat laatste zou dan wel degelijk de bedoeling kunnen zijn van de maakster (descent = afdaling), maar de weg tussen oorzaak en gevolg had dan een andere moeten zijn om er een overtuigend geheel van te maken.

Geslaagd? Niet echt. Ongemakkelijk? Zeker.

Ps. Opvallende bijzaak zijn de voeten van mevrouw Dawson, die voor de zoveelste keer (Death Proof en Clerks) bijzondere aandacht krijgen.