Als Jeff Buckley wordt gevraagd om mee te doen aan een eerbetoon
aan zijn vader zegt hij vertwijfeld: “I didn’t really know him”. Toch doet hij
mee aan het concert dat op 26 april 1991 wordt gehouden in St. Anne’s Church te
Brooklyn, New York. Deze film volgt Jeff slechts enkele dagen voorafgaand aan
het concert en tijdens het concert zelf.
Zijn vader heeft hij nooit echt gekend, want die was altijd
onderweg en bezig met zijn muziek en vrouwen. Dit wordt getoond in terugblikken
over Tim, die verder niet heel veel zeggend zijn. In de paar dagen dat we
meelopen met de voorbereiding voor het concert zien we Jeff die enigszins worstelt
met het gemis van iemand op wie hij zo schijnt te lijken. Het eerbetoon is een
soort overgangsritueel voor hem om met het gegeven om te kunnen gaan en
zichzelf te ontdekken. Het meisje Allie en muzikant Gary Lucas helpen hem
daarbij.
Jeff Buckley is een muzikale afgod. Ik hoorde zijn muziek op
de radio toen zijn eerste album uitkwam. De titel schreef ik op mijn lijstje
met titels van albums die ik door wilde luisteren bij mijn eerstvolgende bezoek
aan de platenwinkel. Mijn vrouw ging mee en ik raadde haar aan Jeff’s album te
gaan luisteren om de tijd te doden die ik nodig had om allerlei indie bandjes uit
te checken. Ze was direct verkocht, wat eigenlijk nooit voor kwam. Sinds de
aanschaf van die cd is zijn muziek nooit meer uit ons leven weggegaan, hebben
we godzijdank twee concerten van hem mee mogen maken en hem zelf mogen
ontmoeten bij een ‘meet and greet’, waarbij meteen zijn humor opviel, toen hij
het beertje aan de tas van mijn vrouw vastpakte en met een rare stem begon te
spreken alsof hij het beertje was.
Ik was erg huiverig toen deze film werd aangekondigd. Wie
kan er nu ooit in zijn schoenen staan? Gelukkig weet Penn Badgley hem recht en
eer aan te doen en dat is een groot compliment. Hij houdt het klein en intiem,
weet zijn grappige kant in een leuke scène in een platenwinkel goed neer te
zetten, maar laat expres niet het achterste van zijn tong zien, omdat dit niet
past in de zeer ontspannen sfeer van de film. Een sfeer waarin alles klein en
intiem wordt gehouden, alsof we een paar dagen lijfelijk met Jeff meelopen -
biertje drinken, praatje maken, wandelen onder de sterren, wat liedjes oefenen –
en waarbij niet elke handeling direct een doel moet treffen, inhoud hoeft te
hebben. Als in het echte leven…
De film zit boordevol muziek van Tim. Een vreemde
contradictie met het feit dat je over Tim eigenlijk niet zo veel te weten komt.
Van Jeff worden we slechts een klein beetje wijzer. Wat duidelijk is, is de
passie voor muziek, die Jeff helpt om deze moeilijke fase in zijn leven door te
komen. Het eerbetoon aan
zijn vader is overdonderend en de eerste stap uit zijn schaduw. Slechts een
jaar later zal hij met behulp van Gary Lucas de prille schreden zetten richting
zijn eigen album, waarvan de eerste nummers tijdens de zogenaamde ‘Gods and
Monsters’ voorstelling wederom in St. Anne’s Church te horen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten