The Drop

Bob is gek op zijn hondje, maar zet het dier wel in een kleine kooi als hij van huis gaat. Alsof het een vogeltje is, of een konijn. Toch is dat in Amerika niet zo gek. Toen ik meer dan twintig jaar geleden voor het eerst naar dat land ging en daar een vriendin opzocht, had ook zij een hondje, in een kooi. Ik vond het zielig, maar het is maar wat je gewend bent…

Een ‘drop bar’. De onderwereld maakt gebruik van kroegen om daar geld te deponeren dat dan later wordt opgehaald. Een tussenstation. Je hoort vlak van tevoren wanneer je bar hiervoor gebruikt gaat worden. Cousin Marv’s bar in Brooklyn is tijden geleden eigendom geworden van Tsjetsjenen. Hij had gokschulden en weinig keuze. Zijn naam siert de gevel nog altijd, maar wat er achter zit behoort hem niet meer toe. Het vreet aan hem. Genoeg om een wanhopig plan in werking te zetten. Een plan dat gevolgen heeft voor hem en zijn wat simpele neef Bob (“I just tend the bar”). Bob, die net een hondje heeft gevonden en een meisje heeft ontmoet. Maar ook dat gaat niet zonder problemen, ditmaal in de vorm van Eric, een indrukwekkende verschijning die intimiderend bezig is. Dan is er nog een detective, die achter de feiten aanloopt, maar wel degelijk een neus heeft voor hoe de zaak in elkaar steekt.

Dit onfrisse milieu is als een vulkaan. Van buiten is er weinig te zien, maar van binnen borrelt de lava naar een kookpunt. Een topcast (Tom Hardy, James Gandolfini, Noomi Rapace, Matthias Schoenaerts) wordt op secure wijze aan de leiband gehouden door regisseur Michaël R. Roskam (Rundskop) , die de lava stromen zorgvuldig geleid, zorgt voor kruispunten vol onderhuidse spanning en sober maar effectief enkele korte maar heftige erupties toelaat. De hele film lang voelt het hoe Nadia (Rapace) het op een gegeven moment verwoord: “This is not good. I don’t wanna be here”.

Petje af voor zoveel beheersing, voor niet toegeven aan wat misschien cool of makkelijk scoren is. Diepe buiging voor Tom Hardy, die een fantastische rol speelt, waarvan je je continue afvraagt of hij echt zo’n zachtaardige nitwit is, of dat hij dit speelt. Een mooi afscheid van James Gandolfini in zijn laatste rol, vol spijt, ergernis en onmacht.