The Cohasset Snuff Film

In 2007 maken we een reis door Amerika. Ik heb de reis goed voorbereid en weet welke (comic) shops ik waar moet vinden. Er staat ook een kunstgalerij op het programma, gevestigd in Burbank (Los Angeles) California. Het moet een aparte zaak zijn waar ze niet alledaagse, wat duistere kunst tonen en verkopen. Het staat op mijn ‘to-do-list’ omdat een striptekenaar die ik waardeer er een expositie heeft. Haar naam is Dame Darcy. De galerij heet Hyaena.

Aan de muur links hangen originele tekeningen van de artiest waar ik voor gekomen ben, maar de prijzen zijn me te gortig. Als ik de zaak verder door loop zie ik erg mooie (driedimensionale) kunstwerken en een hoop verzamelaars objecten. Onder dat laatste vallen bijvoorbeeld ook de fleurige tekeningen onder van seriemoordenaar John Wayne Gacy. Het gaat hier om de zogenaamde ‘true crime art’, kunst gemaakt door criminelen, moordenaars. Nu houd ik enorm van horror films en duistere kunst. Maar de lijn die ik trek zit hem in dat ‘true’. Ik blijf aan de fantasie kant, moet niets hebben van sites met filmpjes en foto’s van echte gruwelen en zal dus ook nooit ‘kunst’ kopen gemaakt door een moordenaar. Ik vervolg mijn toer door de winkel en besluit uiteindelijk een zeer gelimiteerde, genummerde (#6 van 25 stuks)en gesigneerde tentoonstellingsposter te kopen van mevrouw Darcy die me een luttele 8 dollar kost. Originele tekeningen, een handlezing (!) en zelfs een door haar met de hand gemaakte pop heb ik toch al…

Eigenaar van de galerij Bill Shafer speelt een rol in The Cohasset Snuff Film als eigenaar van een galerij genaamd Hyaena die onder andere in ‘true crime art’ handelt. Je begrijpt al dat deze film een zweem van realiteit mee moet krijgen. Bill heeft al het materiaal rond de 17-jarige Collin Mason verzameld, die in 2010 een aantal video’s upload waarin hij laat zien dat hij een aantal moorden pleegt. Van alle beelden heeft Shafer een documentaire gemaakt, waarin nieuwsreporters, een psycholoog, familie, een schrijfster, jeugdvrienden en medeleerlingen aan het woord komen. De hoofdmoot bestaat echter uit de ‘found footage’ van Mason, die in korte zelf opgenomen filmpjes met veel gevloek, getier en haat, monologen afsteekt dat sommige mensen een lesje geleerd moet worden, hoe hij dat gaat doen en uiteindelijk ook laat zien dat hij het doet.

De film faalt op meerdere fronten. Als documentaire met zoveel sprekende hoofden mist het toch een vorm van inzage in hoe het zover heeft kunnen komen. Er worden heel kort wat zaken uit het verleden van Collin Mason opgerakeld die al snel als oorzaak moeten worden aangenomen voor zijn idiote gedrag, waarna men zich voornamelijk concentreert op loze uitspraken en saaie verhalen, opvullende interviews zeg maar van een priester tot een lokale held. Erg oninteressant vooral. Dan heb je de filmpjes van Mason zelf, die erg vervelend zijn en niet zo geloofwaardig over komen. Hij hangt de psycholoog uit, is bijdehand, zelfingenomen en neemt stoere poses aan waarvan hij denkt dat ze bij zijn stoere verhalen horen. Eigenlijk maken zijn filmpjes totaal geen indruk en wekken alleen irritatie op. Daarbij wordt de illusie van echtheid doorbroken door suffe fouten in de manier van filmen, waardoor je weet dat je naar een film zit te kijken. De moorden zelf dan. De poster van de film dekt de lading totaal niet. De moorden gebeuren óf buiten beeld, óf zijn weinig spectaculair. En om het geheel nog verder naar beneden te brengen is Mason na het moorden nog even ‘grappig’, zoals een bijdehante eikel betaamd. Het enige lichtpuntje is het feit dat er wel degelijk iets van kritiek in de film zit, als getoond wordt hoe de media en ondernemers een slaatje slaan uit de seriemoordenaar en dat het publiek er maar al te graag voor betaald. Ook het feit dat de zieke fascinatie met gruwelijkheden via slechts een muisklik kan worden gevoed doet misschien tot nadenken stemmen. Het lichtpuntje voelt echter totaal niet op zijn plaats in de rest van de film die juist het omgekeerde lijkt te onderschrijven.