Byzantium

“There comes a time in life when secrets should be told”, zegt de oude man. Hij heeft de verhalen die Eleanor (Saoirse Ronan) aan papier en vervolgens aan de wind heeft toevertrouwd gevonden. Ze wordt zijn engel des doods. Eleanor is een vampier van meer dan 200 jaar oud en zal altijd 16 jaar blijven. Samen met haar moeder Clara (Gemma Arterton) is ze constant op de vlucht, van onderdak naar onderdak. Een leven gehuld in leugens. Terwijl Clara alles op zeer praktische wijze aanpakt en zich heeft neergelegd bij de situatie, is Eleanor spiritueler ingesteld en de eenzaamheid en afzondering weegt haar zwaar. Ze moet haar verhaal kwijt, al is het dus aan de wind. De zoveelste verhuizing, het feit dat haar moeder maar geen andere manier zoekt om aan geld te komen dan de hoer te spelen en haar ontmoeting met een jonge man genaamd Frank (Caleb Landry Jones, tevens hoofdrolspeler uit Antiviral), zorgen er voor dat ze haar geheim niet langer voor zich kan houden, met alle gevolgen van dien.

Geen knoflook, kruizen, spiegels, staken. Probleemloos in het daglicht lopen. Geen scherpe hoektanden, maar een rap groeiende duimnagel zorgt voor een wond om uit te zuigen. Niets van de rijkdom, weelde, aristocratie, verfijning die ik aanhaalde in de recensie van Kiss Of The Damned. Clara weet te overleven als prostituee in sexy lingerie met een plat Engels accent door te liegen en bedriegen. Ze leeft volgens een code om haar kind te beschermen.

Het is weer eens een andere invalshoek en die bevalt prima. De verklaring voor het gedrag van alle belangrijke personages in de film wordt langzaam maar zeker duidelijk, veelal door middel van flashbacks. Het verhaal achter het geheim is interessant genoeg, maar de tragiek van het bewaren er van geeft het een meerwaarde. Een fantastisch verhaal dat je nooit mag vertellen. En wie zou het ooit geloven? De beste momenten uit de film zijn dan ook als het verhaal naar buiten komt, waarbij je ongeloof langzaam ziet veranderen in angst.

Een enerverend begin (met een heerlijk spelende en uitziende Gemma Arterton), een rustiger middenstuk en een laatste deel dat opbouwt naar een dramatische climax die op het moment suprême wat voorspelbaar is. Het is een kleine smet op de voor de rest goed geslaagde film.

Stemoordeel: goed