Iggy’s liefde van zijn leven is vermoord en het hele dorp
denkt dat hij het heeft gedaan. Hij heeft alle schijn tegen zich, voelt zich
door iedereen in de steek gelaten, verliest zijn geloof in God en wordt gezien
als de duivel zelve. Verdomd als daar niet twee hoorns uit zijn voorhoofd
groeien die het beeld dat iedereen van hem heeft compleet moet maken. De
getormenteerde ziel met wraakzucht brengt vanaf dan ook letterlijk het slechtste
in mensen naar boven. Als ze hem ontmoeten kunnen ze niet anders dan hun ergste
gedachten kenbaar maken, waarna hij ze tot actie aan kan zetten. Deze nieuwe
gave gebruikt hij om er achter te komen wie de moordenaar van zijn vriendin is,
ondertussen (via anderen) een spoor van vernieling en losbandigheid achter
latend.
Het aardige gegeven dat de ware aard van de mens ongefilterd
naar boven komt en dat niemand gevrijwaard is van ‘zondige’ gedachten zorgt
voor een aparte insteek in een banale moordzaak. Die insteek levert grappige
taferelen op, maar het geeft ook te veel overtollig vet, te weinig richting en
een te vlakke invulling. Misschien is het ‘grappige’ effect niet op zijn
plaats. Zijn de flashbacks een obstakel in het ritme van de film. Is het geen
verrassing wie de moord op zijn geweten heeft. Is de reden er van te
simplistisch, terwijl de moord bruut is. Wordt het religieuze aspect wel erg
letterlijk en bombastisch naar het einde. Voelt het allemaal wat geforceerd aan
zonder nu echt diep te gaan.
Aan het einde van de film heb je het idee dat je eigenlijk
niet veel bijzonders hebt gezien, terwijl je dat op grond van het uitgangspunt en
de beelden wel had verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten