(2e seizoen, 13 afleveringen, 60 min, IMDb 9,0)
(pas op: enkele spoilers!)
Master manipulator Frank Underwood heeft zich toch, of moet
ik zeggen natuurlijk weten te manoeuvreren in de positie van vice-president.
Journaliste Zoe is nu een geduchte tegenstander die probeert uit te vissen wat
er stinkt aan de praktijken van Underwood. Claire Underwood pakt ondertussen
het probleem aan met een zwangere werkneemster die haar aan wil klagen. Ze neemt haar op keiharde wijze in
de tang: “I’m willing to let your child wither and die inside you if that’s
what’s required. But neither of us want that”. De eerste aflevering zet
direct de toon. Pas helemaal aan het einde ervan kijkt Underwood via een spiegel
de camera in, op zijn bekende en geheel eigen wijze, en zegt tegen de kijker: “Did
you think I’d forgotten you? Perhaps you hoped I had”. Geniaal.
Beide problemen worden opgelost en de Underwoods kunnen zich
totaal gaan richten op Frank’s positie binnen het Witte Huis. Gewetenloos waren
ze al en dat wordt alleen maar erger, omdat de tegenstanders van groter formaat
worden. De Chinezen, Raymond Tusk (de uiterst rijke en invloedrijke
vertrouweling van de president), journalisten, de publieke opinie… Frank weet het altijd in prachtige
volzinnen te verwoorden: “The higher up the moutain, the more treacherous the
path” en “The road to power is paved by hypocrisy and casualties. Never
regret!”. Er vindt een continue race tegen de tijd plaats om de juiste mensen
voor je te winnen als er over iets gestemd moet gaan worden. Frank is de
ultieme ‘votes whipper’, maar wordt ook zelf wel eens moe van de strijd: “Why
does everything has to be a struggle. Can’t someone just say ‘yes sir’ for once”.
Maar goed, als het niet linksom gaat, dan rechtsom. En wanneer de deal wordt gesloten, “shake with
your right hand but hold a rock in your left”.
House Of Cards is
de ultieme politieke serie waarvan het tweede seizoen in één keer beschikbaar
is gesteld door Netflix. De zeer populaire en hoog gewaardeerde serie die zelfs
Obama tot de fanschare kan rekenen geeft de kijker de kans om alles direct
achter elkaar te bekijken. Een groot voordeel want op deze manier zit je er veel
dieper in en voor verslaafden als ik is het een megafix van jewelste. Keerzijde
is dat ik nu weer een jaar moet wachten op het volgende seizoen…
Zijn er dan nog kanttekeningen te plaatsen? Misschien worden
sommige zaken en/of personages iets te makkelijk aan de kant geschoven. Zoals
de manier waarop Claire haar werk opgeeft wat in één korte scène uit de doeken
wordt gedaan. Of het verdwijnen uit beeld van Christina Gallagher, de
persoonlijke assistente van de president, wat alleen terloops wordt vermeld
door iemand anders als een reeds afgedane zaak. Zeker in dat laatste geval wat
onzorgvuldig, maar plausibel binnen het verhaal blijft het wel.
Wat me na twee seizoenen in ieder geval duidelijk is, is dat
Frank Underwood de duivel is, we het hier niet over een Charlie Daniels song
hebben en de manchetknopen die Frank krijgt van zijn trouwe bodyguard alles
zeggen: F U.
Fenomenaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten