Het werk van de voorman op de bouwplaats zit er op. Hij
stapt zijn auto in, op weg naar huis. Bij het stoplicht moet hij links, maar
iets in hem besluit rechts te gaan. “The decision is made”. In de anderhalf uur
die de rit gaat duren zien we alleen deze man, Ivan Locke, in zijn auto
telefoontjes plegen en aannemen. Zo beheerst mogelijk gaat hij om met zijn
verantwoordelijkheden, wat voor hem het juiste is om te doen, de gevolgen van
zijn keuze. Aan wie ben je trouw? Je familie, je werk, jezelf?
Natuurlijk wordt het duidelijk hoe groot de gevolgen van de
beslissing zijn, maar ook wat de achtergrond is van het nemen van dit besluit. “You make one mistake, one little
fucking mistake, and the whole world comes crashing down around you”. Maar
Locke laat zich niet uit het veld slaan, gaat alle confrontaties aan, probeert de
barsten te lijmen, alles in goede banen te leiden, zijn emoties de baas te
blijven. “I will do what needs
to be done, even if they hate me or love me”.
Ivan Locke wordt zeer indrukwekkend gespeeld door Tom Hardy.
Dat hij met gemak een hoofdrol kon spelen liet hij zien in het extravagante Bronson. Deze rol is echter het
tegenovergestelde én de enige (zichtbare) rol in de film. Het is aangrijpend om
te zien hoe iemand zo helder kan vasthouden aan de genomen beslissing en alle
zeer grote gevolgen die hieruit voort kunnen vloeien op de koop toeneemt. Je
leeft enorm met hem mee, ook al ben je het misschien niet met hem eens,
simpelweg omdat je begrijpt waarom hij het doet. Speltechnisch is het een
hoogstandje hoe Hardy zowel zalvend en geruststellend als volhardend en
overtuigend zijn gesprekken voert, waarbij hij zelfs per gesprekspartner zijn
stemgebruik aanpast. Maar hij is altijd
beheerst, in controle, althans, wil dit zijn, om alles goed af te laten lopen.
Anderhalf uur lang één man in een auto. Een flinke uitdaging
voor de makers die goed uitpakt door de mooie rol van Hardy en het goede
script. Zowel zenuwslopend als hartverscheurend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten