Een man op een zeilboot krijgt panne en is aangewezen op
zichzelf en overgeleverd aan de natuur als hij stuurloos ronddobbert op de
Indische Oceaan.
Halverwege deze film schiet het me te binnen: dit lijkt wel
een voorlichtingsfilm, wat te doen tijdens averij op zee, met vleugjes Bear Grylls
in survivalmodus. Maar deze Bear is weinig spraakzaam. Logisch, want hij is
alleen, zal de gehele film niemand tegen komen en is niet van het soort dat
gaat ouwehoeren tegen een volleybal genaamd Wilson. Er zijn ook geen flashbacks
of dromen, het gaat puur om het hier en nu. Dit uitgangspunt is een uitdaging
die Robert Redford en regisseur J.C. Chandor zijn aangegaan, maar die mijns
inziens niet werkt. Althans, niet op deze manier. Redford speelt een
doorgewinterde zeiler die nauwelijks van zijn stuk te brengen is. Geen woorden,
maar daden. Niet zeiken, maar doen. Vandaar dat gevoel van een
voorlichtingsfilm, die vast leuk zal zijn voor stormzeilenthousiastelingen,
maar deze stuurman aan wal vindt bij de wel erg onderkoelde houding van Redford
geen aansluiting. En dat terwijl Redford in 1972 al liet zien dat hij wel
degelijk kan boeien, ook al is hij lange tijd in zijn eentje. Jeremiah Johnson is daar het mooie voorbeeld
van. En hoewel hij ook in die film dat berekende in zich heeft, komen er
emoties aan te pas waardoor je als kijker het verhaal wordt ingetrokken,
gefascineerd raakt.
Het is geen slechte film. De beelden op zee voelen
levensecht, net als het acteerwerk. Maar daarmee heb je nog geen boeiende film.
Het meest interessante was de korte discussie na de film die op de rij achter
mij plaats vond, of hij nu wel of niet gered wordt en de overtuiging van de
persoon die het eerste geloofde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten