De Columbine High School massacre vond plaats op 20 april
1999. Regisseur/acteur William Hellfire zegt in een interview op de DVD van
zijn film Duck! The Carbine High Massacre
dat hij de manier waarop de nieuwsmedia op dit voorval sprongen en het
uitmolken zo irritant vond, dat hij er een film over maakte om dit aan de kaak
te stellen. Hij zegt dat maar weinig critici deze boodschap uit zijn film
hebben gehaald. De vraag is echter, was de boodschap wel goed vormgegeven, of
zijn de critici zo blind?
De film die slechts enkele maanden na de slachtpartij op
Columbine is opgenomen riekt in ieder geval naar exploitatie en begint met een
statement van de makers dat veel mensen er aanstoot aan zullen nemen, maar dat
er toch wel een (tv)film van gemaakt zal worden, dus dan zijn we in ieder geval
de eerste. Het spreekwoord dat de eerste de laatsten zullen zijn kenden ze
waarschijnlijk niet en het feit dat de onbedoelde eerste The
Basketball Diaries uit 1995 was wordt ook niet vermeld.
De film begint met een korte vooruitblik, de gevolgen van de
schietpartij, waarbij meteen duidelijk wordt dat het acteerniveau abominabel
is. Net als het beeld, geluid, de dialogen en misplaatste humor. Het verhaal
draait om Derwin en Derick, twee vrienden met nazi sympathieën, die in hun
lange zwarte jassen als outcasts worden behandeld door de ‘jocks’ op school.
Hun ouders noch de leraren bieden veel steun. Hun aandacht gaat van het lezen
van Mein Kampf tot het doen van
aankopen van raketten (!) via internet, waar alles te zien en te koop is. Als
Derwin op een gegeven moment flink in elkaar wordt getrapt door de populaire
jongens van school is de maat vol.
Zonder een greintje subtiliteit worden de stereotypes (de
jock, de zwarte, de goth, het bijbelmeisje (gespeeld door Misty Mundae, haha,
leuk hè, NOT!)) gepresenteerd en de clichés over ons uitgestrooid. De over-gesimplificeerde
boodschap van de hele wereld is tegen mij dus neem ik wraak - oorzaak en gevolg
- wordt ongeïnspireerd, op banale wijze en bijna verhaal-loos in beeld gebracht.
Het zijn meer korte scènes opgedeeld in hoofdstukken met opzichtige titels
(flock, herd, atonement, armageddon) die er merendeels om gaan hoe de jongens
fysiek en mentaal worden geïntimideerd, waarna ze de wapens grijpen en een
bloedbad op school aanrichten. Maar zelfs wie er puur zit te wachten op (amateuristische)
uitbuiting van het vreselijke gegeven komt bedrogen uit. Als je überhaupt al
niet bent afgehaakt, of misschien snel doorgespoeld hebt om op het 75 minuten
punt te belanden, merk je dat de speciale effecten prima bij de rest van het
slechte niveau van de film passen. Het komt allemaal mooi samen als iemand in
zijn been is geschoten en uitroept: “I can’t run anymore!”
Je zou er haast om lachen als het niet zo treurig was.
Oh ja, het zou dan toch een aanklacht tegen de media moeten
zijn. In de laatste vijf minuten komt dat even bespottelijk aan bod als de andere
onderdelen in de film. Slechts één fragment heeft enigszins waarde, als er
eindeloos een bepaald fragment op tv wordt herhaald. Dat de media het laatste
zegje had blijkt uit het feit dat de makers op een dag de politie aan de deur
kregen en in de boeien werden afgevoerd voor de camera van een nieuwszender.
Hen werd ten laste gelegd dat ze vuurwapens naar een schoolterrein hadden
meegenomen…
Underground
cult, bad taste, or just plain bad? Wat mij betreft het laatste…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten