Aanmodderfakker

Tweede film van vandaag. Achter mij zitten twee oude dametjes heerlijk te beppen. Het verschil in manieren van twee generaties voltrekt zich buiten mijn zicht, maar in mijn gehoor. Twee oudere mensen moeten langs de dametjes. “Goedemiddag dames”, zegt de voorste, “excuseer mij, maar we zitten op stoel acht en negen, maar we gaan er wel eentje verder zitten”. Eén van de dametjes vraagt of ze wel op rij drie thuis horen en het blijkt inderdaad rij één te moeten zijn. “Neem me niet kwalijk” is het antwoord, waarop het dametje daar grappenderwijze nog even op in gaat. Hoe anders dan bij deze vriendelijke ontmoeting gaat het als wat jonge kinderen langs diezelfde dametjes moeten. “Meid, je staat op mijn teen”! hoor ik het dametje zeggen. “Als je even wacht dan sta ik wel op”, voegt ze er aan toe. De jeugd baande zich zonder wat te zeggen en vrij onverlaat een weg naar hun plek.

Reclame, trailers volgen. De dames beppen verder. Een discussie over Micropia, wat dat dan is en als het op jezelf zit hoe kan je er dan naar toe en een mooie opmerking na de trailer van Taken 3: “Nou, dat is niets voor ons”.

Hoe sterk kun je een film in de markt zetten. Nou, met één van de beste (voor zichzelf sprekende) titels voor een Nederlandse film ooit en een trailer met maar één beeld (dat niet eens in de film voorkomt) die geen woorden nodig heeft om je interesse te wekken. De aanmodderfakker in kwestie is Thijs, 32 jaar, eeuwige student die een rommelig huis deelt met een veel jongere baardmans, zijn was nog naar zijn moeder of zus brengt en wat bijverdient bij de M*(edia)Markt waar hij ook geen flikker uitvoert.  Iedereen om hem heen lijkt succesvoller dan hij, of is in ieder geval bezig iets van het leven te maken. Als hij in contact komt met de zestienjarige zus van zijn zwager treedt er een verandering op, die voor Thijs wat duidelijker maakt wat we als toeschouwer allang door hebben.

De idealen van jonge mensen, de fuik van het huwelijk, de inhaalslag van de oudere. Onderdelen die op mooie wijze verwerkt zitten in het met een Gouden Kalf bekroonde scenario van Anne Barnhoorn (dat onzekere, depressieve meisje uit Connected dat haar bescheiden droom uit zag komen), dat op een soepele manier het probleem van zo veel keuzes en te weinig urgentie om er eentje te maken laat zien en de angst voor alles wat naar verantwoordelijkheid ruikt op grappige wijze in beeld brengt. Situationele, relationele en ook ‘rennende’ grappen, zoals met het omvallen van drinken, de fietsketting die er af loopt en het lenen van een tientje. Minder absurdistisch dan de films van Alex van Warmerdam en minder hilarisch dan Bro’s Before Ho’s (hoewel zwager Tim “Wassup G!?” wel wat weg heeft van René “Wassup Niggaaa!?), maar subtiel en realistisch. Zelfbewust ook, als aan het einde van de film Thijs zegt “Jezus wat een cliché”, we dit cliché vervolgens gaan zien en dat het dan net even anders, veel echter en leuker wordt ingevuld.