Her

Theodore Twombly (Joaquin Phoenix) werkt voor www.beautifulhandwrittenletters.com, waar hij vanachter zijn bureau brieven inspreekt die de computer in een mooi handschrift noteert en uiteindelijk print op het juiste papier passend bij de inhoud en het doel van de woorden. Het zijn brieven geschreven uit naam van mensen die zelf de woorden niet kunnen vinden, of er misschien gewoon te lui voor zijn. ‘Handgeschreven’ uit de computer. Theodore doet dit al jaren, is goed in zijn werk en kent sommige klanten door en door. Het komt zelfs voor dat hij beide kanten van de correspondentie voor zijn rekening neemt…

Theodore ligt in scheiding met zijn jeugdliefde, is een beetje nerdig, maar krijgt als hij dat wil nog wel aandacht van leuke vrouwen. Toch besluit hij in te gaan op een advertentie waarin OS1 wordt aanbevolen. Dit Operating System is intuïtief, heeft een zelflerend vermogen en wordt compleet afgestemd op de geïnteresseerde klant in kwestie. Het is nog wat onwennig in het begin, praten met een computerprogramma (ook al heeft ze de heerlijke stem van Scarlett Johansson), maar ze reageert en anticipeert als een echt mens, met echte gevoelens, zo lijkt het. Theodore en Samantha (zoals het programma zichzelf heeft genoemd) leggen al gauw hun ziel, c.q. bits bloot. Er ontstaat een serieuze relatie met dezelfde valkuilen als een normale (intermenselijke) relatie alleen is de vorm dit keer iets anders. Vooral jaloezie gaat een rol spelen, vanuit haar, waar ze al gauw een bizarre oplossing voor vindt en later vanuit hem waaruit de ontknoping zal volgen.

De film geeft een geloofwaardige visie op de niet eens zo verre toekomst (waar ze dan wel retro gekleed gaan), waarin mensen nog vaker in hun eigen virtuele wereldje verkeren en iedereen voornamelijk individueel bezig is. Alsof men in aparte cocons door het leven gaat. Hoewel het begin van Her iets compacter had gekund, volgt er af en toe een mooie nieuwe invalshoek die het op zich al mooie basisgegeven uitdiept en vooral veel vragen in je hoofd op laat borrelen. Hoeveel liefde kun je geven, opnemen, delen? Hoe bijzonder ben ik? Wat is echt, wat is geprogrammeerd en wat maak je er in je hoofd van? Is de weg die we ingaan wel de goede? Het wordt liefdevol en met humor (eigenwijs mannetje in een game) behandeld.

Je moet er in mee kunnen gaan dat een computer programma gevoelens kan hebben en ontwikkelt. Dan blijft alsnog de vraag in hoeverre die gevoelens echt zijn en niet gekopieerd uit wat het systeem uit waarneming heeft geleerd. Maar mensen kunnen ook emoties veinzen… Je gaat er in mee dat Theodore het als ‘echt’ ervaart, evenals Samantha, waarmee je als kijker weer terug komt bij de vraag: wat is echt? In hoeverre willen we ons laten bedonderen? Hoe erg is dat?

De film biedt geen antwoorden, maar een hoop stof tot nadenken.