Extant

(1^e seizoen, 13 afleveringen, 42 min, IMDb 6,9)

In de (misschien niet zo heel verre) toekomst komt astronaute Molly Woods na een jaar terug van een solo missie in de ruimte. Het vreemde is echter dat ze zwanger is geworden tijdens die periode, terwijl er niemand bij was. Dit is het op zich interessante uitgangspunt van een serie geproduceerd door Steven Spielberg. Het verhaal kent nog een ander been waar het op leunt, namelijk die van het feit dat Molly en haar man John geen kinderen konden krijgen, maar John heeft een robotkind (‘humanich’) ontworpen, een prototype dat ze als hun eigen kind opvoeden om het zo menselijk mogelijk te laten ontwikkelen.

De twee ideeën doen denken aan Stanley Kubrick’s 2001 A Space Odyssey, Rosemary’s Baby van Roman Polanski en Spielberg’s A.I. (Artificial Intelligence) waar ook weer Kubrick het grote voorwerk voor had gedaan. Op zich niet zo’n probleem, want de combi kan voor leuke uitkomsten zorgen. De grote vraag is natuurlijk wat er nu precies tijdens de ruimtemissie is gebeurd.  

De serie heeft voldoende in zich om goed te zijn, maar op de een of ander manier komt het er niet helemaal uit.  

Met de vormgeving is weinig mis. Het toekomstbeeld laat een mensheid zien die weer wat stapjes verder is in haar technologische ontwikkeling. Dit is veelal in mooie details gevat die het alledaagse leven aan gaan, zoals bijvoorbeeld het spelen van 3D games, eieren die rechtop staan, een afvalzuiger, futuristische mobieltjes en het feit dat alle auto’s elektrisch rijden. Maar ook op grotere, medische schaal, van een tether in je mond die je gezondheid peilt tot protheses die niet van echte ledematen zijn te onderscheiden. Maar rond de tijd dat er opeens dubbele afleveringen uit worden gezonden heb ik het wel een beetje gehad met de serie. Dat komt voornamelijk doordat de karakters me niet genoeg aanspreken, de emoties niet overkomen, er te weinig spanning in zit en het geheel toch wat klinisch over komt. Het begint me op te vallen dat er nauwelijks ‘extra’s’ in mee doen. Gewoon mensen die toevallig langslopen op de achtergrond. Het krijgt daardoor een geïsoleerd karakter, los van de wereld, terwijl het voortbestaan van de mensheid uiteindelijk juist een issue is. Als ik me toch nog door de laatste afleveringen heen worstel wordt mijn volharding niet meer beloond en zet ik een punt achter deze serie.