Intruder

Ik zeg Sam Raimi. Ik zeg Bruce Campbell. Jij roept Evil Dead. Ik zeg Intruder.

Dit is een slasher uit 1989 waar beide mannen een rol in hebben, evenals Lawrence Bender, die hiermee meteen ook zijn eerste productieklus op zak had. Plaats van handeling is de Walnut Lake Market, een middelgrote supermarkt waar de kassières de bedragen nog handmatig in moeten toetsen en zo’n bedrag dan $ 1,35 voor een pakje sigaretten is. In de ouderwetse beeldverhouding van 4:3 maken we kennis met een opstandig ex-vriendje van één van de kassières die gewelddadig wordt. Na een wat houterige knokscène wordt hij de winkel uitgewerkt, waarna hij natuurlijk verdachte nummer één is voor wat er aan slasher activiteiten gaat gebeuren het komende uur. De winkel wordt gesloten maar het volledige personeel is aan de slag om te inventariseren en de boel opnieuw te prijzen want de tent gaat verkocht worden. Ondertussen wordt het eerste slachtoffer aan het mes geregen en volgt de rest in best wel rap tempo.

Dit is een slasher in de puurste zin van het woord, namelijk dat er eigenlijk geen verhaal is, maar dat vele mensen één voor één op vaak inventieve wijze over de kling worden gejaagd en uiteindelijk het motief van de dader nog duidelijk wordt. De inventiviteit ligt hem hier in twee zaken. Die wijze dus, waarbij verschillende apparaten in de winkel uitstekend dienst doen als tool voor de moordenaar en de leukste moord die van Sam Raimi zelf is die op Texas Chainsaw Massacre-achtige wijze wordt omgebracht, hoewel de dwarsdoorsnede van een hoofd op een zaagmachine ook niet slecht is. Greg Nicotero (ook al incrowd, want gewerkt met Sam en Bruce aan Evil Dead II en nu vooral bekend van zijn The Walking Dead werk) mocht zich uitleven in de make-up afdeling. En ja, die effecten zijn nu wat ouderwets, maar zeer genietbaar, al was het op nostalgische wijze. Daarnaast heb ik het idee dat Raimi stiekem wat tips heeft gegeven aan de cameraman, want het zit vol met grappige POV-shots, die komen vanuit de winkelwagen, vanachter (!) de draaischijf van een telefoon, vanuit de vloer, door een fles water en zelfs vanuit een dode. Maar ook het gebruik van licht, schaduw (van moordenaar op motorkap auto is een mooi voorbeeld) en spiegeling (van slachtoffer in mes moordenaar) laat zien dat men goed heeft nagedacht over het zo aantrekkelijk mogelijk maken van het basale gegeven. Soms werkt dat ook wat lachwekkend, zoals in de (misschien wel zo) bedoelde overgangen tussen diverse scènes. Als de moordenaar met zijn mes uithaalt, zien we in het volgende shot een meloen met een groot mes doorklieft worden op de fruitafdeling van de supermarkt.

In 1989 was het genre al wat achterhaald (Friday The 13th kwam in 1980 uit en begin jaren ’80 volgde de hausse), en deze film is misschien meer een curiositeit vanwege de bekende namen, maar voor liefhebbers van de oude school is het zeker geen straf om de film heden ten dage (nog) eens op te zetten.