House Of Cards

(2^e seizoen, 13 afleveringen, 60 min, IMDb 9,0)

(pas op: enkele spoilers!)

Master manipulator Frank Underwood heeft zich toch, of moet ik zeggen natuurlijk weten te manoeuvreren in de positie van vice-president. Journaliste Zoe is nu een geduchte tegenstander die probeert uit te vissen wat er stinkt aan de praktijken van Underwood. Claire Underwood pakt ondertussen het probleem aan met een zwangere werkneemster die haar aan wil klagen. Ze neemt haar op keiharde wijze in de tang: “I’m willing to let your child wither and die inside you if that’s what’s required. But neither of us want that”. De eerste aflevering zet direct de toon. Pas helemaal aan het einde ervan kijkt Underwood via een spiegel de camera in, op zijn bekende en geheel eigen wijze, en zegt tegen de kijker: “Did you think I’d forgotten you? Perhaps you hoped I had”. Geniaal.

Beide problemen worden opgelost en de Underwoods kunnen zich totaal gaan richten op Frank’s positie binnen het Witte Huis. Gewetenloos waren ze al en dat wordt alleen maar erger, omdat de tegenstanders van groter formaat worden. De Chinezen, Raymond Tusk (de uiterst rijke en invloedrijke vertrouweling van de president), journalisten, de publieke opinie… Frank weet het altijd in prachtige volzinnen te verwoorden: “The higher up the moutain, the more treacherous the path” en “The road to power is paved by hypocrisy and casualties. Never regret!”. Er vindt een continue race tegen de tijd plaats om de juiste mensen voor je te winnen als er over iets gestemd moet gaan worden. Frank is de ultieme ‘votes whipper’, maar wordt ook zelf wel eens moe van de strijd: “Why does everything has to be a struggle. Can’t someone just say ‘yes sir’ for once”. Maar goed, als het niet linksom gaat, dan rechtsom. En wanneer de deal wordt gesloten, “shake with your right hand but hold a rock in your left”.

House Of Cards is de ultieme politieke serie waarvan het tweede seizoen in één keer beschikbaar is gesteld door Netflix. De zeer populaire en hoog gewaardeerde serie die zelfs Obama tot de fanschare kan rekenen geeft de kijker de kans om alles direct achter elkaar te bekijken. Een groot voordeel want op deze manier zit je er veel dieper in en voor verslaafden als ik is het een megafix van jewelste. Keerzijde is dat ik nu weer een jaar moet wachten op het volgende seizoen…

Zijn er dan nog kanttekeningen te plaatsen? Misschien worden sommige zaken en/of personages iets te makkelijk aan de kant geschoven. Zoals de manier waarop Claire haar werk opgeeft wat in één korte scène uit de doeken wordt gedaan. Of het verdwijnen uit beeld van Christina Gallagher, de persoonlijke assistente van de president, wat alleen terloops wordt vermeld door iemand anders als een reeds afgedane zaak. Zeker in dat laatste geval wat onzorgvuldig, maar plausibel binnen het verhaal blijft het wel.

Wat me na twee seizoenen in ieder geval duidelijk is, is dat Frank Underwood de duivel is, we het hier niet over een Charlie Daniels song hebben en de manchetknopen die Frank krijgt van zijn trouwe bodyguard alles zeggen: F U.

Fenomenaal.

American Hustle

American Hustle gaat in principe over twee oplichters die richting het einde van de film de beste truc ooit uit hun mouw moeten schudden. Dat zeggen ze dan ook van tevoren. Dus de kijker is op zijn hoede en ziet de verrassing van mijlenver aankomen. Een stevig minpuntje. Op zich nog door de vingers te zien als er verder genoeg te beleven valt. Dat valt er wel, maar het is voornamelijk een gigantisch rommeltje, met wat aardige vondsten hier (beginscène met Christian Bale die als Irving Rosenfeld zijn toupet in orde brengt) en daar (zoenscène in een stomerij tussen de voorbijrazende kleding in plastic), maar nauwelijks verhaal en veel op zichzelf staande dialogen die een beeld moeten geven van de personages, die echter vooral vrij plat, karikaturaal en één dimensionaal blijven, terwijl de acteurs vrij hedonistisch, vol van zichzelf overkomen. De overkill aan dit soort scènes zijn daarbij niet markant genoeg en gaan hand in hand met de overkill aan muziek uit het tijdperk waarin e.e.a. speelt (zeventiger jaren). Een tijdperk dat verder op obligate en weinig verrassende manier wordt neergezet.

Mijn aandacht verschuift al snel van het verhaal naar de weinig verhullende decolleté van Amy Adams, wat op zich niet erg is, maar nooit de bedoeling kan zijn.

American Hustle doet me denken aan Casino. Zelfde tijdsbeeld, gesjoemel in de marge, labiele vrouw (Jennifer Lawrence vs. Sharon Stone), iets te gretige mannen, ook wat rommelig, maar God, wat werden de spijkers daar op de kop geslagen.

12 Years A Slave

In 1846 was Amerika voor wat betreft de slavernij nog verdeeld in vrije staten en staten waar  slavernij nog niet was afgeschaft. Zo kon het zijn dat je als zwarte Amerikaan in New York een normaal leven kon leiden terwijl er in Georgia zwarte medemensen eigendom waren van een plantagehouder. Solomon Northup is gelukkig getrouwd, heeft kinderen en een mooie toekomst in het vooruitzicht als hij wordt ontvoerd en in een hok wordt opgesloten. Blanke mannen zeggen dat hij Platt heet en een ontsnapte slaaf uit Georgia is. Zijn tegenspraak wordt beantwoord met slaag. Hij wordt met diverse anderen per boot vervoerd naar die zuidelijk gelegen staat waar hij onder diverse plantagehouders komt te werken. Twaalf jaar lang.

In het begin heeft Northup nog hoop en zegt niet te willen overleven, maar te leven. Die hoop wordt al gauw de grond in geboord als hij de plantage bereikt en in aanraking komt met wrede blanken die hij baas moet noemen en die niet zitten te wachten op een ontwikkelde zwarte met ideeën. Zijn instelling kost hem bijna zijn leven en aanpassen lijkt de enige optie om te overleven, want overleven is het enige dat je kunt proberen te doen. De levensomstandigheden zijn slecht, maar het is vooral degene voor wie je werkt die er een hel van kan maken, en dat doet Edwin Epps (Michael Fassbender) dan ook. Toch is niet alles zo zwart-wit. Er zijn van nature goede mensen die wel slaven houden omdat dit een gewoonte is, maar deze niet mishandelen, zoals de gelovige Ford (Benedict Cumberbatch) en het feit dat Amerika in beweging was t.a.v. de slavernij laat ook blanken met andere gezichtspunten toe.

Regisseur Steve McQueen brengt dit alles boeiend, adembenemend, tragisch en afschuwelijk in beeld met fantastisch spelende acteurs, waaronder hoofdrolspeler Chiwetel Ejiofor als Northup. Boeiend is het begin, waarin we zien hoe Northup in de val loopt. Adembenemend als je voelt hoe het moet zijn als er zo’n onrecht aangedaan wordt waar je niets tegen kan doen. Tragisch dat niemand te vertrouwen is en dienstbaar zijn de enige mogelijkheid tot overleven blijkt. Afschuwelijk hoe een mens een ander mens zo kan behandelen, zowel geestelijk als lichamelijk. McQueen bouwt het zorgvuldig op. Je leeft met Northup mee, bevind je lange tijd in een gesteldheid van hoe kan dit en wat moet hij doen om hier uit te komen. Hij is geen held en speelt geen heldenrol, wat de herkenbaarheid en het realistische karakter van de film goed doet. Het gevoel van onrechtvaardigheid verstomd als deze wordt overstemd door een keiharde scène waarin een vrouw wordt mishandeld. Totale afschuw neemt het over. Hoe kan het dat mensen elkaar dit aandoen.

De invalshoek van het verhaal (naar het boek met waargebeurde verhaal van Northup) benadrukt het feit dat we het hier hebben over een vrij man die tot slaaf wordt gemaakt en daar eigenlijk niets tegen kan doen. Het inlevingselement wordt hierdoor vergroot en maakt de film bijna ras overstijgend. Zelf had ik ooit het idee voor een film over de slavernij waarin de rollen omgekeerd zijn en de blanken de slaven zijn van de zwarten. Het zou zijn doel denk ik voorbij schieten. Iets dat 12 Years A Slave zeker niet doet.

Mintzkov - Paradiso (bovenzaal) Amsterdam, 17 februari 2014

Het is 5 december. Op Sinterklaasavond lopen we door Amsterdam richting de Brakke Grond, waar ik nog nooit ben geweest. Het Vlaamse Cultuurhuis biedt vanavond de Sonic Soirée #21 met Ides Moon, Monokini en Mintzkov. Voor die laatste band komen we. Maar eerst eens lekker eten in het eetcafé, waar ik mij de Vlaamse frieten en stoofvlees van Leffe dubbel goed laat smaken, ook al is mijn smaak niet optimaal vanwege een verkoudheid. Tegenover mij wordt de ravioli van spinazie en ricotta verorbert. Als de buikjes vol zijn, lopen we richting de zaal, waar we worden teruggestuurd omdat we eerst aan de kassa een bandje moeten halen. Zo gezegd zo gedaan en bij een tweede poging met bandje om de arm mogen we het mooie theater dat zich achter de deur verbergt binnentreden. 

Het is een klein theaterzaaltje met een podium, daarvoor een ruimte met publiekstribune en er omheen twee balkons met plaatsen die door bogen worden begrensd tot intieme tweezitters. We lopen naar het eerste balkon en nestelen ons op twee uitstekende plekken met mooi uitzicht op wat komen gaat. We zitten nog maar net als iemand van de Brakke Grond de aankondiging doet en terloops vermeld dat Mintzkov door ziekte niet zal spelen en Motek hun plaats inneemt. Na enig binnensmonds gevloek pakken we onze biezen en lopen we richting de kassa - verbaasd dat niemand ons van tevoren heeft verteld dat het niet door zou gaan, noch dat er ergens een mededeling hangt – om ons geld terug te vorderen. Dit is geen probleem. Een aardige medewerker zegt dat hij ook kan proberen ons op de gastenlijst te zetten voor het concert dat de band geeft in Paradiso, begin volgend jaar. Mocht dat niet lukken, dan wordt het geld alsnog terug gestort. Liever één vogel in de hand en daarom kies ik eieren voor mijn geld en laat de medewerker de kassa rinkelen.

Thuis gekomen bestel ik de kaarten voor Paradiso…

…de vertrouwde poptempel waar Mintzkov al om 19:30 uur zal spelen in de bovenzaal die niet is uitverkocht. In 2010 kwam Rising Sun, Setting Sun uit. De afgelopen jaren kregen een zwarte schaduw door het overlijden van Bert van den Roye, die in de band speelde ten tijde dat ’Luna’ nog achter de bandnaam stond. Nu is er dan Sky Hits Ground, in stemmig zwart/wit hoesje, ‘in loving memory of’ en vanavond staat in het teken van dat album. Op twee nummers na komt alles voorbij, waarbij een stemmige sfeer de boventoon voert, ook al kent Sky Hits Ground ook enkele uptempo nummers. Ik heb de band al een, twee, drie keer eerder gezien. Van hun podiumpresentatie moeten ze het niet hebben. De meeste bandleden staan in hun eigen wereldje zonder contact richting de zaal. Het gaat dus puur om de muziek. Het vergt dan wat extra’s om in de juiste stemming te komen, wat door de stemmigheid dit keer niet zo lukt. Zelfs niet als Philip het publiek vraagt om mee te zingen tijdens het volgende liedje dat Opening Fire heet. Het nummer wordt vervolgens gespeeld en beëindigd, waarna wat onhandig wordt aangekondigd dat die publieksparticipatie nog kan volgen, als na wat gedraai aan knopjes het refrein nog eens wordt ingezet en Philip zelfs het podium af komt om de mensen mee te krijgen. Het resultaat blijft beperkt tot een voorzichtige poging van het publiek dat waarschijnlijk net als ik voelt dat Philips actie wat geforceerd overkomt, alle goede bedoelingen ten spijt. Het betekent overigens niet dat er niet genoten wordt van de muziek, maar zelfs favorieten als The State We’re In en Return & Smile aan het einde van de set kunnen op niet meer dan een interne glimlach rekenen.

Gelukkig is daar de toegift. Philip komt in zijn eentje het podium op en zet Gemini in. Naarmate het nummer vordert voegt de rest van de band zich bij de frontman en werkt men toe naar een hoogtepunt dat het heerlijk stuwende karakter van dit en vele andere Mintzkov nummers typeert. En we krijgen nòg een leuk toetje als Wonderful wordt gespeeld. Het is de Engelstalige versie van de moderne klassieker (zoals Philip het noemt) Formidable van landgenoot Stromae.

Na anderhalf uur is het gedaan. Ik scoor nog even het nieuwe album en tref welwillende bandleden aan die de cd voorzien van hun naam. Een voorzichtige vriendelijkheid die vanavond voor weinig vonken zorgde.

L'Inconnu Du Lac

Parkeren bij de bomen, een stukje door het bos lopen op weg naar het beschutte strand met grove kiezels. Handdoekje neerleggen, kleding uittrekken, zwemmen, een praatje maken en de bosjes in voor actie. Een actie die neerkomt op ‘cruising’. Op het strandje en in die bosjes zijn namelijk alleen maar mannen die seks willen met andere mannen. De actie vindt plaats in overvloed en vaak volledig anoniem.

Aan het eind van een vruchtbare dag is Franck getuige van een moord. Maar Franck doet niets, keert de volgende dag weer terug naar het strandje, geïntrigeerd door en op zoek naar de moordenaar. Een ontmoeting volgt en voordat je foute snor kunt zeggen liggen de twee elkaar te verkennen en verwennen in de befaamde bosjes aan dat strandje in Zuid Frankrijk.

De anonimiteit, rust en ritme van het strandje en worden niet zo zeer verstoord door de moord, als wel door de politie die in de vorm van een eigenzinnige inspecteur vragen komt stellen, waarbij wordt gelogen om diverse redenen.

L’Inconnu Du Lac is een zomerse thriller met een hele hoop blote piemels, een moord en een hele hoop seks die soms expliciet in beeld wordt gebracht. Zeer ingehouden, zuiver en sober gefilmd, zonder muziek, waarbij alleen de parkeerplaats, de bosjes, het strandje en het meer plaats van handeling zijn. De vier (aan elkaar verbonden) locaties zijn ieder het decor van zich steeds weer herhalende acties. Franck is de hoofdpersoon die op zoek is naar spanning, gevaar zelfs, als hij onbeschermde seks heeft, of zoals gezegd het aanpapt met een moordenaar. Hij zoekt de grenzen van zijn eigen fascinatie op.

De film deed me denken aan enkele korte films van François Ozon, zoals Regarde La Mer en Une Robe d’Ete, waarbij jonge mensen hun seksuele grenzen opzoeken, al dan niet met prettige afloop. De sfeer in L’Inconnu Du Lac is zeer treffende neergezet en diverse karakters wekken de interesse van de kijker, waarbij verwachtingen worden gecreëerd. Verwachtingen die echter niet (geheel) worden ingelost. Er zijn geen drijfveren, motieven of andere verklaringen die uitsluitsel geven over waarom de personages zo handelen als ze handelen en dat laat in dit geval een wat te grote leegte achter om zelf bevredigend in te kunnen vullen. 

Sennentuntschi

Een horrorfilm uit Zwitserland, hoe kom je er bij? Nou eigenlijk via de hoofdrolspeelster Roxane Mesquida, die ik voor het eerst zag in Marie Baie Des Anges, die me voor het eerst echt opviel in À Ma Soeur en die zo’n heerlijk rol speelde in het perverse Sheitan. Toen ik haar naam tegen kwam bij deze Zwitserse productie was mijn interesse gewekt. Niet alleen vanwege Roxane, maar zeker ook vanwege de combinatie horror en Zwitserland.

1975. Een pastoor wordt bungelend aan het koord van de kerkklok gevonden. Zelfmoord, denkt men. Als hij ten grave is gedragen verschijnt een mysterieus en verwilderd meisje dat niet kan praten. Een andere pastoor denkt ze een duivelin is en probeert de bevolking op zijn hand te krijgen, maar politieman Sebastian Reusch neemt haar in bewaring, c.q. onder zijn hoede. Hij probeert uit te zoeken wie ze is en stuit daarbij op een onopgeloste zaak uit 1950.

Ondertussen nemen we een kijkje in de bergen, waar boer Erwin en zijn simpele knecht Albert een man uit de stad opvangen, die zijn liefdesverdriet probeert te vergeten. Dat lukt aardig met zelfgestookte Absint en het maken van een Sennentuntschi. Een legende verhaalt over eenzame mannen die in de bergen behoefte kregen aan de ideale vrouw en deze zelf maakten uit een bezem, wat stro en kleren. Ze kwam tot leven en nadat de mannen zich tegoed hadden gedaan aan haar, nam de vrouw op gruwelijke wijze wraak. Het verhaal van het dorp, de mannen in de bergen en Sennentuntschi komen aan het einde van de film samen.

Dit samenkomen duurt een flinke poos, want de film duurt bijna twee uur en de eerste anderhalf uur biedt niet veel meer dan wat ik heb verteld. Het gaat dus langzaam. Daarbij zijn de personages niet erg uitgewerkt en hebben dus ook niet zo veel te bieden. Doorzetters worden echter beloond, want uiteindelijk zit de film doordachter in elkaar dan verwacht en heeft een uiterst macaber tintje. Ook leuk is dat je als oplettende kijker iets ziet wat naar je gevoel niet klopt, maar je geeft er geen aandacht aan tot je aan het eind een ‘aha’ momentje krijgt en het kwartje alsnog valt.

En Roxane? Ze komt uit Frankrijk en spreekt geen woord Zwitsers. Dat hoeft ook niet in deze rol, dus dat scheelt.

Mooiste uitspraak: “Brenn du Hure Hexe”!

The White Queen

(1^e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 7,9)

Dit is een dramatische serie van de BBC gebaseerd op het boek van Philippa Gregory en zoemt in op een ‘game of thrones’ ten tijde van de zogenaamde ‘war of the roses’. Er zijn verschillende ‘houses’ die aanspraak maken op de troon in Engeland. Je hebt Plantagenet, met twee rivaliserende takken, Lancaster en York en als derde doet het huis van Tudor ook mee in de strijd. The White Queen concentreert zich verder op drie vrouwen die een belangrijke rol speelden in aanloop naar en tijdens het koningschap van hun man. Elizabeth Woodville, Queen Elizabeth (The White Queen) naast haar King Edward (IV, House of York), Anne Neville naast haar man Richard (III, broer van Edward, House of York) en Lady Margaret Beaufort, moeder van Henry (VII, House of Tudor).

De serie begint met de strijd tegen Henry (VI, House of Lancaster) die in het gevang wordt geworpen door Edward in 1464, waarna hij zelf koning wordt. Wat volgt is een periode van twintig jaar vol van gekonkel, strijd, liefde, kroningen, familievetes, het geven en afnemen van titels en landerijen, het sluiten van verbonden en huwelijken, een snufje magie, loyaliteit en verraad, samenzweringen en intriges om posities te versterken met het uitzicht op die kroon en troon. Iedereen bidt voor dezelfde God, maar met tegenstrijdige belangen, huis tegen huis en soms zelfs binnen één familie.

De meeste actie is verbaal en speelt zich binnen de donkere muren van kastelen af. Slechts af en toe zie je een veldslag, die echter weinig indruk maakt qua aantallen en zich richt op individuen om het gebrek aan grootte te maskeren. De verbale actie is op zich interessant, hoewel het bijna alleen maar gericht is op de slinkse manieren die toegepast worden voor eigen gewin en macht. Maar goed, in die turbulente tijden ging het daar waarschijnlijk ook alleen maar om.

De serie is opgenomen in België, o.a. in Brugge en Gent.  De aankleding is prachtig. Zowel de locaties als de kostuums zijn een lust voor het oog. Er is veel aandacht voor het feit dat het binnenshuis zo donker was en de mooie vertrekken met prachtige lichtinval via imposante glas in lood ramen zijn om te watertanden. Dat het tijdens de opnames af en toe zelfs binnen de muren van een kasteel bar koud moet zijn geweest, zie je aan de zichtbare adem in sommige scènes. De acteerprestaties zijn adequaat met enkele uitschieters, zoals Faye Marsay (Anne Neville) die een enorme ontwikkeling in karakter kent en Amanda Hale als de zogenaamd vrome, maar o zo fanatieke feeks Lady Margaret Beaufort, die non stop bezig is met haar doel: haar zoon op die troon krijgen.

Een aardige serie die me vooral vast kon houden vanwege mijn interesse in de Middeleeuwen. 

Masters Of Sex

(1^e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,3)

Dr. William Masters is een briljante arts die een heleboel omzet genereert voor het ziekenhuis waar hij voor werkt. Hij is bezig met een fysiologische studie naar hoe het menselijke lichaam reageert op seksuele stimuli. Helaas denkt het bestuur van het ziekenhuis hier anders over en ziet dit als pervers en zeker geen onderwerp voor een serieuze studie. Masters gaat toch aan de slag met zijn onderzoek, dat in het geniep in een bordeel plaats vindt, waar genoeg proefkonijnen te vinden zijn. Hij krijgt hulp van voormalige nachtclubzangeres Virginia Johnson, die zich ontpopt als de intelligente en vooral menselijke link tussen de arts en zijn cliënten. Masters ziet zijn onderzoek als “probably the biggest change for women since their right to vote”. De eerste onderzoeken en interviews bevatten voor hemzelf ook openbaringen. “You pretended to have an orgasm? Is that a common practise amongst prostitutes?”, vraagt hij aan een prostituee die hem al vanaf het begin voorziet van data. “It’s a common practise amongst anyone with a twat”, antwoordt ze hem. De studie verplaatst zich toch op een gegeven moment naar het ziekenhuis om statistisch gezien betere resultaten te krijgen en de serie werkt toe naar een presentatie van de data die grote gevolgen zal hebben.

Dit speelt allemaal in de jaren vijftig en je krijgt een prachtig beeld hoe het er toen voorstond met de seksuele emancipatie van de vrouw. Maar dat is echt lang niet alles. Masters heeft een lieve vrouw die hunkert naar liefde en vooral een kind, maar ze raakt maar niet zwanger, wat natuurlijk spanningen geeft voor de arts die er zoveel verstand van heeft. De vrijgevochten Virginia zorgt ook voor spanningen, bij zowel Masters als diens protégé Dr. Ethan Haas. We komen er achter welk geheim de rector van het ziekenhuis bij zich draagt en wat de gevolgen zijn voor zijn huwelijk. We zijn getuige van het vooruitstrevende onderzoek in de praktijk, met mannen en vrouwen die solo, maar ook met elkaar de liefde bedrijven voor de wetenschap, wat meteen de kwestie aanstipt of seks en liefde los van elkaar staan. Er is een vrouwelijke arts die moet opboksen tegen haar mannelijke collega’s… Wat de serie zo goed maakt is dat al die personages uitstekend zijn geschreven, diepte hebben. Hun gevoelens, ambities, problemen, tragiek, waarbij net als in de echte wereld niets zo simpel is als het soms lijkt. Alle lof ook voor de acteurs die de goed geschreven personages volledig tot leven brengen. Michael Sheen (William Masters), Caitlin FitzGerald (Libby Master), Lizzy Caplan (Virginia Johnson), Nicholas D’Agosto (Ethan Haas), Beau Bridges (rector Barton Scully), Allison Janney (Margaret Scully)… The list goes on.

Op de één of andere wijze klopt alles aan deze serie. Een tweede seizoen is al aangekondigd.

Hoewel de serie het label ‘drama’ heeft valt er zo nu en dan ook best te lachen, zoals wanneer Virginia voor het eerst in een bordeel komt en de keuken ziet: “It’s just like a regular kitchen… Sorry, I’ve never been in a brothel before”. Een prostituee antwoordt: “Normally we got naked coochies lined up along the sink, but it’s slow”. 

Devil's Due

Bereid je voor op alweer een shaky cam film vol ‘zelf’ opgenomen materiaal. Dit keer mogen we ons verblijden op de komst* van Samantha en Zack, een koppel dat trouwt en op huwelijksreis gaat naar de Dominicaanse Republiek. ‘What happens in Santo Domingo doesn’t stay in Santo Domingo’ en de kijker weet al dat duistere derden zich bemoeit hebben met de bezwangering van Samantha. Niet gepland, maar zeer welkom. Het koppel kiest kleuren uit voor de kinderkamer en  Zack legt alles vast voor zijn nageSLACHT *. Aangezien de heftige poster er geen doekjes om windt zal het ons niet verbazen dat de zwangerschap niet zonder slag of stoot gaat, waarbij het voornamelijk Samantha is die de slag en stoot uitdeelt. Ze is namelijk af en toe niet geheel haar zelf en doet dan rare dingen. Zonder dat de pasgetrouwden het doorhebben wordt hun hele huis voorzien van camera’s. Ze worden in de gaten gehouden en wij kijken mee. Het wachten is op de baby….

De eerste film die je te binnen schiet bij het horen van dit alles is natuurlijk Rosemary’s Baby van Roman Polanski. Vergelijken van de films doe ik niet, want dat is een diamant vergelijken met een aardappel. Bij Devil’s Due weet je van tevoren dat er een duivelskind geboren zal worden. Dit ‘moment suprême’ maakt trouwens wel degelijk indruk en komt in de buurt van wat de poster beloofd. Maar de weg daar naartoe moet dus ook spannend zijn en is het bij lange na niet genoeg. Daarbij laat de trailer al de meeste hoogtepunten zien. Het homevideo-format werkt tegen de film, omdat je erg moe wordt van alle vluchtige bewegingen, het ongeloofwaardig is hoe ver het is doorgevoerd, maar voornamelijk omdat het overgrote deel van de film bestaat uit opnames van iemands vakantie en andere dagelijkse beslommeringen, waar je zo tegenop ziet als je dat bij een vriend thuis zou moeten bekijken. Laat staan dat je er voor wilt betalen!  Het is allemaal veel te langzaam en te nietszeggend. Terwijl het uitgangspunt van de film zwanger* is van verwachting*, komt die verwachting niet uit en blijf je steken in de hoop op dingen die niet gaan komen.

Heel erg jammer, want met een betere psychologische insteek, een normale manier van filmen en een betere uitwerking en invulling van het script, had dit best een spannende film kunnen zijn. Het gegeven dat iemand zichzelf niet is op sommige momenten is heel verontrustend. Er is een mooie scène van als Samantha ’s nachts wakker wordt en eng reageert. Maar het gaat al gauw weer ‘over the top’ met mensen die door onzichtbare krachten alle kanten op worden geslingerd.

Al met al kom je al gauw bij de vraag waarom de duivel altijd zo’n dramatische entree moet maken. Laat hem (of haar!) gewoon ergens onopvallend geboren worden, aansterken, geen gekke dingen doen en in de kracht van zijn leven toeslaan, toch? 

* (all puns intended)

Intruder

Ik zeg Sam Raimi. Ik zeg Bruce Campbell. Jij roept Evil Dead. Ik zeg Intruder.

Dit is een slasher uit 1989 waar beide mannen een rol in hebben, evenals Lawrence Bender, die hiermee meteen ook zijn eerste productieklus op zak had. Plaats van handeling is de Walnut Lake Market, een middelgrote supermarkt waar de kassières de bedragen nog handmatig in moeten toetsen en zo’n bedrag dan $ 1,35 voor een pakje sigaretten is. In de ouderwetse beeldverhouding van 4:3 maken we kennis met een opstandig ex-vriendje van één van de kassières die gewelddadig wordt. Na een wat houterige knokscène wordt hij de winkel uitgewerkt, waarna hij natuurlijk verdachte nummer één is voor wat er aan slasher activiteiten gaat gebeuren het komende uur. De winkel wordt gesloten maar het volledige personeel is aan de slag om te inventariseren en de boel opnieuw te prijzen want de tent gaat verkocht worden. Ondertussen wordt het eerste slachtoffer aan het mes geregen en volgt de rest in best wel rap tempo.

Dit is een slasher in de puurste zin van het woord, namelijk dat er eigenlijk geen verhaal is, maar dat vele mensen één voor één op vaak inventieve wijze over de kling worden gejaagd en uiteindelijk het motief van de dader nog duidelijk wordt. De inventiviteit ligt hem hier in twee zaken. Die wijze dus, waarbij verschillende apparaten in de winkel uitstekend dienst doen als tool voor de moordenaar en de leukste moord die van Sam Raimi zelf is die op Texas Chainsaw Massacre-achtige wijze wordt omgebracht, hoewel de dwarsdoorsnede van een hoofd op een zaagmachine ook niet slecht is. Greg Nicotero (ook al incrowd, want gewerkt met Sam en Bruce aan Evil Dead II en nu vooral bekend van zijn The Walking Dead werk) mocht zich uitleven in de make-up afdeling. En ja, die effecten zijn nu wat ouderwets, maar zeer genietbaar, al was het op nostalgische wijze. Daarnaast heb ik het idee dat Raimi stiekem wat tips heeft gegeven aan de cameraman, want het zit vol met grappige POV-shots, die komen vanuit de winkelwagen, vanachter (!) de draaischijf van een telefoon, vanuit de vloer, door een fles water en zelfs vanuit een dode. Maar ook het gebruik van licht, schaduw (van moordenaar op motorkap auto is een mooi voorbeeld) en spiegeling (van slachtoffer in mes moordenaar) laat zien dat men goed heeft nagedacht over het zo aantrekkelijk mogelijk maken van het basale gegeven. Soms werkt dat ook wat lachwekkend, zoals in de (misschien wel zo) bedoelde overgangen tussen diverse scènes. Als de moordenaar met zijn mes uithaalt, zien we in het volgende shot een meloen met een groot mes doorklieft worden op de fruitafdeling van de supermarkt.

In 1989 was het genre al wat achterhaald (Friday The 13th kwam in 1980 uit en begin jaren ’80 volgde de hausse), en deze film is misschien meer een curiositeit vanwege de bekende namen, maar voor liefhebbers van de oude school is het zeker geen straf om de film heden ten dage (nog) eens op te zetten.

Paranormal Activity: The Marked Ones

Dit is alweer de vijfde in de reeks, hoewel deze een aparte titel heeft zonder nummer en nummer 5 aangekondigd is voor later dit jaar!? The milking continues…

Dit verhaal speelt zich af in Oxnard, California, binnen de Latijns-Amerikaanse gemeenschap. Twee vrienden (Jesse en Hector) en een videocamera die alles registreert. Ze hebben het idee dat de benedenbuurvrouw een ‘bruja’ (heks) is en zijn getuige van een vreemd ritueel. Als Jesse via een soort beet een ‘marked one’ wordt en de vrienden via een elektronisch spelletje antwoorden krijgen van een geest gaan de poppen aan het dansen. Een ‘danse macabre’, waarbij dit keer iets meer aandacht wordt besteed aan de heksenkring. En omdat de serie zo verdomd haar best doet om dwarsverbanden aan te leggen, wordt ook hier een kring rond gemaakt en zien we zelfs Katie en Micah even terug.

Het originele idee is ondertussen al meer dan uitgemolken en deze film leunt vooral op een zeer ouderwetse vorm van spanning, namelijk dat je weet dat je aan het schrikken zal worden gemaakt, maar niet wanneer. Voor een doorgewinterde kijker zal dit weinig effect hebben, zeker omdat het merendeel ook uit de hoek komt van waaruit je het verwacht. En als het daar niet vandaan komt, valt het uit de lucht, twee keer zelfs. Pas naar het einde toe komt er vaart in de film en is de opeenstapeling van gebeurtenissen wat de film nog enigszins de moeite waard maakt en waarbij enige adrenaline vrij komt. Maar het gebruik van slechts één camera en een enge heks doen dan onmiddellijk denken aan de achtbaanrit die [REC] was, waarbij dit toch danig in het niet valt.

Enigszins schouderophalend loop je dan de bioscoop weer uit. In plaats van obsessief vast te houden aan het format, zou ik veel liever een film zien over de heksenkring bijvoorbeeld, en hoe die is ontstaan, wat men doet bij bijeenkomsten, etc. Dat kan toch makkelijk onder het kopje spin-off? Are you listening, Oren Peli?

We Are What We Are

Valley View. Een gehucht in Amerika waar Emma Parker het leven laat. Ze laat een man en drie kinderen achter die hun geloof in Jezus wel erg letterlijk nemen – “dit is mijn lichaam, dit is mijn  bloed” – en lammerendag door laten gaan. Onder druk van vader welteverstaan, want de twee zusjes hebben hun twijfels over het hele gebeuren. Hun kleine broertje weet nog niet veel meer dan dat hij honger heeft de hele tijd. Maar goed, de oudste zus is nu verantwoordelijk voor wat er moet gebeuren, als opvolger van moeder en familie gaat toch boven alles. De plaatselijke arts onderzoekt ondertussen de doodsoorzaak van Emma, rouwt nog altijd om zijn verdwenen dochter en weet uiteindelijk de twee met elkaar in verband te brengen door iets dat Kuru heet.

Ik zal je niet zo veel nieuws vertellen als blijkt dat niet de hond, maar de buurvrouw in de pot zit bij de familie Parker. Deze film is namelijk een remake van de Mexicaanse film Somos Lo Que Hay uit 2010. Hoewel, remake, het is meer een herinterpretatie. Toch ontkom je er niet aan om de twee films met elkaar te vergelijken. Afgezien van het feit dat de plaats van handeling is verplaatst van de stad naar het platteland (afgezaagd) en het ritueel niet van vader op zoon, maar van moeder op dochter gaat, is het voornaamste verschil dat deze nieuwe versie veel meer uit de schaduw haalt en verklaart. Juist de vraagtekens die de Mexicaanse versie opriep maakten het geheel zo spannend en intrigerend. Regisseur Jim Mickle, die naam maakte met Mulberry St en Stakeland, komt aan met een verklarende familiehistorie over de herkomst van hun kannibalistische karakter. Dat niet alleen, de schuld wordt elders gelegd als vader zegt dat God wilde dat ze zijn wie ze zijn. Er wordt ook op veilig gespeeld door een emotionele brug naar het publiek te bouwen met het feit dat de meiden zo hun bedenkingen hebben over wat er op slachtdag gebeurt. Het zijn (Amerikaanse) keuzes die wat mij betreft de film minder speciaal maken.

Maar het is geen slechte film. Het tempo is kalm, net als het camerawerk, waardoor sommige klappen des te harder aankomen. De tragiek van de familie is goed voelbaar, voornamelijk door de prima vertolkingen (Bill Sage, Ambyr Childers en Julia Garner). De extra verhaallijn van de arts voegt een thrillerachtig element aan het geheel toe, dat realistisch uitpakt en naar de onvermijdelijke climax leidt.  

Toch kreeg ik een heel raar beeld voor ogen bij dat ietwat bizarre einde. Doordat dit een klein beetje botste met de gortdroge en bloedserieuze toon van de rest van de film, verwachtte ik bijna dat de twee hoofdrolspeelsters in lachen uit zouden barsten. Zoiets van: Surprise! We got you!

Welke van de twee films je het meeste aan zal spreken is een kwestie van smaak, denk ik. De waardering op internet ontloopt elkaar niet veel, maar ik blijf toch fan van het origineel.

Adam Chaplin

Extreme Italian Hardcore Splatter!

Adam is boos. Zijn vriendin is in de fik gestoken door een satanisch gedrocht bij wie ze een schuld had. Ledematen vliegen al snel in het rond en het bloed kleurt muren, gezichten en camera’s rood. Adam gaat namelijk op zoek naar de moordenaar en treft obstakels onderweg, zoals agenten van de Heaven Valley Police Department, waar hij korte metten mee maakt. Adam ziet er uit als een bodybuilder en is zelf ook geen lieverdje. Hij krijgt in bezeten toestand hulp van een gnoom die uit de afbeelding van een omgekeerde kruis op zijn schouderblad kruipt. No kidding! De weg leidt naar een grand guignol finale met een waanzinnige arts.

The Crow meets Conan meets Basket Case meets Hannibal meets Hanger…?

Het nemen van wraak vanwege een vermoorde geliefde. De bodybuilder. Een vreemd gedrocht dat aan je lijf vast zit. Een door beesten aangevreten gezicht. De vele personages met vervormde, half gemuteerde gezichten. Leentjebuur alom, maar toch heeft deze film een eigen uitstraling. Gefilmd in hoog contrast met blauwe boventonen. Creatieve momenten met ultra slow motion en high speed violent action. Effectief gebruik van belichting in kleine ruimtes. En, waar het allemaal om gaat, de splatter effecten, die er soms wat goedkoop uit zien, maar altijd inventiviteit ten toon spreiden en sowieso uiterst vermakelijk zijn. Iemand tot pulp slaan krijgt bijvoorbeeld een geheel nieuwe betekenis. Er wordt wel een hoop geouwehoerd om de tijd vol te maken, want iets van een verhaal is er nauwelijks, maar gelukkig wordt er aan het einde van de film veel goed gemaakt als de liters bloed worden verspild per hectoliters.

No guts, no glory!

Here Comes The Devil

Ben je net lekker bezig met een potje lesbische seks, wordt er aan de deur geklopt. En nee, het is niet Sinterklaas maar een man met een machete die wat vingers van je hand hakt en daar mee vandoor gaat. In de bergen schurkt hij tussen een verzameling vingers dan met zijn blote pielemuis tegen moeder aarde.

Dit eigenaardige begin heeft vrijwel niets van doen met de rest van deze Mexicaanse film, van een Argentijnse filmmaker die geboren is in Spanje, maar je aandacht is in ieder geval gegrepen.

Het verhaal vervolgt met een zoon en dochter die de bergen in lopen terwijl papa en mama zich met elkaar vermaken in de auto. De kinderen komen niet direct terug en worden pas na een zoektocht de volgende dag gevonden. Alles lijkt in eerste instantie oké, maar ze vertonen veranderd gedrag wat dan natuurlijk het gevolg kan zijn van de traumatische ervaring. Maar de ouders laten het er niet bij zitten en gaan op onderzoek. Dat het mis gaat zal niemand verbazen. Belangrijker is echter op welke wijze.  

Deze film neemt zou je kunnen zeggen het einde van Picnic At Hanging Rock en borduurt dan verder op wat er gebeurd zou kunnen zijn met de verdwenen kinderen. Wat regisseur Adrián García Bogliano - bekend van o.a. No Moriré Sola, Masacre Esta Noche en Sudor Frio - goed doet, is het in het ongewisse laten van de kijker (en de ouders) of er echt iets demonisch aan de hand is, of dat het de verbeelding is die ons (en hen) parten speelt. De ouders willen niet alleen weten wat er is gebeurd, ze nemen ook het recht in eigen handen als ze denken dat dit het recht is dat moet geschieden. De duivel komt in vele gedaantes. Het einde van Here Comes The Devil is minder vaag dan Picnic At Hanging Rock en laat genoeg ruimte voor eigen invulling, maar kent een zelfde soort tragische schoonheid, die pas na een dag of wat tot je doordringt.

Sophie's Web

(1^e seizoen, 11 afleveringen, 25 min, IMDb ??)

In oktober 2012 begint er een serie op Net5 die Samen Single heet en gaat over vijf (bekende) vrouwen die op zoek zijn naar een nieuwe liefde. Het aparte aan deze serie is dat de zoektocht in beeld wordt gebracht via webcamsessies. Dit vindt plaats op vaste tijdstippen en onder leiding van een programmamaker die de dames vraagt naar hun ervaringen en ze adviezen geeft. De opzet is leuk en je krijgt een (vaag) beeld van wie die vrouwen nu eigenlijk zijn en tegen welke problemen ze aanlopen. Er zijn ook filmpjes over de vrouwen (en hun dates) opgenomen met gewone camera’s.

Misschien was dit het zaadje voor de serie Sophie’s Web (ook Net5), waarin Sophie (Jennifer Hoffman) net is bedrogen door haar man met haar beste vriendin en ze via een online dating site genaamd ‘Webdating Carrousel’ een nieuwe man probeert te vinden. Ondertussen staat ze in contact met haar familie en vrienden die onderling ook weer in contact staan met elkaar en anderen. Alles gaat via de webcam en bestaat dus uit statische shots. Een gedurfde zet, want alles valt en staat dus met de typetjes. Die typetjes zijn meestal best leuk, de grappen goed en de teksten sterk. Dennis Overeem deed de regie en schreef het scenario. Hij heeft zichzelf de leukste rol gegeven als de homo Christo die de heerlijkste teksten mag uitspreken. Zo zegt hij bijvoorbeeld over een vriendje van hem: “Wat die allemaal met zijn plasvingertje kon… Als ie d’r twee had, had ik een drumstel voor hem gekocht”. Ondertussen danst zijn uitheemse snoepje in de keuken achter hem in zijn onderbroek.

Doordacht is de aandacht voor ieders bureaublad waar iemands karakter in naar voren komt. Het zit verder vol met hilarische situaties, verkeerde matches via de ‘Webdating Carrousel’, computerproblemen, alledaagse ongemakken en de boodschap dat eigenlijk iedereen op eigen wijze wanhopig op zoek is naar een metgezel. Het meeloeren via die webcamgesprekken vol intieme gesprekken en handelingen geeft het format ook een zweem van realisme.  

MAAR… het geheel ontwikkelt zich te weinig en te langzaam om heel lang boeiend te blijven. De eerste paar afleveringen was ik er zeer over te spreken, maar dat nam na verloop van tijd wat af. Mindere karakters beginnen dan ook wat te irriteren. Daarbij is het een beetje flauw dat uiteindelijk ongeveer iedereen wel met elkaar verbonden blijkt te zijn en de toevalligheden van het scherm spatten. De steeds verder dalende kijkcijfers bevestigen deze conclusie ook wel denk ik.