Morgen wil ik naar The
Disappearance Of Eleanor Rigby. De twee delen van de film (Him en Her) draaien achter elkaar in Eye. Geen idee waarom, maar voordat
ik naar bed ga check ik nog een keer de aanvangstijd, ditmaal niet via de filmladder
maar via de site van Eye zelf, waar ik er achter kom dat de film blijkt te
draaien in de Filmhallen. Nog even
twijfel ik, want het is wat verder reizen, maar ik wil er graag heen, dus dan
maar vroeger op.
Zaterdagochtend, een bus- en tramrit verder, halte Ten
Katestraat en ik zie dat de markt in volle gang is. Verse groenten, heerlijke hapjes,
bonte kleuren. Toch maar rechtsaf, de Hannie Dankbaarpassage in alwaar de Hallen staan. Deze voormalige
tramremise heeft een heel groot oppervlak. “Het complex is een dynamische mix
geworden van betrokken gebruikers, die elkaar ook vinden in aspecten van
leer-werktrajecten, samenwerking en multifunctioneel gebruik van elkaars
faciliteiten”, aldus de website.
Ik zie een fietsenwinkel, een kapper, een galerij, een café met een rijtje
laptopgebruikers voor het raam op de eerste verdieping... Ik zie maar een
fractie van wat er allemaal is, want ik loop direct door naar mijn doel, de
Filmhallen. Bij binnenkomst rechts is de kassa met een vriendelijke man die
kennelijk niet zo op de hoogte is van wat er draait en hoe dat met de pauze zit
bij de film gaat die ik wil zien. Eleanor
Rigby zegt hem niets. Pas als ik de volledige titel noem ziet hij het staan,
met verontschuldigingen want zijn beeldscherm laat alleen de eerste paar
letters van de filmtitel zien. Voor wat betreft de pauze had ik gelezen dat die
er was, hoewel de verkoper zegt dat dit niet zo is (terwijl het wel zo blijkt
te zijn uiteindelijk). Het kaartje kost me € 12,50, een euro duurder dan
online. Ik loop verder richting de toiletten direct achter de kassa. De
schoonmakers zijn druk bezig (geweest), ruimschoots met water en zuinig met
moppen, waardoor er overal plassen liggen op het kale beton. Schoon is het in
ieder geval en die natte schoenen moet ik maar voor lief nemen. Ik vervolg mijn
weg die dieper de langgerekte hal in gaat. Rechts de toegang tot zalen (maar
liefst negen!) en links een bar met interessante muffins onder een stolp. Ik
volg de pijl die me naar de Parisienzaal moet
leiden. Ik zie wederom zaalnummers rechts, toiletten links, maar twee deuren
door en ik ben aan het eind van de hallen, met rechts een stalen deur en links
in de verte zie ik dat er nog verbouwd wordt. Terug maar weer, naar twee
giechelende meiden achter de bar, die me woordelijk naar die stalen deur zonder
bordje aan het einde loodsen, waarachter de zaal moet zitten die vijf minuten
van tevoren open gaat, hoewel ze niet kunnen zien hoe laat het is, want de klok
hangt uit het zicht van waar zij staan. Ze zeggen dit laatste op een manier die
aangeeft dat hier niet goed over nagedacht is bij het plaatsen er van.
De Parisienzaal. Het mooie art-deco ontwerp was vroeger te
zien in het Filmmuseum in het Vondelpark, maar heeft via Eye en een stichting
zijn weg gevonden naar deze plek. De vooroorlogse muziek draagt bij aan de
ouderwetse sfeer, maar de geur van nieuwigheid (tapijt en stoelen) clasht hier
dan weer mee. Boven mijn hoofd is een deel van het plafond op prachtige wijze opengewerkt. Als de zaal donker wordt zie je het nog beter, want dan valt er een klein beetje licht doorheen, dat overigens niet afleidt van de film kijk ervaring. Het is een kleine zaal, slechts zeven rijen stoelen, met een
breed filmscherm. Dat betekent dat je niet te ver naar voren moet zitten wil je
de film goed zien, een euvel waar wel meer art-houses last van hebben. Het
verbaast me dan ook dat van de drie andere bezoekers er eentje helemaal links
vooraan gaat zitten. Het licht gaat uit en ik zit klaar voor meer dan 3,5 uur
filmvermaak.
“There’s
only one heart in this body. Have mercy on me”.
The Disappearance Of
Eleanor Rigby bestaat dus uit twee delen. Him is gezien vanuit zijn oogpunt, Her vanuit het hare. Conor en Eleanor vormen een stel waar het niet
goed mee gaat vanwege een zeer ingrijpende gebeurtenis die een grote invloed
heeft op hun leven (als stel). Het gaat om liefde en verdriet. Is zijn liefde
voor haar groter dan zijn verdriet? Is haar verdriet groter dan haar liefde
voor hem? Is hij het die blijft hangen en gaat zij juist verder? Het eerste
deel beleef je mee met Conor, het tweede deel met Eleanor. Het wordt duidelijk
wat voor soort mensen het zijn, uit welk milieu ze komen, wat voor invloed dat
op hen heeft, of ze steun kunnen vinden bij familie en vrienden, hoe ze hun
leven weer op de rails proberen te krijgen en welke rails dat dan zijn. Er is
geen uitgeschreven manier, er is geen goed of fout, iedereen doet dit op zijn
eigen wijze. “Tragedy is a
foreign country. We don’t know how to talk to the strangers”.
Het verschil tussen Conor en Eleanor wordt zichtbaar. Hun
verhalen, de twee visies kennen niet zo veel overlappingen en waar dit wel
gebeurt kan het zijn dat de één het net even anders herinnert dan de ander. Dat
kan van kledingstuk tot uitspraak gaan, maar blijft altijd vrij subtiel en valt
je misschien niet eens op als je de films niet achter elkaar zou zien. Het kan
wel iemand in een iets ander daglicht zetten. Ik voelde iets meer betrokkenheid
bij Conor, omdat hij iets simpeler in elkaar zit, zich misschien vastgrijpt aan
iets hoopvols en daardoor wat toegankelijker is dan Eleanor, die vrij
onpeilbaar is, niemand echt toe laat en niet altijd alles vertelt. Ik heb ook
het gevoel dat het eerste deel (Him) wat
volwaardiger is dan het tweede, dat minder informatie geeft, wat op zich wel logisch
is, omdat je al voorkennis hebt op dat moment.
De beide films vormen samen een indrukwekkend tweeluik. De
tragische gebeurtenis hangt als een zware deken over de gehele film en stemt
zwaarmoedig. De aard van de mens bepaalt zijn actie. Er niet over praten kan
voor meer problemen en onbegrip zorgen dan nodig is. Ik moet denken aan de
uitspraak van Patricia Arquette na de voorstelling van Boyhood,
dat ze vanuit haar karakter na het zien van de film meer begrip kon opbrengen
voor haar (ex)man door hem te zien in de periodes dat ze er niet bij was.
Ps 1: Er bestaat ook nog een versie met de titel Them, waarin de twee films samen zijn
gevoegd tot één speelfilm, die ook al zodanig is uitgebracht.
Ps. 2: Het gegeven van een verhaal van twee kanten zien/horen
en gekleurde waarneming is ook het uitgangspunt van de tv-serie The Affair, waarin
dit veel sterker voorkomt en waar ik binnenkort over zal schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten