Het leven op aarde wordt met het jaar moeilijker. Tegen de gigantische
stofstormen valt niet meer op te vegen. Eten is een basisbehoefte waar met man
en macht in moet worden voorzien. Alleen maïs is nog redelijk te verbouwen.
Iets waar voormalig piloot en ingenieur Cooper zich dan ook mee bezig houdt op
zijn boerderij, met zijn zoon, dochtertje en schoonvader. Maar het einde van de
natuurlijke bronnen is in zicht en de atmosfeer verandert ten slechte. “The last people to starve will be
the first to suffocate”, laat professor Brand weten. “We’re not meant to save
the world, we’re supposed to leave it” is de conclusie. Brand heeft een
plan om dit te bewerkstelligen en Coogar speelt daar een zeer grote rol in. Er
wordt hem gevraagd een nieuwe bewoonbare planeet te ontdekken in een missie die
even vergezocht als heroïsch lijkt waardoor Cooper voor de onmenselijke keuze
komt te staan zijn kinderen te beschermen of de mensheid te redden. Ondertussen
zoekt de professor naar de oplossing om de mensheid daadwerkelijk naar die
planeet te brengen. Een race tegen de klok, die echter niet voor iedereen
hetzelfde tempo heeft.
Mijn verwachtingen waren hooggespannen. De nieuwe film van
Christopher Nolan. Een intelligent epos moest het toch worden. De bijna drie
uur durende film is enorm boeiend en laat vooral het relatieve concept van tijd
zien, dat in theorie duidelijk moge zijn, maar nu een emotioneel kader krijgt
dat je niet onberoerd laat. Ik zag overeenkomsten met de wat ondergewaardeerde
film Contact uit 1997 (ook al met
Matthew McConaughey), die mooie visies liet zien op wormgaten en tijd. Waar Contact echter een openingsscène heeft die het
interstellaire aspect op magische wijze in beeld brengt, valt dit onderdeel dat
nogal liefst de titel van Nolan’s film draagt toch wat tegen. Het meeste speelt
zich binnensruimteschips af en daarbuiten worden we nu ook niet echt van de
sokken geblazen over wat we te zien krijgen. Voor één cruciaal deel speelt Nolan
zelfs leentjebuur bij zichzelf. Wat me ook iets minder ligt is dat de drang om
te plezieren een stuk hoger ligt, meer Hollywood is, dan in bijvoorbeeld het
ongeëvenaarde Inception
het geval was. Dat neemt niet weg dat dit een uitermate meeslepende film is die
je grijze massa op uitdagende wijze aan het werk zet.
Dan nog even twee dingen die voortkwamen uit mijn aan het
werk gezette grijze massa.
- Het voortbestaan van de mensheid? Ik geef er niet om. Als we zo stom zijn om onszelf uit te roeien omdat we niet met deze planeet om kunnen gaan moeten we maar aan ons einde komen. Het is te hopen dat we niet een planeet ergens anders vinden die we dan weer aan gort kunnen helpen. In de film zegt astronaute Amelia (Anne Hathaway) dat ze er naar uitkijkt om de ruimte in te gaan omdat daar geen kwaad is. “Except the evil that we bring with us”, antwoordt Cooper haar gevat en terecht.
- Is het de verwaandheid van de mens om tot de gedachte te komen dat er een hogere macht is die het kennelijk waard vindt om ons te redden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten