Dear Mr. Watterson

“For all their seeming simplicity the expressive possibilities of comics rival those of any other art form”. Bill Watterson

De poststempel van Kansas City MO is van 28 april 1992. Op de envelop ligt Calvin met een gelukzalige glimlach tegen Hobbes aan te slapen. Hobbes slaapt ook, met zijn poot beschermend om hem heen. Het briefhoofd is andere koek. Het laat Calvin zien die door de lucht vliegt in de poten van Hobbes die hem bij terugkomst van school verrast als hij ongemerkt door de voordeur wil gaan. De tekst van de brief is als volgt:

Dear Reader,

I dislike form letters, but the amount of mail I receive forces me to resort to one. Nevertheless, thank you for writing, and I hope you will read and enjoy Calvin and Hobbes for some time to come.

Sincerely,

Bill Watterson

Mijn vrouw (toen al en nog steeds) en ik waren helemaal gek van de strip. Het was een tijd waarin ik zeer intensief bezig was met comics en dan kom je vroeg of laat Calvin And Hobbes van Bill Watterson tegen. Als je de strip eenmaal hebt gelezen ben je voor altijd fan. Om Bill Watterson van onze bewondering op de hoogte te brengen besloten we een brief naar hem te sturen. Die brief begon vast en zeker met… Dear Mr. Watterson.

Het is dus ook de titel van een documentaire gemaakt door  Joel Allen Schroeder, die uitlegt hoe het allemaal voor hem begon. Onderzoekend gaat hij op pad om andere fans en mensen uit de industrie op te zoeken en aan het woord te laten om er achter te komen waarom de strip zo’n enorme impact op zoveel mensen heeft gehad.

Voor diegenen die zich afvragen, waar gaat dit over: Calvin is een boefje van zes jaar met een immense verbeelding die een knuffeltijger (Hobbes) heeft die voor hem echt een grote levende tijger is. Dat zie je ook zo in de strip, tot er andere personen bijkomen, dan is Hobbes weer als knuffel getekend. Ze beleven samen de meest fantastische avonturen, die echter altijd op de realiteit zijn gestoeld. Het is fantastisch om te zien hoe dramatisch alles in de fantasie van Calvin verloopt, terwijl het zo normaal is in het echt. De strip is begonnen als krantenstrip.

Humoristisch, eigenzinnig, fantasierijk, vrolijk, simpel, fris, uniek, gelaagd, filosofisch… Het zijn enkele van de termen die worden genoemd in deze ode. Of, zoals een bewonderaar het mooi weet samen te vatten: “this is everyone of us”! Het is ook tijdloos, het gaat van generatie op generatie (ik heb de Nederlandse vertalingen ook aan mijn zoon gegeven).

De documentaire laat verder de woonplaats van Watterson zien, zijn eerste publicaties in de plaatselijke krant, het feit dat alle originelen zijn toevertrouwd aan een museum, de enorme invloed die Watterson op andere cartoontekenaars heeft gehad, maar ook de artiesten waar hij zelf door is beïnvloed. Eén van de meest opvallende zaken is toch wel dat Watterson nooit iets heeft willen weten van commercie rond zijn strip of publiciteit rond zijn persoon. “He’s the sasquatch of comic books”, roept iemand. Hij wilde zich alleen maar focussen op tekenen. In Amerika alleen al zijn er 45 miljoen stuks van zijn bundels verkocht. Hij had waarschijnlijk miljoenen kunnen verdienen aan Calvin shirts en Hobbes knuffels, maar hij was er van overtuigd dat dit zijn creatie zou veranderen, misschien zelfs stuk maken. Daarbij zou hij zich bezig moeten houden met het hele circus er om heen, aandacht die hij niet in zijn strips had kunnen stoppen, waardoor zijn kunst zich misschien nooit zo had kunnen ontplooien.

“Calvin & Hobbes was designed to be a comic strip and that’s all I want it to be. It’s the one place where everything works the way I intend it to”. Bill Watterson

Vandaag de dag is de markt heel anders. Krantenstrips zijn er nauwelijks, of krijgen bijna geen ruimte meer. Het internet biedt veel meer, met een groter bereik, maar het is veel vluchtiger en heeft minder impact. Het is nog maar de vraag of een strip als Calvin and Hobbes vandaag de dag nog zo’n impact zou hebben gehad.

Het is een verademing te weten dat Watterson zo integer was, niet is gezwicht voor het grote geld en dat de documentairemaker hem in zijn waarde heeft gelaten. Watterson komt nergens in beeld of aan het woord. Het gaat ook niet om de man als wel om zijn werk. En als deze documentaire iets bewerkstelligt is het wel dat je direct zin krijgt om deel 1 van de serie uit je kast te trekken en met een dekentje, een kop warme chocolade en twee koekjes op de bank te kruipen en die betoverende wereld te betreden.

“Let’s go exploring”!