Metalhead (Málmhaus)

Het woeste, geïsoleerde IJslandse boerenlandleven. Prachtige vergezichten, grootse weilanden en stallen met koeien om in het levensonderhoud te voorzien. Hera is twaalf als ze haar oudere broer op afgrijselijke manier dodelijk ziet verongelukken. Natuurlijk volgt er een dienst in de kerk, maar de haat borrelt op in Hera die het liefste weg van dit alles zou lopen, maar te veel verbonden is met haar broer om dit te doen. Ze zoekt daarom heil in de muziek die haar broer zo aansprak: Metal!

Er gaan jaren voorbij, waarin het gewone leven verder gaat, maar nog nooit zo weinig betekenis had. Ieder gaat op zijn eigen manier met de dood van kind of broer om. Vader ziet er oud uit, maar wil verder. Moeder maakt vaak een afwezige indruk, blijft steken in haar verdriet. Hera is recalcitrant, gaat op in de muziek die ze luistert en maakt, heeft grootse plannen die echter worden gesmoord in de verantwoordelijkheden van alle dag.

Niet zo veel woorden, veel mooie veelzeggende beelden. Zoals wanneer Hera de koeien vrij laat uit de schuur om ze de vrijheid te geven die ze zelf zo verlangt. Maar je kunt niet wegrennen van het verdriet dat in je zit. Zowel grappig als zeer aangrijpend en toch precies de juiste toon. De film maakt een diepe indruk op me. Dat heeft deels te maken met het feit dat het op sommige fronten dichtbij komt (mijn kamer hing vol met posters van hardrock en metal bands, toevlucht zoeken in muziek, loner, tegen de stroom in gaan), maar het knappe van de film is dat het veel verder reikt dan dit. Het gaat om opgekropt verdriet, het belang van het verwerken daarvan, loslaten en verder kunnen gaan met steun van anderen. Dat tijd alleen niet alle wonden heelt. Het feit dat de film ook nog wat vooroordelen onderuit schopt (zowel vanuit als tegen Hera) laat zien dat er geen kanten worden gekozen, maar begrip wordt gevraagd.

Metalhead is een prachtige zwarte parel die een Arthouse roulatie zou moeten krijgen. De poster die mij juist aansprak kan mensen afschrikken, wat niet de bedoeling moet zijn. “Don’t judge a book by it’s cover” is een kernwaarde van de film.