Na Saw moet Paranormal Activity wel het snelst
uitgemolken film idee van de laatste jaren zijn. Waar Saw een eindeloze reeks ranzige martelingen liet zien, blijft ook Paranormal Activity steken in de
originele opzet: een huis, een gezin, videocamera’s en klop-, duw- en
trekgeesten.
In een halfzachte poging de reeks een alomvattend verhaal te
geven, krijgen we nu te zien wat er is gebeurd met de kleine Hunter, die in
deel 2 door Katie werd ontvoerd. Het inmiddels zesjarige jongetje dat nu Robbie
heet, leeft met Katie aan de overkant van een gezin, dat hem tijdelijk in huis
neemt als er iets onduidelijks met Katie gebeurd. Het is dan ook niet verrassend
dat Robbie - die overduidelijk de stempel ‘creepy weirdo’ op zijn voorhoofd
heeft, met zijn vormeloze hoogwaterbroek en sokken in sandalen die hij de hele
film draagt (!?) - met zijn ‘imaginary friend’ de boel op stelten gaat zetten
in zijn nieuwe onderkomen.
Variant op de diverse video-, web- en night vision cams is het
gebruik van de Xbox Kinect in de woonkamer, die (kennelijk) de hele kamer
voorziet van groene puntjes, om zodoende de bewegingen op te kunnen vangen die
je maakt als je een spel speelt. Die puntjes worden zichtbaar in combinatie met
een night vision cam.
Voor de rest is het weer een eindeloze herhaling van zetten,
met toevoeging van clichés (daar heb je weer de
bal die van de trap af stuitert) en van niet alleen een kopje suiker dat
bij de buren wordt geleend: “redrum, redrum” zegt Danny Torrence, terwijl hij
op zijn fietsje door de kamer sjeest; “they’re here” roept Carrie-Anne Freeling
uit, terwijl ze naar de tv kijkt. En Damien zegt niets. De stempel 'creepy
weirdo’ in de vorm van drie zessen op zijn achterhoofd zegt genoeg.
Laat het los jongens, verzin wat nieuws…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten