Olive Kitteridge

(Mini serie, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 8,6)

‘To whom it may concern’ staat er te lezen op de brief die ze neerlegt op het picknick kleed waar ze op zit. Ze doet de radio aan, stopt één kogel in de revolver, kijkt nog één keertje naar de natuur rondom haar en…

…we maken een sprong terug in de tijd om aan een overzicht te beginnen van 25 jaar in het leven van Olive Kitteridge en haar man Henry. Ze wonen in een dorpje in Maine, New England, alwaar hij de plaatselijke apotheek runt en zij les geeft op school. Hij is empatisch, sociaal, zachtmoedig en positief ingesteld. Zij is cynisch, bitter, hard, dwingend, praktisch en neemt geen blad voor de mond. In die tijdspanne van 25 jaar komen een flink aantal gebeurtenissen voorbij die voornamelijk laten zien wat voor personen de twee zijn, hoe ze met elkaar en met anderen omgaan en wat dit voor gevolgen heeft.

‘Opposites attract’. Dat is in dit geval ook zo. Maar het levert ook strijd op die je soms niet aan wilt, of kunt gaan. Toch doen ze allebei op hun eigen manier hun best. ‘It takes one to know one’, waarbij je juist een gelijkgestemde behulpzaam kan zijn, of er steun van kan krijgen. Connecties met mensen; vrienden, relaties, familie. Beïnvloeding, doorwerking; opvoedkundig of erfelijk bepaald. Keuze of lot. Verwachtingen, verlangens, teleurstellingen, vervlogen kansen. Kortom, het leven.

Door de grove tweedeling (optimist/pessimist) kan iedereen zich wel verplaatsen in één van de twee hoofdpersonen. Toch ligt de focus bij Olive, die lijdt onder zichzelf, haar karakter, wie ze is geworden of misschien altijd al was. Ze zegt hoe het is, al is die waarheid misschien niet het beste sociale smeermiddel en is ze daardoor bij lange na niet zo geliefd als haar man. Ook zij heeft een hart dat gekwetst kan worden, al zal ze dat niet tonen. Ze is een tragisch figuur dat meer dan voortreffelijk vorm wordt gegeven door Frances McDormand en het bijzonder goed geschreven script.

Het zijn de laatste 25 jaar in hun leven, waarin de visie op ouderdom, gebreken en het einde geen rooskleurig tintje krijgt. Je wordt er flink verdrietig van. Als Olive geestverwant Jack ontmoet zegt hij haar: “Give me a reason to wake up in the morning”. Ze antwoordt hem abrupt: “I don’t have a clue. I’m waiting for the dog to die, so I can shoot myself”. Dat ze dit niet als grap bedoeld maakt het zo naargeestig.