Pride

In de zomer van 1984 besluit een klein groepje homo’s en lesbiennes de mijnwerkers te gaan steunen, die aan het staken zijn om het sluiten van mijnen tegen te gaan en hun banen te behouden. Onder de naam LGSM (Lesbians & Gays Support the Miners) halen ze met emmertjes geld op voor dit doel. Het blijkt een substantiële steun te zijn, maar als de activisten het geld komen brengen naar de mijnwerkers in het gehucht Onllwyn in Wales, worden de goede bedoelingen niet door iedereen met open armen ontvangen.

Dit is zo’n film waarin twee partijen die elkaars tegenpolen lijken te zijn, na enige strubbelingen toch beste vrienden worden. Het wordt al snel duidelijk dat dit in deze film op ludieke en weinig schurende wijze wordt ingevuld. Het gaat hier niet zozeer om het grote geheel, de tragiek van de mijnwerkers, de mishandeling van homo’s, de opkomst van Aids… Deze zaken komen vluchtig voorbij, als opmerkingen in de kantlijn. Het gaat hier om het idee van "united we stand, divided we fall", dat als je samenwerkt je veel kunt bereiken. Maar dan dus op ‘grappige’ wijze. Ik zet dit tussen aanhalingstekens omdat ik het slechts af en toe echt grappig vond en ik me toch wat ergerde aan hoe er juist vanuit vooroordelen wordt gewerkt. Natuurlijk is dit de basis van de film, maar het is weinig subtiel gedaan. Daarnaast vind ik dat het onderwerp te veel die eerder genoemde zwaardere kanten schuwt, uit het zicht houdt. En hoewel er aandacht wordt besteed aan individuele personages blijft de uitwerking daarvan ook heel oppervlakkig en weinig zeggend.

Toch kan ik me heel goed voorstellen dat de film hoog gewaardeerd wordt door mensen die niet zo lopen te kniesoren als ik, zeker als ze van ‘foute’ tachtiger jaren muziek houden J. Mijn gevoel zegt echter dat je met deze op zich zeer interessante en op waarheid gebaseerde feiten een film had kunnen maken die het onderwerp waardiger was geweest.

Twee acteurs wil ik er nog even uitlichten. Allereerst Bill Nighy, die uiterst ingehouden en beheerst een wat treurige man speelt. Daarnaast de actrice Faye Marsay die de rol van de punkige Steph speelt. Ze viel me op door haar gezicht en ogen en het had wat tijd nodig voor ik wist wie het was en haar herkende van een andere, totaal tegenovergestelde rol uit de tv-serie The White Queen, waarin ze me ook al was opgevallen.