Bereid je voor op alweer een shaky cam film vol ‘zelf’
opgenomen materiaal. Dit keer mogen we ons verblijden op de komst* van Samantha
en Zack, een koppel dat trouwt en op huwelijksreis gaat naar de Dominicaanse
Republiek. ‘What happens in Santo Domingo doesn’t stay in Santo Domingo’ en de
kijker weet al dat duistere derden zich bemoeit hebben met de bezwangering van
Samantha. Niet gepland, maar zeer welkom. Het koppel kiest kleuren uit voor de
kinderkamer en Zack legt alles vast voor
zijn nageSLACHT *. Aangezien de heftige poster er geen doekjes om windt zal het
ons niet verbazen dat de zwangerschap niet zonder slag of stoot gaat, waarbij
het voornamelijk Samantha is die de slag en stoot uitdeelt. Ze is namelijk af
en toe niet geheel haar zelf en doet dan rare dingen. Zonder dat de
pasgetrouwden het doorhebben wordt hun hele huis voorzien van camera’s. Ze
worden in de gaten gehouden en wij kijken mee. Het wachten is op de baby….
De eerste film die je te binnen schiet bij het horen van dit
alles is natuurlijk Rosemary’s Baby van
Roman Polanski. Vergelijken van de films doe ik niet, want dat is een diamant
vergelijken met een aardappel. Bij Devil’s
Due weet je van tevoren dat er een duivelskind geboren zal worden. Dit ‘moment
suprême’ maakt trouwens wel degelijk indruk en komt in de buurt van wat de
poster beloofd. Maar de weg daar naartoe moet dus ook spannend zijn en is het bij
lange na niet genoeg. Daarbij laat de trailer al de meeste hoogtepunten zien. Het
homevideo-format werkt tegen de film, omdat je erg moe wordt van alle vluchtige
bewegingen, het ongeloofwaardig is hoe ver het is doorgevoerd, maar voornamelijk
omdat het overgrote deel van de film bestaat uit opnames van iemands vakantie
en andere dagelijkse beslommeringen, waar je zo tegenop ziet als je dat bij een
vriend thuis zou moeten bekijken. Laat staan dat je er voor wilt betalen! Het is allemaal veel te langzaam en te nietszeggend.
Terwijl het uitgangspunt van de film zwanger* is van verwachting*, komt die
verwachting niet uit en blijf je steken in de hoop op dingen die niet gaan
komen.
Heel erg jammer, want met een betere psychologische insteek,
een normale manier van filmen en een betere uitwerking en invulling van het
script, had dit best een spannende film kunnen zijn. Het gegeven dat iemand
zichzelf niet is op sommige momenten is heel verontrustend. Er is een mooie
scène van als Samantha ’s nachts wakker wordt en eng reageert. Maar het gaat al
gauw weer ‘over the top’ met mensen die door onzichtbare krachten alle kanten
op worden geslingerd.
Al met al kom je al gauw bij de vraag waarom de duivel
altijd zo’n dramatische entree moet maken. Laat hem (of haar!) gewoon ergens
onopvallend geboren worden, aansterken, geen gekke dingen doen en in de kracht
van zijn leven toeslaan, toch?
* (all puns intended)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten