Stories We Tell

“Tell the whole story, in your own words”, vraagt filmmaakster Sarah Polley aan haar vader. “I guess I better pee first” is het gevatte antwoord. Dezelfde vraag wordt gesteld aan meerdere familieleden en enkele kennissen. Allemaal vertellen ze hun verhaal. Een verhaal dat begint bij Sarah’s moeder, wat voor vrouw ze was. De relatie met haar man, Sarah’s vader komt naar voren en het feit dat Sarah bijna niet was geboren. Het is één van de vele verrassingen in het verhaal die ook nog eens erg mooi wordt geformuleerd door de vader: “Amazing isn’t it, how close we were to you never existing”. Het wordt langzaam maar zeker duidelijk dat Sarah deze documentaire over haar familie niet voor niets maakt. Ze is de spil in een uiterst bewogen verhaal en gaat eigenlijk op zoektocht door de ogen van anderen.

Erg mooi en slim gedaan is de manier waarop je op welk moment welke info krijgt toebedeeld als kijker. Je wordt steeds weer verrast waardoor je ook je perspectief diverse keren bij moet stellen. Sarah heeft voor een visuele vorm gekozen waarin vijf elementen zitten. Je hebt de interviews zelf, de sprekende hoofden. Dan is er de vader, die los van het interview ook zijn aan papier toevertrouwde verhaal voorleest. Verder heb je ‘super 8’ opnames van de betrokkenen in het verleden, zowel authentieke beelden als nagespeelde scènes door acteurs. Als laatste zijn daar de video opnames van familieleden, nagespeeld door die familieleden. Ik begrijp dat je niet alleen maar pratende hoofden in beeld wilt hebben. De oude opnames veraangenamen de kijkervaring, waarbij het zelfs even duurde voordat ik doorhad dat het vaak om door acteurs nagespeelde beelden ging. De videobeelden van recente gebeurtenissen die worden nagespeeld door de familieleden zelf gaat mij een stap te ver, leidt te veel af en komt juist ongeloofwaardig over.

Desalniettemin weet deze documentaire enorm te boeien en leef je mee met diverse leden van de familie. Dat het Sarah daarbij niet gaat om de absolute waarheid te achterhalen, maar om de verschillende (subjectieve) verhalen te horen is wat deze documentaire nog een meerwaarde geeft. Dat ze zelf niet veel aan het woord komt geeft aan dat ze een beschouwelijk type is, dat de ideale vorm heeft gevonden om haar verhaal via anderen te vertellen. Met mijn opmerking over haar in de recensie van Take This Waltz zat ik er dus niet ver naast. “Polley fascineerde me. Dat gezicht dat zoveel leek te verbergen en slechts hier en daar iets los liet”. Ze heeft nu in ieder geval een stukje van haar verleden met ons gedeeld.