Valley View. Een gehucht in Amerika waar Emma Parker het
leven laat. Ze laat een man en drie kinderen achter die hun geloof in Jezus wel
erg letterlijk nemen – “dit is mijn lichaam, dit is mijn bloed” – en lammerendag door laten gaan.
Onder druk van vader welteverstaan, want de twee zusjes hebben hun twijfels
over het hele gebeuren. Hun kleine broertje weet nog niet veel meer dan dat hij
honger heeft de hele tijd. Maar goed, de oudste zus is nu verantwoordelijk voor
wat er moet gebeuren, als opvolger van moeder en familie gaat toch boven alles.
De plaatselijke arts onderzoekt ondertussen de doodsoorzaak van Emma, rouwt nog
altijd om zijn verdwenen dochter en weet uiteindelijk de twee met elkaar in
verband te brengen door iets dat Kuru heet.
Ik zal je niet zo veel nieuws vertellen als blijkt dat niet
de hond, maar de buurvrouw in de pot zit bij de familie Parker. Deze film is
namelijk een remake van de Mexicaanse film Somos
Lo Que Hay uit 2010. Hoewel, remake, het is meer een herinterpretatie. Toch
ontkom je er niet aan om de twee films met elkaar te vergelijken. Afgezien van
het feit dat de plaats van handeling is verplaatst van de stad naar het
platteland (afgezaagd) en het ritueel niet van vader op zoon, maar van moeder
op dochter gaat, is het voornaamste verschil dat deze nieuwe versie veel meer uit
de schaduw haalt en verklaart. Juist de vraagtekens die de Mexicaanse versie
opriep maakten het geheel zo spannend en intrigerend. Regisseur Jim Mickle, die
naam maakte met Mulberry St en Stakeland,
komt aan met een verklarende familiehistorie over de herkomst van hun
kannibalistische karakter. Dat niet alleen, de schuld wordt elders gelegd als
vader zegt dat God wilde dat ze zijn wie ze zijn. Er wordt ook op veilig
gespeeld door een emotionele brug naar het publiek te bouwen met het feit dat
de meiden zo hun bedenkingen hebben over wat er op slachtdag gebeurt. Het zijn (Amerikaanse)
keuzes die wat mij betreft de film minder speciaal maken.
Maar het is geen slechte film. Het tempo is kalm, net als
het camerawerk, waardoor sommige klappen des te harder aankomen. De tragiek van
de familie is goed voelbaar, voornamelijk door de prima vertolkingen (Bill
Sage, Ambyr Childers en Julia Garner). De extra verhaallijn van de arts voegt
een thrillerachtig element aan het geheel toe, dat realistisch uitpakt en naar
de onvermijdelijke climax leidt.
Toch kreeg ik een heel raar beeld voor ogen bij dat ietwat
bizarre einde. Doordat dit een klein beetje botste met de gortdroge en
bloedserieuze toon van de rest van de film, verwachtte ik bijna dat de twee
hoofdrolspeelsters in lachen uit zouden barsten. Zoiets van: Surprise! We got
you!
Welke van de twee films je het meeste aan zal spreken is een
kwestie van smaak, denk ik. De waardering op internet ontloopt elkaar niet
veel, maar ik blijf toch fan van het origineel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten