Wife Collector (Hitozuma korekutâ)

Welcome to the wonderful world of ‘Pinku Eiga’. Niet te verwarren met die lieve pinguïn overigens. Aangezien ik zelf niet echt thuis ben in die wereld, heb ik er wat over gelezen. Pinku Eiga is een verzamelnaam voor Japanse cinema met volwassen inhoud. Dat gaat van drama tot actie, van exploitatie tot softcore porno. Opgekomen in de jaren ’60 en populair gebleven tot in de jaren ’80. Wife Collector zou je kunnen scharen onder de ‘Roman Porunu’, oftewel softcore porno. De maker heet Hisayasu Satō die bekend staat om zijn guerrilla (‘sledgehammer’) stijl van film maken, waarbij onderwerpen als obsessie, vervreemding, perversie en voyeurisme aan bod komen. Hij staat bekend als één van de ‘Four Heavenly Kings of Pink’. Deze film stamt uit zijn beginperiode en duurt slechts 63 minuten.

Er zijn eigenlijk drie verhaallijnen. Er is een taxichauffeur die vrouwelijke klanten bedwelmd, verkracht en als grof vuil (wel levend) dumpt. Dan zien we een vrouw die door twee mannen is verkracht, sindsdien geen normale seks meer kan bedrijven en een herbeleving zoekt in schimmige achterbuurten. Als laatste is er de jongere zus van de vrouw, een maagd die in het geniep alle seksuele perikelen van haar zus op foto vast legt en zelf maar al graag bruut ontmaagd wil worden. Dus ja, we herkennen de eerdergenoemde onderwerpen van vervreemding (taxichauffeur), obsessie (vrouw en zus), voyeurisme (zus) en perversie (allen), maar diep gaat het alleen in de aaneenschakeling van de al dan niet vrijwillige seksscènes waar de film eigenlijk uit bestaat. Deze scènes zijn lang, gewelddadig, rauw en realistisch. Pure exploitatie dus, waar de filmmaker om bekend staat. Ook zijn guerrilla stijl komt duidelijk naar voren in de scènes waarin de taxichauffeur een vrouw verkracht langs de snelweg en haar naakt achterlaat en die waarin de in zijn rug gestoken chauffeur een vrouw achtervolgt en haar grijpt tussen nietsvermoedende voorbijgangers, die niet weten dat het een filmopname betreft.

De film is een perverse fantasie, waarin de seksscènes (zonder zichtbare penetratie, maar zeer heftig) het leeuwendeel vormen. Toch intrigeert Wife Collector door de indringende, extreem rauwe stijl en zijn er enkele memorabele scènes, zoals wanneer de taxichauffeur een gasmasker opzet, zijn passagier met gas bedwelmt en haar dan met masker op langs de drukke snelweg verkracht. Ook speelt Sato al met de mogelijkheden van het gebruik van gewelddadige homevideo opnames. Zowel als schok-middel, als hij de vrouw in zijn taxi beelden van haar misbruik laat zien als voor zijn eigen gerief. Dit laatste werd een jaar later (1986) toegepast in het beruchte meesterwerk Henry: Portrait Of A Serial Killer.