V/H/S 2

Na de niet altijd even daverende anthology van V/H/S hebben de makers hoogstwaarschijnlijk mijn recensie gelezen en de zaken iets anders aangepakt. Verdwenen zijn namelijk de ellenlange en saaie intro’s en de meeste segmenten komen vrij snel tot zaken. Een ander voordeel is dat er nu slechts vier korte films zijn, die met hun langere speeltijd wat meer op een echte film lijken en minder op ‘found footage’. Gebleven is de overkoepelende ‘vijfde’ film, die de andere vier aan elkaar lijmt. Om met die laatste te beginnen…

Tape 49

…draait om een privé detective en zijn vriendin, die onderzoek doen naar een vermiste jongen. Ze komen bij een huis dat vol staat met video-apparatuur, beeldschermen en stapels videobanden. Terwijl de man het huis onderzoekt, kijkt de vrouw naar de tapes, met vreemde gevolgen. Op de tapes staan de vier korte films die we zelf ook zien. Net als in de eerste film is dit onderdeel van het concept. Het vinden van vreemde tapes die we dan meekijken. Het zijn allemaal weer ‘toevallige’ opnames waarvan niet de bedoeling was dat ze naar buiten zouden komen. Zoals gezegd, de lijm tussen de andere films, maar verder weinig interessant.

Phase I Clinical Trials

Het uitgangspunt is leuk maar niet nieuw. Een man krijgt een nieuw oog in de vorm van een camera. Die ziet alles maar kan ook alles vastleggen. Dit laatste is van belang omdat het een prototype betreft en het bedrijf er achter wil weten of het goed werkt. POV dus. Al snel ziet de hoofdpersoon dingen die er wel/niet zijn. Ze jagen hem in ieder geval de stuipen op het lijf. Van onverwachte kant krijgt hij opwindende hulp, maar dit maakt de boel er niet echt beter op. In 2002 verraste het Verre Oosten ons via de gebroeders Pang met Gin Gwai, beter bekend als The Eye, waarin een meisje een hoornvliestransplantatie krijgt en vreemde dingen gaat zien. Adam Wingard (hee, daar heb je hem weer), de enige regisseur die ook een segment deed voor de eerste film, weet dit gegeven niet meer dan te herkauwen, op een mindere manier, waarbij de hele episode ook nog vrij onaf voelt.

A Ride In The Park

Je kunt ze tegenwoordig makkelijk kopen: camera’s voor bovenop je fietshelm. Kun je leuke opnames maken als je gaat crossen door de bossen. Dat is precies wat een vriendelijke vent gaat doen in het Goldstone State Park op een mooie zomerse ochtend. Dit gaat al heel snel mis en voordat je het weet is hij een zombie en is de eerste zombiecam een feit. Vanuit zijn perspectief zien we dus het leven als een zombie, wat goor, grappig, verrassend en verdomd goed uitgevoerd is tot en met de mate van zelfreflectie (letterlijk en figuurlijk) aan toe. Een hoogtepunt van deze anthology gemaakt door Eduardo Sanchez & Greg Hale (Blair Witch Project, Lovely Molly), waarbij ik meteen heb geleerd hoe dat in Amerika wordt genoemd als je per ongeluk iemand belt met je mobiel: “you butt dialed me”!

Safe Haven

Een groep jonge Amerikanen (van Indonesische afkomst) behangt zich met (deels verborgen) camera’s om een interview te doen met de leider van ‘de Poorten van het Paradijs’. Na een eerste afspraak mogen ze in het complex komen van deze sekteleider, waar ze hun interview (alles in het Indonesisch!) met de ‘almachtige vader’ voortzetten en ondertussen op slinkse wijze meer proberen uit te vinden over deze geloofspartij die ook twintig kinderen herbergt. Laat de ploeg nu net op de belangrijkste dag in het bestaan aanwezig zijn. Wat volgt is nauwelijks te beschrijven. De Indo Jim Jones zorgt met zijn zelfmoordsekte voor heel wat ‘extreme gore’ en ‘wtf’ momenten die doen denken aan de ‘new wave of French horror’ van enige jaren geleden. Regisseur Timo Tjahjanto deed al van zich spreken op het Imagine Film Festival van 2010, waar zijn debuutfilm Macabre in ieder geval liet zien dat hij het van de slager bekende ‘mag het ietsje meer zijn’ wel erg ruim nam. Waar die film echter te lang door ging, weet hij met Safe Haven de tijd goed en ten volle te benutten. En klaarblijkelijk heeft de beste man veel videogames gespeeld, want de POV shots zijn geniaal.

Slumber Party Alien Abduction

Jason Eisener (Hobo With A Shotgun) neemt de laatste video voor zijn rekening. Broer verstiert met zijn vrienden de lol die zijn zus wil beleven als de ouders van huis zijn en de zus neemt wraak. Het is kinderspel vergeleken met het buitenaardse gevaar dat het op hen allemaal heeft gemunt. Het oorverdovende geluid moet het gebrek aan spanning opvangen, wat maar niet wil lukken met die mannen in witte alien pakjes. Wel grappig is de ‘doggiecam’ van waaruit we het meeste meebeleven.  

Aldus levert V/H/S 2 twee hoogtepunten op en scoort daarmee toch niet veel beter dan de vorige.