Via een wat rommelig begin in Parijs met de introductie van
diverse personages die er weinig toe lijken te doen maken we kennis met Adèle in
een Indiana Jones-achtige rip-off met een verdomd mooie vrouwelijke versie van
Indy die geheel onverschrokken, kordaat en op spectaculaire wijze ontsnapt uit
een piramide. Maar wacht, we gaan weer terug naar Parijs waar de eerst
geïntroduceerden wel degelijk een rol van belang hebben en de losse Amélie Poulain-achtige minisketches een
samenhang beginnen te vertonen. En dat alles vanwege een dodelijk gewonde zus
die niet is gestorven en een Pterodactyl die na 135 miljoen jaar uit een ei in
een museum is gekropen.
Bent u daar nog?
Welke tijd zitten we eigenlijk? Begin 20e eeuw,
waarin paard en wagen in de clinch lagen met automobielen, de stoomtrein roet
in de atmosfeer blies, dames rondliepen in prachtige jurken en mannen
gesoigneerde snorren droegen en hoge hoeden. De uitvergrote types in deze film
zijn weggelopen uit de gelijknamige stripreeks van Jacques Tardi, boeken die ik
nooit heb gelezen ondanks de aanbevelingen van vrienden. De film lijkt een
mengelmoes van diverse verhalen, die niet altijd even zinnig overkomen, maar
gek genoeg is dat juist een aanbeveling. Dit avontuur is frivool, grappig,
innemend, kent mooie locaties en heeft iets kinderlijk naïefs. Je hebt echter
nauwelijks de tijd om je af te vragen waar alle zotheid toe moet leiden, want
de vaart zit er goed in en je voelt je als een kind in de Efteling. Sacreblue! Verwacht
geen logica, maar een heerlijk fantasierijk avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten