(2e seizoen, 12 afleveringen, 60 min, IMDb 8,2)
Het hoge woord is er uit. De daad wordt op
niet-wetenschappelijke wijze verricht. Is het een affaire? Gaat het alleen om
de seks? Gaat het nog om de studie?
“It’s hard to tell where you stop and I begin”.
Zoveel vragen, zoveel antwoorden en ze zijn allemaal goed,
want het gaat hier om de complexheid van de mens. Masters en Johnson hebben de
resultaten van hun seksstudie gepresenteerd, maar het is een fiasco geworden
omdat het als obsceen werd gezien. Masters moet opnieuw aan de bak komen en een
plek vinden om de studie verder te zetten. Dit leidt hem door de serie heen
naar verschillende locaties en directeuren die allemaal hun eigenaardigheden
hebben. Johnson’s hart ligt nog altijd bij de studie, maar het duurt even
voordat ze er weer onderdeel van wordt en ze verdient ondertussen bij door afslankpillen
te verkopen en te werken voor Dr. Lillian DePaul, die wegens haar eigen toestand
een kruistocht voert om het uitstrijkje gemeengoed te maken.
“So sure, follow your dreams, it’s a lovely
slogan for a life most people can’t afford to live. But who knows? Maybe you’re
special”.
Dit keer staat de serie iets minder stil bij het onderzoek
zelf en laat men de verschillende personages nog verder tot hun recht komen
door in te zoemen op wat hen beweegt. Van de toch wat ongelukkige huisvrouw
Libby Masters die steeds meer aan zichzelf gaat denken, via Frank Masters - de
broer van Bill - die wat demonen uit het verleden meebrengt tot bijvoorbeeld die
heerlijke Betty DiMello, die rijk getrouwd is maar vanuit een verkeerde basis
en nog altijd iedereen op hilarische wijze van repliek dient.
“The way you screamed, people in space know
about Rose”.
Het is heel knap hoe men zo veel verschillende karakters zo
tot hun recht kunnen laten komen, waarbij Lillian’s verhaal bijvoorbeeld steeds
aangrijpender wordt en de zijlijn met Bill’s broer Frank niet mijn favoriete
is. Masters route naar succes met de studie gaat ondertussen niet over rozen en
zorgt voor een mooie verrassing die de zaken op scherp stelt. Ook het
tijdsbeeld wordt letterlijk en figuurlijk goed geïntegreerd. Zo lijkt de
perfect uitziende Libby zo weg te zijn gelopen uit zo’n stofzuiger
reclame van vroeger en begint racisme een rol te spelen.
“Oh, uh, am I interrupting?”
“What you are is a half hour late. Hardly an
auspicious beginning”!
“Does auspicious mean hello to you too?”
Geheimen, leugens, risico’s, gevaar, tragedie, overwinning,
hoop, wanhoop, pijn, lijden, lust, liefde, jaloezie… Het leven zit er vol mee
en zo ook deze serie. Toch blijven Bill en Virginia de spil waar alles om
draait. Hun onderzoek gaat door, begeeft zich op nieuw terrein (seksueel
disfunctioneren) en zorgt voor een hoop hobbels, die de weg zo interessant
maken.
“Mmmm, you smell good. Is that L’Air
du Temps?”
“It’s Tommy the turtle bubble
bath…”.
Een
fantastische serie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten