“If someone
texts during this movie, you have permission to beat them over the head until
they are a bloody pulp”. Het is de eerste tekst die in beeld komt en gevoel
van herkenning wordt hierin ondersteund door een actie die je nooit zou doen,
maar je in je hoofd al wel eens hebt uitgevoerd. Een zwarte komedie wordt het
dus, waarin protagonist Malcolm de kijker toespreekt vanuit de Lower East Side
van New York. Hij vat het zelf
te mooi samen: “What the hell has happened to the city, man? Thirty years of
sky-rocketing crime, drug addiction and graffiti and we produced CBGB, Andy
Warhol, Martin Scorcese and the boombox. Now we’ve got gentrification. Fifteen years
of peace and prosperity, and what has that produced? The financial meltdown.
Something needs to be done”. Nu is Malcolm de beroerdste niet, vandaar
dat hij zich met twee camera’s laat filmen om een manifest te maken ‘to
kickstart a revolution’. Door het aantal moorden op te voeren, zullen de rijken
de buurt verlaten, de huizenprijzen dalen en zal criminaliteit weer de
voedingsbodem worden van artistieke bloei. En zo zijn we getuige van zijn ‘random
acts of violence’, het lukraak vermoorden van mensen op straat of in hun huis.
Random Acts Of
Violence doet direct denken aan C’est Arrivé Près De Chez
Vous. Er zijn veel overkomsten, voornamelijk in de opzet en uitvoering.
Een erudiete seriemoordenaar die op droog komische en zeer zelfbewuste wijze uitleg
geeft bij het werk dat hij doet, terwijl de cameramensen die met hem meelopen
alles op documentaire wijze vastleggen. Maar de invulling, achtergronden en
uitwerking zijn iets anders. Malcolm’s acties zijn gebaseerd op een visie die
hij in zijn missie tot uitvoer brengt. De cameramensen zijn vanaf het begin
onderdeel van en medewerkers aan zijn plan. Het kantelpunt in de film is als
het persoonlijk gaat worden en het een versie van de pot verwijt de ketel
wordt. Ben’s acties in C’est Arrivé Près
De Chez Vous zijn banaler en de documentairemakers waren een toevallige bijkomstigheid,
waar hij overigens maar al te graag mee aan de slag gaat. Het kantelpunt in de
film is als die verslaggevers niet langer objectief vastleggen, maar actief mee
gaan helpen. In een vreselijke verkrachtingsscène verstomd de lach en wordt je
als kijker bewust van het feit waar je eigenlijk naar aan het kijken bent wat
totaal niet om te lachen is. Je wordt eerst verleid om daarna genadeloos
afgestraft te worden. Dat maakt deze film een klassieker. Bij Random Acts Of Violence vind je hetzelfde
gegeven wel terug maar in mindere mate. Bij het omslagpunt in deze film verstomd
de lach ook wel even, maar het is minder confronterend en shockerend.
Ik was lange tijd op zoek naar deze film en ben er
uiteindelijk niet in teleurgesteld. De hoofdrolspeler Ashley Cahill (tevens
regisseur en schrijver) weet een aantrekkelijk irritant personage neer te
zetten. De guerrilla stijl van film maken komt goed over omdat het ook (vaak)
echt zo is uitgevoerd. Er zitten meerdere boodschappen in de film die je aan
het denken kunnen zetten. “I
just wonder if being too comfortable keeps us from getting anything done”. Is
deze tijd een kweekpoel voor ‘aanmodderfakkers’? Het script is sowieso spitsvondig
en zit vol mooie uitspraken die elkaar in rap tempo opvolgen. Kortom, er valt
genoeg te genieten!
“That’s the
problem with serial killers. They’re compulsively driven, so they got no
panache. You need to be more philosophical about murdering people”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten