Here Comes The Devil

Ben je net lekker bezig met een potje lesbische seks, wordt er aan de deur geklopt. En nee, het is niet Sinterklaas maar een man met een machete die wat vingers van je hand hakt en daar mee vandoor gaat. In de bergen schurkt hij tussen een verzameling vingers dan met zijn blote pielemuis tegen moeder aarde.

Dit eigenaardige begin heeft vrijwel niets van doen met de rest van deze Mexicaanse film, van een Argentijnse filmmaker die geboren is in Spanje, maar je aandacht is in ieder geval gegrepen.

Het verhaal vervolgt met een zoon en dochter die de bergen in lopen terwijl papa en mama zich met elkaar vermaken in de auto. De kinderen komen niet direct terug en worden pas na een zoektocht de volgende dag gevonden. Alles lijkt in eerste instantie oké, maar ze vertonen veranderd gedrag wat dan natuurlijk het gevolg kan zijn van de traumatische ervaring. Maar de ouders laten het er niet bij zitten en gaan op onderzoek. Dat het mis gaat zal niemand verbazen. Belangrijker is echter op welke wijze.  

Deze film neemt zou je kunnen zeggen het einde van Picnic At Hanging Rock en borduurt dan verder op wat er gebeurd zou kunnen zijn met de verdwenen kinderen. Wat regisseur Adrián García Bogliano - bekend van o.a. No Moriré Sola, Masacre Esta Noche en Sudor Frio - goed doet, is het in het ongewisse laten van de kijker (en de ouders) of er echt iets demonisch aan de hand is, of dat het de verbeelding is die ons (en hen) parten speelt. De ouders willen niet alleen weten wat er is gebeurd, ze nemen ook het recht in eigen handen als ze denken dat dit het recht is dat moet geschieden. De duivel komt in vele gedaantes. Het einde van Here Comes The Devil is minder vaag dan Picnic At Hanging Rock en laat genoeg ruimte voor eigen invulling, maar kent een zelfde soort tragische schoonheid, die pas na een dag of wat tot je doordringt.