Prisoners

Vele ouders zullen het angstgevoel wel kennen. Mij overkwam het ook. We zitten bij vrienden in de tuin en mijn kinderen spelen met kindertjes uit de buurt in de buurt. Als ik ze wil halen zijn ze niet meer op de plek waar ik dacht dat ze zouden zijn. Dan neemt zich een gevoel van je meester waarin bezorgdheid en rationele verklaringen met elkaar op de vuist gaan, terwijl je zoekt in de buurt en rondvraagt of iemand ze gezien heeft. Hoe langer het duurt voordat je ze vindt, des te groter wordt het aandeel bezorgdheid, dat al gauw om kan slaan in paniek en angst. Natuurlijk zal het goed komen, prent je jezelf in, natuurlijk zie ik ze straks ergens waar ze naartoe zijn gegaan zonder dat te vertellen, word ik even boos omdat ze dat niet gedaan hebben en neemt het geluksgevoel het weer over als ik ze in mijn armen sluit. En zo ging het ook. Ze waren met één van de buurtvriendjes mee naar zijn huis gegaan.

In Prisoners worden deze gevoelens en omstandigheden zeer plausibel neergezet. Het gaat om twee gezinnen en hun kleine dochtertjes. Ook hier de ratio, bezorgdheid, paniek en angst. Maar in dit geval is er geen geluksgevoel en in de armen sluiten, want de kindertjes zijn echt verdwenen. De film concentreert zich op rechercheur Loki (Jake Gyllenhaal) die belast is met het onderzoek en vader Keller Dover (Hugh Jackman). Het gevoel van onmacht is iets waar Dover niet mee om kan gaan en hij neemt het recht in eigen handen, met grote gevolgen voor hemzelf en het verloop van de zaak. Een zaak waarbij informatie, toevalligheden, aannames en sporen net zo veel goed als kwaad kunnen doen.

Prisoners neemt zorgvuldig de tijd. Tijd die zo enorm lang duurt voor de families in kwestie die er bijna aan kapot gaan. Tijd die je zou moeten uitzitten, omdat je moet vertrouwen op de politie, maar het is zo begrijpelijk dat je niet wilt wachten op de dingen die komen gaan, dat je zelf actie wilt ondernemen. Maar welke actie? De film legt ons een dilemma voor. Wat zou jij doen? Het recht in eigen handen nemen omdat je overtuigd bent van het feit dat je op die manier je dochter terug zult vinden? En hoe ver ga je daarin? Een duivels dilemma dat je totaal zal veranderen.

Het knappe van de film is dat de zaken niet zwart/wit zijn, dat dingen anders in elkaar zitten dan verwacht, dat je niet kunt spreken over gelijk hebben, dat je die hulpeloosheid, het verdriet en de wanhoop zo goed voelt, waarbij je jezelf uitermate gelukkig prijst dat jouw kinderen gewoon bij de kinderen van de buren waren gaan spelen.