The Conjuring

Klap, klap.

Wie de eerste fantastische trailer heeft gezien weet waarover ik het heb. Zo ook de drie Marokkaanse meisjes achter ons, die al giechelend als het zaallicht uit gaat vlak voor de film begint twee keer klappen. Het is een uiterst geraffineerde vondst waarin een kinderspelletje uitgroeit tot iets doodengs. Je krijgt een blinddoek om en je wordt vier tellen lang om je as gedraaid, waarna de rest zich gaat verstoppen (het liefst in een groot oud huis natuurlijk). Ondertussen draai je zelf nog verder rond, luid doortellend tot er tien tellen voorbij zijn en dan verzoek je om de eerste keer klappen van degenen die zich verstopt hebben. Op het gehoor en de tast moet je dan op zoek gaan, waarna je nog twee keer mag vragen of er geklapt wordt.  Je wint het spel als je binnen die drie keer klappen iemand hebt gevonden. Het doodenge  aspect dat regisseur James Wan (Saw, Insidious) er aan toe voegt is dat er wordt geklapt door iemand die er niet kan zijn, zonder dat degene die zoekt dat door heeft.

Het oude grote huis dat de familie Perron (vader, moeder en maar liefst vijf dochters) heeft gekocht van hun laatste centen kraakt en piept in zijn voegen. Maar dat is niet het enige dat geluid maakt. Het spookt er en daar komt de familie op griezelige wijze achter. Ze zoeken hulp bij twee bekende paranormale onderzoekers genaamd Ed en Lorraine Warren. Die hebben al snel door dat het hier om serieuze demonische krachten gaat en dat het huis een boze entiteit huisvest. Op de vlucht slaan heeft geen zin, een exorcisme moet uitkomst bieden.

Gebaseerd op ware gebeurtenissen. De verslagen van de Warrens zijn een bron van inspiratie, want ook hun beroemdste zaak in Amityville (The Amityville Horror) en het huis van de Snedekers (The Haunting In Connecticut) hebben ook al films opgeleverd.

Het spookhuis. Een bekend gegeven met overbekende elementen. Krakende deuren, rammelende kasten, temperatuurdaling, stank, onverklaarbare blauwe plekken, uit zichzelf bewegende objecten, een enge kelder, lampen die uitvallen, verschijningen, lichamelijke agressie en demonische bezetenheid. Het zit allemaal in deze film. Het is daarom des te knapper dat Wan er een enorm spannende en griezelige film van weet te maken. Zorgvuldig bouwt hij de spanning op, test het publiek hier en daar met wat ongemakkelijke voorproefjes om er uiteindelijk vol voor te gaan.

Ik heb gelezen dat de regisseur zich het liefst bezig houdt met zaken die hem zelf de stuipen op het lijf jagen. Nou, dat komt dan goed over! Het uitkijken is naar Insidious 2 die over anderhalve maand al weer in de bioscoop te zien zal zijn.

Ps. Even zoeken naar de waarheid der gebeurtenissen levert, naast veel sceptici, de homepage van de Warren’s (om je lekker onder te dompelen in het occulte), filmpjes, interviews  (met Lorraine Warren en James Wan!) en creepy stories over Annabelle de pop, die ook in de film voorkomt.